Tarihte 6 şubatta ölenler

Hişâm bin Abdülmelik
Arapça Hüsn-ü Hatt ile “Hişâm” yazısı
Emevî Halifesi
Hüküm süresi	724 – 743
Önce gelen	II. Yezîd
Sonra gelen	II. Velîd
Doğum	691
Ölüm	6 Şubat 743
Çocuk(lar)ı	Maslama Muaviye Said Süleyman Yezid el-Afkam
Tam adı Hişâm bin Abdülmelik
Hanedan	Emevî Hanedanı
Babası	Abdülmelik
Dini	Sünni İslam

Hişâm bin Abdülmelik (Arapça: هشام بن عبد الملك), onuncu Emevî halifesidir. Kardeşi halife II. Yezîd 724’te öldüğü zaman halife olmuş ve 18 yıllık uzun bir halifelikten sonra 6 Şubat 743’te ölmüş, yerini II. Velîd olarak anılan kardeşinin oğlu Velîd bin Yezîd bin Abdülmelik’e bırakmıştır.

İmparator Ōgimachi
Japonya İmparatoru
Hüküm süresi	1557-1586
Önce gelen	Go-Nara
Sonra gelen	Go-Yōzei
Doğum	18 Haziran 1517
Ölüm	6 Şubat 1593

İmparator Ōgimachi (Japonca: 正親町天皇 Ōgimachi-tennō; 18 Haziran 1517-6 Şubat 1593), Japonya’nın geleneksel veraset düzenine göre 106. imparatorudur.^[1] Saltanatı 1557’den 1586 yılına kadar sürmüş olup Sengoku dönemi ve Azuchi-Momoyama dönemi arasındaki geçişe karşılık gelmektedir.

II. Charles
İngiltere ve İrlanda kralı
Hüküm süresi	29 Mayıs 1660 – 6 Şubat 1685
Taç giymesi	23 Nisan 1661
Önce gelen	I. Charles
Sonra gelen	II. ve VII. James
İskoçya kralı
Hüküm süresi	30 Ocak 1649 – 3 Eylül 1651 29 Mayıs 1660 – 6 Şubat 1685
Taç giymesi	1 Ocak 1651
Önce gelen	I. Charles ve 1651-1660: General George Monck (işgal komutanı)
Sonra gelen	II. ve VII. James
Doğum	26 Mayıs 1630 St. James Sarayı, Londra
Ölüm	6 Şubat 1685 (54 yaşında) Whitehall Sarayı, Londra
Defin	Westminster Abbey
Eş(ler)i	Bragançalı Catherine
Hanedan	Stuart Hanedanı
Babası	I. Charles
Annesi	Henrietta Maria
İmza

II. Charles (d. 26 Mayıs 1630; St. James Sarayı, Londra – ö. 6 Şubat 1685; Whitehall Sarayı, Londra), İngiltere, İskoçya ve İrlanda kralı. I. Charles ve Fransa kralı IV. Henri ile Marie de’ Medici’nin kızı Henrietta Maria’nın ikinci oğludur.

II.Charles 1679 yazında ağır olarak hastalandı ve hastalığının ağırlaşması üzerine 6 Şubat 1685’te 54 yaşında öldü. Öldüğünde meşru çocuğu olmadığı için yerine kardeşi James geçti.

Charles öldüğünde, ardında 14 tane gayrimeşru çocuk bırakmıştı. Oğullarından en büyüğü olan Monmouth Dükü James, daha babasının sağlığında Toryler tarafından ardıl olarak gösterilmişti. Charles ölünce yerine geçen II. James, Monmouth Dükünü isyan ettiği için idam ettirdi.

II. Ahmed احمد ثانى
İslâm Halifesi Emîrü’l-mü’minîn İki Kutsal Caminin Hizmetkârı
Konstantin Kapıdağlı tarafından çizilmiş portresi.
21. Osmanlı Padişahı
Hüküm süresi	22 Haziran 1691 – 6 Şubat 1695 (4 yıl, 7 ay ve 16 gün)
Önce gelen	II. Süleyman
Sonra gelen	II. Mustafa
100. İslâm Halifesi
Hüküm süresi	22 Haziran 1691 – 6 Şubat 1695
Önce gelen	II. Süleyman
Sonra gelen	II. Mustafa
Doğum	25 Şubat 1643 veya 1 Ağustos 1642 Konstantiniyye, Osmanlı İmparatorluğu
Ölüm	6 Şubat 1695 (51 yaşında) Edirne, Osmanlı İmparatorluğu
Defin	Süleymaniye Camii, İstanbul, Türkiye
Eş(ler)i	Rabi’a Sultan Şayeste Hatun
Çocuk(lar)ı	Şehzade İbrahim Şehzade Selim Asiye Sultan Atike Sultan ihtilaflı Hatice Sultan
Tam adı Ahmed bin İbrahim
Hanedan	Osmanlı Hanedanı
Babası	İbrahim
Annesi	Hatice Muazzez Sultan
Dini	İslam
İmza

II. Ahmed (Osmanlı Türkçesi: احمد ثانی, Aḥmed-i sānī) (25 Şubat 1643 Konstantiniyye – 6 Şubat 1695 Edirne), 21. Osmanlı padişahı ve 100. İslam halifesidir.

