Satürn

6 Ekim 2004’te Cassini uzay aracı tarafından 6,3 milyon km mesafeden fotoğraflanan doğal renkleriyle Satürn
Adlandırmalar
Adın kaynağı	Satürn
Sıfatlar	Saturnian, Cronian / Kronian
Sembol
Yörünge özellikleri[3]
Dönem J2000.0
Günöte	1.514,50 milyon km (10,1238 AB)
Günberi	1.352,55 milyon km (9,0412 AB)
Yarı büyük eksen	1.433,53 milyon km (9,5826 AB)
Dış merkezlik	0,0565
Yörünge periyodu	29,4571 y 10.759,22 gün 24.491,07 Satürnsel güneş zamanı
Kavuşum dönemi	378,09 gün
Ortalama yörünge hızı	9,68 km/sn
Ortalama ayrıklık	317,020°
Eğiklik	2,485° tutuluma göre 5,51° Güneş ekvatoruna göre 0,93° değişmeyen düzleme göre
Çıkış düğümü boylamı	113,665°
Perihelyon açısı	339,392°
Bilinen doğal uydusu	Resmi adlandırmalarla 146 ve ayrıca sayısız küçük uydu.
Fiziksel özellikler[3]
Görünür büyüklük	−0,55 +1,17
Açısal çap	14,5″ – 20,1″ (halkalar hariç)
Ortalama yarıçap	58.232 km[a]
Ekvatoral yarıçap	60.268 km 9,449 Dünya
Kutupsal yarıçap	54.364 km 8,552 Dünya
Basıklık	0,097 96
Yüzey alanı	4,27×1010 km2 83,703 Dünya
Hacim	8,2713×1014 km3 763,59 Dünya
Kütle	5,6834×1026 kg 95,159 Dünya
Ortalama yoğunluk	0,687 g/cm3 (sudan daha az)
Yüzey kütle çekimi	10,44 m/s 1,065
Atalet momenti faktörü	0,22
Kurtulma hızı	35,5 km/sn
Yıldız dönme süresi	10sa 33d 38s + 1d 52s– 1d 19s
Ekvatoral dönme hızı	9,87 km/sn (35.500 km/sa)
Eksen eğikliği	26,73° (yörüngeye göre)
Kuzey kutbu sağ açıklık	40,589°; 2sa 42d 21s
Kuzey kutbu dik açıklık	83,537°
Albedo	0,342 (Bond) 0,499 (geometrik)
Yüzey sıcaklığı min. ort. maks. 1 bar 134 K (-139 °C; -218,2 °F) 0,1 bar 84 K (-189 °C; -308,2 °F)
Atmosfer[3]
Yüzey basıncı	140 kPa
Ölçek yüksekliği	59,5 km
Bileşimleri	hacme göre: %96,3±%2,4 hidrojen (H2) %3,25±%2,4 helyum (He) %0,45±%0,2 metan (CH4) %0,0125±%0,0075 amonyak (NH3) %0,0110±%0,0058 döteryum hidrür (HD) %0,0007±%0,00015 etan (C2H6) Buzlar: amonyak (NH3) su (H2O) amonyum hidrosülfit (NH4SH)

Satürn veya Eski Türkçedeki adıyla Sekentir ya da Sekendiz, Güneş’e en yakın altıncı gezegen ve Jüpiter’den sonra Güneş Sistemi’ndeki en büyük ikinci gezegendir. Ortalama yarıçapı Dünya’nın yaklaşık dokuz buçuk katı olan bir gaz devidir. Dünya’nın ortalama yoğunluğunun yalnızca sekizde birine sahiptir, ancak Dünya’dan 95 kat daha büyüktür. Satürn, neredeyse Jüpiter büyüklüğünde olmasına rağmen, Jüpiter’in kütlesinin üçte birinden daha azına sahiptir. Satürn, Güneş’in etrafında 9,59 AU (1.434 milyon km) mesafede 29,45 yıllık bir yörünge periyoduyla dolanır.

Satürn’ün iç kısmının, derin bir metalik hidrojen tabakası, sıvı hidrojen ve sıvı helyumdan oluşan bir ara tabaka ve son olarak gazlı bir dış tabaka ile çevrili kayalık bir çekirdekten oluştuğu düşünülmektedir. Satürn, üst atmosferindeki amonyak kristalleri nedeniyle soluk sarı bir renk tonuna sahiptir. Metalik hidrojen katmanı içindeki bir elektrik akımının, Satürn’ün Dünya’nınkinden daha zayıf olan, ancak Satürn’ün daha büyük olması nedeniyle Dünya’nınkinden 580 kat daha büyük bir manyetik momente sahip olan gezegensel manyetik alanına yol açtığı düşünülmektedir. Satürn’ün manyetik alan gücü, Jüpiter’in manyetik alan gücünün yaklaşık yirmide biri kadardır Uzun ömürlü özellikler ortaya çıkabilse de, dış atmosfer genellikle yumuşak ve kontrasttan yoksundur. Satürn’deki rüzgar hızları saatte 1.800 kilometre/saat (1.100 mil/saat) ulaşabilir.