Sultan İbrahim’in üçüncü oğludur. Annesi Hatice Muazzez Sultan’dır. 1643’te İstanbul’da dünyaya geldi. İyi bir tahsil gördü. Arapça ve Farsçayı ileri düzeyde öğrendi. Kardeşi II. Süleyman’ın dört yıllık saltanatı sırasında sarayda kafes hayatı yaşadı. 21 Haziran 1691’de tahta çıktığı zaman 48 yaşındaydı. II. Ahmed’in cülusu sırasında Osmanlı Devleti, İkinci Viyana Kuşatması’nı takip eden harplerle meşguldü.

Sultan II. Ahmed ağabeyi II. Süleyman’ın ölümü üzerine 22 Haziran 1691 günü 48 yaşındayken tahta çıktı. Tahta çıktıktan sonra ilk olarak; Avusturya üzerine giden Sadrazam Köprülü Fazıl Mustafa Paşa’ya bir ferman göndererek sadaretinin ve seferin devamını diledi. Fazıl Mustafa Paşa, 20 Temmuz’da Belgrad’a ulaşan Osmanlı ordusunu, Kırım kuvvetlerinin gelmesini beklemeden ve harp meclisinin kararına aykırı olarak Petrovaradin önlerinde bulunan Avusturya ordusu üzerine sürdü. Tisa Suyun’un Tuna’ya karıştığı Salankamen mevkiinde, şiddetli geçen harbin ilk anlarında Osmanlı ordusu üstün durumda iken serdarın vurularak şehit düşmesi üzerine, vaziyet Osmanlılar aleyhine döndü. Böylece Salankamen savaşı kaybedildi. Bu savaşta tarihçilerin; âlim, dindar, alicenap, vakur ve adil bir kimse olarak vasıflandırdıkları, iyi bir devlet adamı ve komutan olan Fazıl Mustafa Paşa’nın şehit düşmesi, Osmanlılar için en büyük kayıp olmuştur.

Salankamen hezimetinden sonra, Lipova ve Varad kaleleri Avusturyalılar tarafından işgal olundu. Durumu müsait gören Leh kuvvetleri Kamaniçe Kalesi’ni muhasara edip, İsakçı Kalesi civarına kadar geldiler. Ancak Kamaniçe serdarı Kahraman Paşa tarafından bozguna uğratıldılar. Venedikli vali Morosunu Girit’e asker çıkarıp, Hanya kalesini kuşattıysa da İsmail Paşa’nın kahramanca savunması sayesinde adadan ayrılmak zorunda kaldı.

1693 yılında Avusturyalılar, Erdel üzerinden Eflak ve Boğdan’a tekrar taarruza başladılar. Yanova’yı işgal eden düşman kuvvetleri, Belgrad’ı muhasara ettiler. Ancak Sadrazam Bozoklu Mustafa Paşa süratle gelerek Yanova’yı geri aldı ve Belgrad’ı kuşatmadan kurtardı. Osmanlı Ordusunun kısmi başarılarına rağmen Avusturyalılar’ın taarruzları devam ediyordu. Bu sırada Osmanlılar’ın toparlanmasına fırsat vermek istemeyen Venedikliler de devamlı saldırı halindeydiler. Serdar-ı ekremin Varadin kuşatmasında olduğu bir sırada Malta, Floransa ve Papalık filolarından oluşan bir Venedik donanması Sakız Adası’nı işgal etti. Bu haber Sultan II. Ahmed’i çok müteessir etti. Padişah, bu üzüntüsünü Veziriazam Sürmeli Ali Paşa’ya gönderdiği hatt-ı hümayunda “Mademki Sakız düşman elindedir, bütün Macaristan memleketini fethetsen kabulüm değildir.” diyerek bildirdi. Ayrıca sadrazam Edirne’ye gelince; “Eğer bu kış Sakız adası geri alınmazsa, bütün reisleri katlederim.” diyerek emrini bildirdi.

Bu emir üzerine 1695 yılı ilk günlerinde İstanbul’dan hareket eden Osmanlı donanması kalyonlar kaptanı Mezamorta Hüseyin Paşa’nın büyük kahramanlığı sayesinde Sakız boğazındaki Koyun adaları mevkiinde Venedik donanmasına büyük zayiat verdirdi. Venedikli amiral, gemisiyle birlikte sulara gömüldü. Koyun adaları zaferinden sonra, Türk donanması Sakız’a asker çıkarıp adayı kolayca ele geçirdi. Ancak Sultan II. Ahmed Sakız’ın fetih haberini alamadan 6 Şubat 1695 tarihinde 51 yaşında Edirne’de vefat etti.

Papa XII. Clemens
Papa XII. Clemens portresi
Doğum	Lorenzo Corsini 7 Nisan 1652 Floransa, Floransa Cumhuriyeti
Ölüm	6 Şubat 1740 (87 yaşında) Roma, Papalık Devleti
Milliyet	İtalya
Etkin yıllar	1730 – 1740
Yerine geldiği	Papa XIII. Benedictus
Yerine gelen	Papa XIV. Benedictus
İmza

XII. Clemens (d. 7 Nisan 1652 Floransa – ö. 6 Şubat 1740 Roma). Doğum adı Lorenzo Corsini olan ve 1730-1740 yılları arasında papalık yapan din adamı.

Papalık döneminde Laterno’da bulunan San Giovanni Bazilikası’na yeni bir cephe insa ettirmesi ile; Roma’da Trevi Çeşmesi’nin inşasına başlanması ile ve Papalık Galerisi için Kardinal Alessandro Albani’nin antik eserler koleksiyonunu satın alınması dolayısıyla tanınmaktadır.

Leo von Caprivi
Almanya Şansölyesi
Görev süresi 20 Mart 1890 – 26 Ekim 1894
Hükümdar	II. Wilhelm
Yerine geldiği	Otto von Bismarck
Yerine gelen	Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst
Prusya Başbakanı
Görev süresi 20 Mart 1890 – 22 Mart 1892
Hükümdar	II. Wilhelm
Yerine geldiği	Otto von Bismarck
Yerine gelen	Botho zu Eulenburg
Kişisel bilgiler
Doğum	Georg Leo von Caprivi 24 Şubat 1831 Charlottenburg, Prusya
Ölüm	6 Şubat 1899 (67 yaşında) Skyren, Prusya
Dini	Lutheran
Ödülleri
İmzası
Askerî hizmeti
Bağlılığı	Prusya
Hizmet yılları	1849–1888
Rütbesi	General der Infanterie Vizeadmiral
Çatışma/savaşları	Fransa-Prusya Savaşı İkinci Schleswig Savaşı Avusturya-Prusya Savaşı

Georg Leo Graf von Caprivi de Caprara de Montecuccoli (24 Şubat 1831 – 6 Şubat 1899), Otto von Bismarck’tan sonra 1890-1894 yılları arasında Almanya şansölyesi olan asker ve devlet adamı.

Berlin’de öğrenim gördü. 1849 yılında orduya girdi. 1866 yılındaki Avusturya seferinde 1. Ordu’nun kurmay heyetinde görev aldı. Fransa-Prusya Savaşı’nda 2. Ordu’ya bağlı 9. Kolordu’nun kurmay başkanı olarak görev yaptı. Hem Orléans çevresindeki hem de Metz önündeki savaşlara katıldı. 1883 yılında donanma komutanlığına getirildi. Bu görevi sırasında, bir yandan da Reichstag’da deniz kuvvetlerini temsil ediyordu. 1888 yılında bu görevlerinden istifa etti ve 9. Kolordu komutanlığına atandı.

Üstün yöneticilik yeteneğini kanıtladığı ve hiçbir siyasi partiyle bağlantısı bulunmadığı için, Bismarck tarafından daha o yıllarda ardılı olarak görülüyordu. Nitekim Mart 1890’da Şansölye ve Dışişleri Bakanı olarak atandı.

Şansölye olarak elde ettiği ilk başarı, Temmuz 1890’da İngiltere ve Almanya’nın Afrika’daki nüfuz alanlarıyla ilgili geniş kapsamlı bir anlaşma gerçekleştirmek oldu. Ama Doğu Afrika ile Nijerya’daki saldırgan politikanın terk edilmesi ve Helgoland karşılığında Zengibar’ın talep edilmesinden vazgeçilmesi üzerine sömürgeci partiler yeni şansölyeye acımasızca saldırmaya başladılar. 1890 İngiliz-Alman Antlaşmasını Avusturya, Romanya ve öteki devletlerle yapılan ticari antlaşmalar izledi. Bu antlaşmalar dolasıyla İmparator II. Wilhelm’in açık övgülerini kazandı ve kont unvanı verildi. Bundan sonra tarımsal çıkar çevrelerinin aralıksız hücumlarıyla karşılaştı. Daha önce muhalefette bulunan liberallerin ve öteki partilerin desteğiyle iktidarını sürdürmeye çalıştı. Ordunun yeniden düzenlenmesi parlamentoda bir bunalıma yol açtıysa da düzenlemeyi başarıyla tamamladı. Bununla birlikte, askerlik süresini kısalttığı için bazı askerlerin düşmanlığını kazandı. 1892 yılında gündemdeki sorunun Hristiyanlık ile Ateizm arasında bir seçim yapmak olduğunu öne sürerek savunduğu eğitim yasa tasarısını meclisten geçiremeyince konumu ciddi biçimde sarsıldı. Bunun üzerine Prusya Başbakanlığı’ndan istifa etti. Almanya Başbakanlığı sırasında Kont Eulenburg görüş ayrılığı çıkınca ekim ayında imparator her ikisini de görevden aldı.