Gezegen, daha az miktarda kayalık döküntü ve toz ile esas olarak buz parçacıklarından oluşan parlak ve geniş bir halka sistemine sahiptir. Gezegenin yörüngesinde 63’ü resmî olarak adlandırılmış en az 146 uydudan oluşan bir uydu sistemi olduğu bilinmektedir; bu sayıya halkalarındaki yüzlerce uyducuk dâhil değildir. Satürn’ün en büyük uydusu ve Güneş Sistemi’ndeki ikinci en büyük uydu olan Titan, Merkür gezegeninden daha büyüktür ve Güneş Sistemi’nde önemli bir atmosfere sahip olan tek uydudur.

Satürn, adını Roma’nın zenginlik ve tarım tanrısı ve Jüpiter’in babasından almaktadır. Astronomik sembolünün () geçmişi, Yunan Oxyrhynchus Papirüslerine kadar uzanmaktadır. Gezegenin Yunanca adı olan Κρονος’un (Kronos) kısaltması olarak, yatay vuruşlu bir Yunanca kappa-rho ligatürü olduğu görülmektedir (). Daha sonra, bu pagan sembolünü Hristiyanlaştırmak için 16. yüzyılda tepesine eklenen haç ile küçük harfli bir Yunan ita’sı gibi görünmeye başladı.

Romalılar, haftanın yedinci günü olan Cumartesi’ye Satürn gezegenine ithafen “Sāturni diēs” (Satürn Günü) adını vermişlerdir.

Satürn, ağırlıklı olarak hidrojen ve helyumdan oluşan bir gaz devidir. Belirli bir yüzeyi yoktur, ancak katı bir çekirdeğe sahip olması muhtemeldir. Satürn’ün dönüşü onun basık bir sferoit şekline sahip olmasına neden olur; yani kutuplarda düzleşir ve ekvatorunda şişkinleşir. Ekvator yarıçapı, kutup yarıçapından %10 daha büyüktür. Satürn’ünki kadar olmasa da, Güneş Sistemi’ndeki diğer dev gezegenler olan Jüpiter, Uranüs ve Neptün de basıktır. Çıkıntı ve dönüş hızının birleşimi, ekvator boyunca etkili yüzey yerçekiminin, 8,96 m/s2, kutuplardakinin %74’ü olduğu ve Dünya’nın yüzey yerçekiminden daha düşük olduğu anlamına gelmektedir. Bununla birlikte, yaklaşık 36 km/s’lik ekvatoral kaçış hızı, Dünya’nınkinden çok daha yüksektir.

Satürn, Güneş Sistemi’nde sudan daha az yoğun olan tek gezegendir – yaklaşık %30 daha az. Satürn’ün çekirdeği sudan oldukça yoğun olmasına rağmen, atmosfer nedeniyle gezegenin ortalama özgül yoğunluğu 0,69 g/cm³‘tür. Jüpiter, Dünya’nın 318 katı kütleye sahiptir ve Satürn, Dünya’nın kütlesinin 95 katıdır. Jüpiter ve Satürn birlikte Güneş Sistemi’ndeki toplam gezegen kütlesinin %92’sine sahiptir.

Çoğunlukla hidrojen ve helyumdan oluşmasına rağmen, Satürn’ün kütlesinin çoğu gaz fazında değildir, çünkü yoğunluk 0,01 g/cm³‘ün üzerine çıktığında hidrojen ideal olmayan bir sıvı hâline gelir, bu da Satürn’ün kütlesinin %99,9’unu içeren bir yarıçapta ulaşılır. Satürn’ün içindeki sıcaklık, basınç ve yoğunluk, çekirdeğe doğru giderek artar, bu da hidrojenin daha derin katmanlarda bir metal olmasına neden olur.

Standart gezegen modelleri, Satürn’ün iç kısmının Jüpiter’inkine benzer olduğunu, hidrojen ve helyumla çevrili küçük bir kayalık çekirdeğe ve eser miktarda çeşitli uçucu maddelere sahip olduğunu öne sürmektedir. Bozulmanın analizi, Satürn’ün Jüpiter’den çok daha fazla merkezî olarak yoğunlaştığını ve bu nedenle merkezinin yakınında hidrojenden daha yoğun önemli miktarda malzeme içerdiğini göstermektedir. Satürn’ün merkezî bölgeleri kütlece yaklaşık %50 hidrojen içerirken, Jüpiter’inki yaklaşık %67 hidrojen içerir.