Yaşamının son yıllarını toplumdan bütünüyle uzak kalarak geçirdi.

Dr. Mehmed Reşid
Diyarbekir valisi
Görev süresi 25 Mart 1915 – 5 Kasım 1918
Yerine geldiği	Hamid Bey
Yerine gelen	Celal Bey
Kişisel bilgiler
Doğum	8 Ocak 1873 Bjeduğ, Kafkasya, Rus İmparatorluğu
Ölüm	6 Şubat 1919 İstanbul, Osmanlı İmparatorluğu
Partisi	İttihat ve Terakki Cemiyeti
Evlilik(ler)	Mazlûme Hanım
Bitirdiği okul	Mekteb-i Tıbbiye-i Şahane Gülhane Askeri Tıp Akademisi
Mesleği	Doktor ve Politikacı
Dini	İslam
Askerî hizmeti
Bağlılığı	Osmanlı İmparatorluğu
Hizmet yılları	1894-1908
Rütbesi	Tabip Yüzbaşı

Mehmed Reşid ya da Reşid Bey, Soyadı Yasası sonrasında Şahingiray (8 Ocak 1873, Bjeduğ bölgesi – 6 Şubat 1919, İstanbul), daha sonraları İttihat ve Terakki Fırkası adını alacak olan İttihad-ı Osmani Cemiyeti’nin ilk 5 kurucu üyesinden biri ve I. Dünya Savaşı sırasında Diyarbekir Valisi olan Çerkes asıllı Osmanlı doktor, asker ve politikacıdır.

Mehmed Reşid, 8 Ocak 1873’te Kafkasya, Bjeduğ’da^[1] bir Çerkes ailesi olan Hanıko Ailesi’nin üyesi olarak dünyaya geldi.^[2] Bu aile yüzyıllar önce Çerkesya’ya taşınmış Kırım Tatarları tarafından kurulmuştu. 1874 yılında Rus baskıları sonucu ailesi Osmanlı İmparatorluğu’na göç etti.^[3]

Mehmed Reşid, öğrenimini İstanbul’da Mekteb-i Tıbbiyye-i Şâhâne’de tamamladı ve bu okuldaki arkadaşlarıyla birlikte, daha sonrasında İttihat ve Terakki Fırkası adını alacak olan İttihad-ı Osmani Cemiyeti’nin kurucularından biri oldu. 1894 yılında Haydarpaşa Askerî Hastanesi’ne hem pratik eğitimi yapması, hem de bu okuldaki ünlü hocalardan Düring Paşa’nın yardımcısı olarak atandı. 1897 yılında Jön Türkler’le olan bağlantısından ve Sultan II. Abdülhamid’e yönelik muhalif tutumlarından dolayı tutuklanmıştır. Taşkışla Divan-ı Harbi’nde yargılanmış ve kendisinin de aralarında bulunduğu 77 kişi, Şeref Vapuru’yla Trablusgarb’a sürgüne gönderilmiştir.^[2][3]

Bedrifelek Kadınefendi
Doğum	4 Ocak 1851 Serencebey, Yıldız, İstanbul, Osmanlı İmparatorluğu
Ölüm	6 Şubat 1930 (79 yaşında) Serencebey, İstanbul, Türkiye
Defin	Yahya Efendi Mezarlık, İstanbul
Eş(ler)i	II. Abdülhamid
Çocuk(lar)ı	Şehzade Mehmet Selim Efendi Zekiye Sultan Ahmed Nuri Efendi
Hanedan	Kerzedzh (doğuştan) Osmanlı Hanedanı (evlilikle)
Babası	Prens Kerzedzh Mehmed Bey
Annesi	İnal-lpa Faruhan
Dini	İslam

Bedrifelek Kadınefendi (Osmanlıca: بدرفلك قادین افندى; d. 4 Ocak 1851 – ö. 6 Şubat 1930), Osmanlı Padişahı II. Abdülhamid’in ikinci eşi.

Bedrifelek Kadın 4 Ocak 1851’de Serencebey, İstanbul’da doğdu.^[1] Natukhai Çerkes prens ailesinin bir üyesi, Kerzedzh Hanesi. Babası Prens Kerzedzh Mehmed Bey, annesi Prenses İnal-lpa Faruhan Hanım, bir Abhaz idi. Ablası Prenses Bezmigül Dilber Hanım ve küçük bir erkek kardeşi Prens Kazım Paşa vardı. Sultan’ın Abdülmecid karısının Şayeste Hanım anne yeğeniydi. Annesi babasının ikinci eşi Melekyar Hanım Vorkoj olan üç küçük kız kardeşi Prenses Şazıdil Hanım, Prenses Nevrestan Hanım ve Prenses Melekistan Hanım vardı.^[2]

On üç yaşında 1864 yılında, Çerkeslerin etnik temizliği sırasında, babası Teyze Şayeste Hanım’ın bakımında kendisine ve kız kardeşlerine emanet edildiği İstanbul’a getirilmişti. Burada Osmanlı mahkemesinin geleneklerine göre adı Bedrifelek olarak değiştirildi.^[2]

Bedrifelek, 15 Kasım 1868’de Dolmabahçe Sarayı’nda Abdul Hamid ile evlendi. Evliliğinden sonra küçük kardeşi Kazım Paşa’ya Bağdat ‘da Altıncı Ordu Süvari görevini verildi.^[3]

Evlendikten bir yıl sonra, 11 Ocak 1870’te çiftin ilk çocuğunu, bir oğlu Mehmed Selim Efendi,^[4] iki yıl sonra 21 Ocak 1872 doğan Zekiye Sultan.^[5]

Abdul Hamid’in 31 Ağustos 1876’da tahta çıkmasından sonra,^[6] kendisine “İkinci Kadınefendi” unvanı verildi. ^[7][8] 1877’de Bedrifelek ve imparatorluk ailesinin diğer üyeleri Yıldız Sarayı, Abdul Hamid 7 Nisan 1877’de oraya taşındıktan sonra.^[9] Burada 11 Şubat 1878’de çiftin üçüncü çocuğunu, bir oğlu, Şehzade Ahmed Nuri.^[10] O güzeldi gözlü güzel ul kadın. Abdul Hamid’in diğer eşleri üzerinde kıskançlık göstermeyen ve her zaman Abdul Hamid’in diğer eşlerine nezaket ve gülümseme ile yaklaşan tek Abdul Hamid’in eşlerinden biriydi.^[11]

16 Eylül 1895’te^[11] Abdül Hamid’in ilk karısının ölümünden sonra Nâzikedâ Kadınefendi, Bedrifelek “Baş Kadın” unvanı ile asıl konsorsunu kurdu. ^[7][8] Rahîme Perestû Sultan 1904’te öldükten sonra, imparatorluk hareminde ana hanım oldu.^[7]

27 Nisan 1909’da Abdülhamit tahttan indirildi ve Selanik ‘de sürgüne gönderildi.^[12] Bedrifelek yapmadı onu takip etmedi ve İstanbul’da kaldı.^[3] Selanik 1912’de Yunanistan’a düştükten sonra Abdul Hamid, İstanbul’a döndü ve Beylerbeyi Sarayı ‘na yerleşti. 1918’de öldü.

İmparatorluk ailesi 1924’te sürgüne gönderildikten sonra Bedrifelek, 6 Şubat 1930’da öldüğü Serencebey’de bir köşkün içine yerleşti. İstanbul Yahya Efendi mezarlığına gömüldü. ^[13]

VI. George
İngiliz Milletler Topluluğu Başkanı
Resmi fotoğrafı, y. 1940-1946
Birleşik Krallık ve İngiliz Dominyonları kralı
Hüküm süresi	11 Aralık 1936 – 6 Şubat 1952 (15 yıl, 2 ay ve 25 gün)
Taç giymesi	12 Mayıs 1937
Önce gelen	VIII. Edward
Sonra gelen	II. Elizabeth
Hindistan imparatoru
Hüküm süresi	11 Aralık 1936 – 15 Ağustos 1947
Önce gelen	VIII. Edward
Sonra gelen	Makam kaldırıldı
Doğum	14 Aralık 1895 Norfolk, Birleşik Krallık
Ölüm	6 Şubat 1952 (56 yaşında) Norfolk, Birleşik Krallık
Defin	15 Şubat 1952 St. George Şapeli, Windsor Sarayı
Eş(ler)i	Elizabeth Bowes-Lyon (e. 1923)
Çocuk(lar)ı	II. Elizabeth Snowdon Kontesi Prenses Margaret
Tam adı Albert Frederick Arthur George
Hanedan	Windsor (1917’den sonra) Saxe-Coburg ve Gotha (1917’den önce)
Babası	V. George
Annesi	Teckli Mary
Dini	Anglikan

VI. George (Albert Frederick Arthur George; 14 Aralık 1895, Sandringham – 6 Şubat 1952, Sandringham), 1936-1952 yılları arasında Birleşik Krallık kralı ve 15 Ağustos 1947’ye kadar da Hindistan İmparatoru.

Kral V. George’un ikinci oğluydu. Kraliyet Deniz Kuvvetleri’nde (1913-1917), Kraliyet Donanması Hava Kuvvetleri’nde (1917-1919) ve Kraliyet Hava Kuvvetlerinde (1919) görev yaptıktan sonra Cambridge’deki Trinity College’da öğrenim gördü (1919-1920). 3 Haziran 1920’de York dükü oldu. 26 Nisan 1923’te Strathmore ve Kinghorne 14. kontunun küçük kızı Elizabeth Bowes-Lyon ile evlendi. Bu evlilikten, Prenses Elizabeth (sonradan Kraliçe II. Elizabeth) ve Prenses Margaret (sonradan Snowdown kontesi) adlı iki kızı oldu.

20 Ocak 1936’da babası Kral V. George’un ölmesi üzerine abisi Edward tahta Kral VIII. Edward olarak çıktı. Edward evli ve çocuğu olmadığı için York Dükü tahtın varisiydi. Bir yıldan kısa bir süre sonra, 11 Aralık 1936’da Edward, Wallis Simpson ile evlenmek için tahttan çekildi.

Kardeşi VIII. Edward’ın tahttan çekilmesi üzerine York Dükü 11 Aralık 1936’da resmen kral oldu; 12 Mayıs 1937’de kendisi VI. George adıyla karısı Kraliçe Elizabeth adıyla taç giydi. II. Dünya Savaşı’nın başlamasından önce İngiltere-Fransa ittifakını onaylayan George, ABD başkanı Franklin D. Roosevelt ile de yakın dostluk kurdu. Bununla birlikte, Başbakan Neville Chamberlain’in Almanya ve İtalya’ya karşı izlediği yatıştırma politikasını destekledi. Mayıs 1940’ta Avam Kamarası Chamberlain’i istifaya zorlayınca Edward Halifax’ı (sonradan Halifax 1. Kontu) başbakanlığa atamak istediyse de bu göreve Winston Churchill’i getirme konusunda ikna edildi ve onun politikalarına tam destek verdi. Savaş sırasında Kraliçe ile İngiliz halkının simgesi durumuna geldi ve çeşitli cepheleri beraber gezdiler.^[1]

Hindistan ve Pakistan bağımsızlıklarını kazanınca sahip olduğu Hindistan imparatoru unvanını bıraktı ve onun yerine Hindistan ve Pakistan’ın Kralı oldu. 27 Nisan 1949’da İngiliz Milletler Topluluğu başkanlığı topluluğa üye ülkelerin hükûmetlerince resmen onaylandı.^[2] Ölümüne kadar İngiliz Milletler Topluluğu başkanı olarak kaldı.

II. Dünya Savaşı’nın stresi Kralın sağlığına zarar vermiş,^[3][4] sigara içmesiyle sağlığı daha da kötüleşmişti.^[5] Ayrıca Ateroskleroz ve Buerger hastalığı da dahil olmak üzere diğer rahatsızlıklar arasında akciğer kanserinede yakalanmıştır. 23 Eylül 1951’de, kötü huylu bir tümör bulunduktan sonra Clement Price Thomas tarafından sol akciğerinin tamamı alındı.^[6] 6 Şubat 1952 sabahı Norfolk’taki Sandringham’da yatağında ölü bulundu.^[7][8] Cenazesi St George Şapelinde gerçekleşti.^[9]

Nafiz Gürman 1319-P.5[1]
Doğum	1882 Bodrum
Ölüm	6 Şubat 1966 (84 yaşında) İstanbul
Bağlılığı	Osmanlı (1903-1919)  Türkiye (1921-1950)
Hizmet yılları	1903-1950
Rütbesi	Orgeneral
Komutası	Halep Nizamiye Tümeni Kurmay Başkanı, 26. Tümen Kurmay Başkanı, Trablusgarp Askeri Danışmanı, Afrika Grubu Kurmay Başkanı, 148. Alay, Afrika Grubu Kurmay Başkanı, 1. Kolordu Kurmay Başkanı 1. Tümen, Trakya Komutanlığı Kurmay Başkanı, 2. Ordu Kurmay Başkanı, 4. Kolordu (vekil), 6. Kolordu, 9. Kolordu, Millî Savunma Bakanlığı Müsteşarı, 2. Ordu Müfettişliği, Yüksek Askerî Şûra üyesi, TSK Genelkurmay Başkanı
Çatışma/savaşları	Trablusgarp Savaşı Balkan Savaşları I. Dünya Savaşı Türk Kurtuluş Savaşı
Ödülleri

Abdurrahman Nafiz Gürman^[2] (1882, Bodrum – 6 Şubat 1966), Türk asker. Türk Silahlı Kuvvetleri’nin 5. Genelkurmay Başkanı’dır.^[3]

1903 yılında Teğmen rütbesi ile Harp Okulu’nu bitirdi. Aynı yıl girdiği Harp Akademisi’ni 1906 yılında bitirerek kurmay oldu. Çeşitli birliklerde Birlik Komutanlığı, Tabur Komutanlığı ve Kurmaylık görevlerine bulundu. Afrika Grupları Kurmayı iken, 8 Mart 1919 – 8 Ekim 1919 tarihleri arasında Fransız ve İtalyanlara esir düştü. Esaret dönüşü Akhisar Cephe Komutanlığı ile 1. Kolordu Kurmay Başkanlığı görevlerini müteakip 8 Şubat 1921 tarihinde Anadolu’ya iltihak etti. Çeşitli karargâh ve birliklerde görev yaptı.

1926 yılında Tümgeneral rütbesine terfi etti. 1930 yılında Korgeneral rütbesine terfi etti. 1937 yılında Trakya Manevraları’na katıldı. 1940 yılında Orgeneral rütbesine terfi etti. Tümgeneral rütbesi ile 6. Kolordu Komutanlığı, Korgeneral rütbesi ile 9. Kolordu Komutanlığı, MSB Müsteşarlığı, 4. Kolordu Komutanlığı ve 2. Ordu Komutan Vekilliği, Orgeneral rütbesi ile 2. Ordu Komutanlığı ve Yüksek Askerî Şûra Üyeliği görevlerinde bulundu. 8 Haziran 1949 tarihinde atandığı Genelkurmay Başkanlığı görevinden dönemin başbakanı Adnan Menderes tarafından 6 Haziran 1950 tarihinde darbe hazırlığı yaptığı iddiasıyla 15 general ve 150 Albay ile birlikte görevinden alındı ve Yüksek Askerî Şûra üyeliğine atandı. 6 Temmuz 1950 tarihinde Yüksek Askerî Şûra üyesi iken emekli oldu.

6 Ocak 1961 ile 15 Ekim 1961 tarihleri arasında Kurucu Meclis Devlet Başkanı Temsilciliği yaptı. Günümüzde Güngören, İstanbul’da ve Bayraklı, İzmir’de birer mahalleye ve Bodrum Cumhuriyet Mahallesi, Fatih Kocamustafapaşa ve Cerrahpaşa Mahalleleri sınırları içinde kalan caddelere adı verildi. İstanbul’daki mahalle halk arasında daha çok Merter adıyla bilinir.

Ratu Josefa Iloilo
3. Fiji Cumhurbaşkanı
Görev süresi 4 Ocak 2007 – 30 Temmuz 2009
Başbakan	Frank Bainimarama (vekaleten)
Başkan Yardımcısı	Epeli Nailatikau
Yerine geldiği	Frank Bainimarama (vekaleten)
Yerine gelen	Epeli Nailatikau (vekaleten)
Görev süresi 13 Temmuz 2000 – 5 Aralık 2006
Başbakan	Tevita Momoedonu Laisenia Qarase Tevita Momoedonu Laisenia Qarase
Başkan Yardımcısı	Jope Seniloli Joni Madraiwiwi
Yerine geldiği	Kamisese Mara
Yerine gelen	Frank Bainimarama (vekaleten)
Kişisel bilgiler
Doğum	29 Aralık 1920 Vuda, Fiji
Ölüm	6 Şubat 2011 (90 yaşında) Suva, Fiji
Evlilik(ler)	Salaseini Kavunono
Mesleği	Öğretmen

Ratu Josefa Iloilovatu Uluivuda (d. 29 Aralık 1920 – ö. 6 Şubat 2011), Fiji Adaları Cumhuriyeti’nin üçüncü cumhurbaşkanıdır. 28 Temmuz 2009 tarihinde 30 Temmuz’da görevi bırakacağını açıkladı. 88 yaşında, dünyanın en eski devlet başkanı olarak görev yapıyordu.

Baykal Kent
Doğum	Baykal Açmazlale 2 Ocak 1944 Sahrayıcedid, Kadıköy, İstanbul, Türkiye
Ölüm	6 Şubat 2012 (68 yaşında) Muradiye, Bursa, Türkiye
Defin yeri	Ortaköy Mezarlığı, İstanbul
Milliyet	Türk
Meslek	Oyuncu
Etkin yıllar	1963-2008

Baykal Kent, asıl adıyla Baykal Açmazlale^[1] (2 Ocak 1944, İstanbul – 6 Şubat 2012, Bursa), Türk tiyatro, sinema ve dizi oyuncusu.^[2]

2 Ocak 1944’te Sahrayıcedid, Kadıköy, İstanbul’da doğan Baykal Kent, sanat hayatına tiyatro oyunculuğuyla başladı. Tam 25 yıl boyunca Ferhan Şensoy’un Ortaoyuncular kadrosunda sahneye çıktı. 1963 yılından itibaren sinema filmlerinde figüran olarak oynadı. Daha çok komedi filmlerinde komik tipleri canlandırdı. Askerliğini Müjdat Gezen ile beraber yaptı. 1987’den itibaren televizyon dizilerinde yer aldı. Bir dönem Akbank reklamlarında da oynadı. 2000 yılında oğlu bir kaza sonucu öldü.

Bir süre Muradiye, Bursa’da yaşamını sürdüren Kent, 24 Ocak’tan itibaren kalp rahatsızlığı nedeniyle tedavi gördüğü Bursa Muradiye Devlet Hastanesi Yoğun Bakım Ünitesi’nde 6 Şubat 2012 sabah saat 08:30’da öldü. 68 yaşında ölen sanatçının cenazesi, 7 Şubat 2012 tarihinde Şişli Camii’den kaldırılarak Ortaköy Mezarlığı’nda toprağa verildi.^[3] Vefatından sonra sahne dostu Rasim Öztekin: ”Ben ona buluğ çağından çıkamayan adam derdim. Çocuk gibiydi, çocuk olarak da gitti.” dedi.^[4] Ayrıca Baykal Kent’in sağlık sigortasını Seda Sayan’ın yaptırdığı öğrenildi.^[4]

Enise Mahluf أَنِيسَةُ مخلوف
1970 yılında Mahluf
Suriye First Lady’si
Görev süresi 12 Mart 1971 – 10 Haziran 2000
Başkan	Hafız Esad
Yerine geldiği	Selma El Hasibi
Yerine gelen	Esma Esad
Kişisel bilgiler
Doğum	5 Kasım 1930 Lazkiye, Suriye
Ölüm	6 Şubat 2016 (85 yaşında) Şam, Suriye
Evlilik(ler)	Hafız Esad (e. 1957; ö. 2000)
İlişkiler	Ali Süleyman Esad (amca ve kayınpeder) Aziz Suleyman (amca) Rami Mahluf (yeğen)
Çocuk(lar)	Büşra (d. 1960) Basil (1962–1994) Beşar (d. 1965) Mecd (1966–2009) Mahir (d. 1967)
Ebeveyn(ler)	Ahmed Mahluf Sa’da Süleyman

Enise Mahluf (Arapça: أَنِيسَةُ مَخْلُوفٍ 5 Kasım 1930, Lazkiye – 6 Şubat 2016, Şam)^[1] 1971’den Aralık 2024’e kadar ülkeyi yöneten Suriye Esad ailesinin reisiydi. Eski Suriye Devlet Başkanı Hafız Esad’ın eşi olan Mahluf, 1971’den 2000 yılına kadar Suriye’nin First Lady’si olarak görev yaptı. Oğlu Beşar Esad ise 2000 yılından 2024 yılında devrilene kadar Suriye Devlet Başkanı olarak görev yapmıştır.^[2][3][4]

Mahluf, Suriye’nin Lazkiye kentinde, Lazkiye Valiliği’ne bağlı Bustan el-Başa’nın nüfuzlu Mahluf ailesinin çocuğu olarak dünyaya geldi.^[2][3][5] Ahmed Mahluf ve Hafız Esad’ın halası Saada Süleyman Esad’ın kızıydı.^[6]

Suriye Arap Hava Kuvvetleri’nde subay olan Hafız Esad ile 1957 yılında evlendi.^[2] Beş çocukları oldu: Büşra Esad (d. 1960), Basil Esad (1962-1994), Beşar Esad (d. 1965), Mecd Esad (1966-2009) ve Mahir Esad (d. 1967). Hafız Esad ile evliliği Mahluf ailesinin statüsünü ve servetini yükseltti.^[7] Akrabaları ülkenin bankacılık, petrol ve telekomünikasyon sektörlerinde kazançlı sözleşmelerle ödüllendirildi.^[7] Yeğenlerinden biri olan Rami Mahluf’un 2012 yılı itibarıyla 5 milyar ABD doları net servetiyle Suriye’nin en zengin adamı olduğuna inanılmaktadır.^[7]

Tlass ailesine göre Hafız, ağırbaşlı ve içine kapanık Enise’den hiç hoşlanmamış ve onu boşamayı ya da dünya liderlerini eğlendirmek için ikinci bir eş almayı ciddi olarak düşünmüştü. Enise’den daha fazla arkadaşlık etmekten hoşlandığı kişi, Mustafa Tlass’ın eşi olan, daha dışa dönük ve cana yakın Lamia Tlass’tı ve o da tekrarlanan sadakatsizliği nedeniyle boşanmayı düşünüyordu.^[8]

Basil Esad’ın 1994’te ölümünün ardından Mahluf, en küçük oğlu ve Suriyeli bir general olan Mahir Esad’ı kocasının olası halefi olarak tercih etti.^[4] Bunun yerine Beşar Esad Londra’dan döndü, orduya katıldı ve 2000 yılında Suriye Devlet Başkanı olarak babasının yerine geçti.^[4]

The Economist, Enise Mahluf’u Esad ailesi ve Baas hükümeti içinde “zorlu bir figür” olarak tanımladı.^[3] Hükümetin oldukça etkili bir üyesi olan Mahluf, Suriye İç Savaşı sırasında Beşar Esad’ın düzenli olarak danıştığı birkaç kişiden biriydi.^[3][7] Devam eden İç Savaş sırasında Suriyeli protestoculara ve isyancılara yönelik ağır bir askeri baskıyı savunduğuna inanılıyor.^[3]

2012 yılında Mahluf ve Esad ailesinin diğer üyeleri, ülkedeki iç savaş ve Suriye hükümetinin protestoculara yönelik saldırıları nedeniyle Avrupa Birliği tarafından yaptırıma tabi tutulmuştu.^[2]

Avrupa Birliği yaptırımları arasında seyahat yasağı ve malvarlığının dondurulması da yer alıyor.^[2] Seyahat yasağından önce, açıklanmayan bir hastalığının tedavisi için sık sık Almanya’ya gittiği bildirilmişti.^[2][3][9]

Enise Mahluf 6 Şubat 2016 tarihinde açıklanmayan bir nedenle Şam’da hayatını kaybetti.^[10]