Bu çekirdek, bileşim olarak Dünya’ya benzer, ancak daha yoğundur. Satürn’ün yerçekimi momentinin incelenmesi, iç kısmın fiziksel modelleriyle birlikte, Satürn’ün çekirdeğinin kütlesine kısıtlamalar getirilmesine olanak sağlamaktadır. 2004 yılında bilim insanları, çekirdeğin Dünya’nın kütlesinin 9-22 katı olması gerektiğini ve bunun da yaklaşık 25.000 km (16.000 mi) bir çapa karşılık geldiğini tahmin ettiler. Ancak Satürn’ün halkaları üzerinde yapılan ölçümler, kütlesinin yaklaşık 17 Dünya’ya eşit olduğuna ve Satürn’ün tüm yarıçapının yaklaşık %60’ına eşit bir yarıçapa sahip çok daha dağınık bir çekirdeğe işaret etmektedir. Bu çekirdek, daha kalın bir sıvı metalik hidrojen tabakası ile çevrilidir ve bunu artan yükseklikle birlikte yavaş yavaş gaza dönüşen helyuma doymuş moleküler hidrojenden oluşan sıvı bir tabaka takip eder. En dıştaki katman, yaklaşık 1.000 km (620 mi) uzunluğundadır ve gazdan oluşur.

Satürn, çekirdeğinde 11.700 °C (21.100 °F) ulaşan sıcak bir iç kısma sahiptir ve uzaya Güneş’ten aldığından 2,5 kat daha fazla enerji yaymaktadır. Jüpiter’in termal enerjisi, Kelvin-Helmholtz yavaş yerçekimsel sıkıştırma mekanizması tarafından üretilir, ancak daha az kütleli olduğu için böyle bir süreç Satürn’ün ısı üretimini açıklamak için tek başına yeterli olmayabilir. Alternatif ya da ek bir mekanizma, Satürn’ün iç kısmının derinliklerindeki helyum damlacıklarının “yağması” yoluyla ısı üretimi olabilir. Damlacıklar, daha düşük yoğunluklu hidrojenden aşağı doğru inerken, süreç sürtünme yoluyla ısıyı serbest bırakır ve Satürn’ün dış katmanlarını helyumdan arındırır. Bu alçalan damlacıklar, çekirdeği çevreleyen bir helyum kabuğunda birikmiş olabilir. Satürn’ün yanı sıra Jüpiter ve buz devleri Uranüs ve Neptün’de de elmas yağmurlarının meydana geldiği öne sürülmektedir.

Satürn’ün dış atmosferi, hacim olarak %96,3 moleküler hidrojen ve %3,25 helyum içerir. Helyum oranı, bu elementin Güneş’teki bolluğuna kıyasla önemli ölçüde eksiktir. Helyumdan daha ağır elementlerin miktarı (metallik) kesin olarak bilinmemektedir, ancak oranların Güneş Sistemi’nin oluşumundaki ilkel bolluklarla eşleştiği varsayılmaktadır. Bu daha ağır elementlerin toplam kütlesinin Dünya kütlesinin 19-31 katı olduğu ve önemli bir kısmının Satürn’ün çekirdek bölgesinde bulunduğu tahmin edilmektedir.

Satürn’ün atmosferinde eser miktarda amonyak, asetilen, etan, propan, fosfin ve metan tespit edildi. Üst bulutlar amonyak kristallerinden oluşurken, alt seviye bulutların amonyum hidrosülfür (NH
4SH) veya sudan oluştuğu görülmektedir. Güneş’ten gelen ultraviyole radyasyon, üst atmosferde metan fotolizine neden olarak bir dizi hidrokarbon kimyasal reaksiyonuna yol açmakta ve ortaya çıkan ürünler girdaplar ve difüzyon yoluyla aşağıya doğru taşınmaktadır. Bu fotokimyasal döngü, Satürn’ün yıllık mevsimsel döngüsü tarafından modüle edilir. Cassini, kuzey enlemlerinde bulunan ve “İnciler Dizisi” olarak adlandırılan bir dizi bulut özelliği gözlemlemiştir. Bu özellikler, daha derin bulut katmanlarında bulunan bulut açıklıklarıdır.

Satürn’ün atmosferi, Jüpiter’inkine benzer bantlı bir desen sergilemektedir, ancak Satürn’ün bantları çok daha soluktur ve ekvatora yakın yerlerde çok daha geniştir. Bu bantları tanımlamak için kullanılan isimlendirme Jüpiter’dekiyle aynıdır. Satürn’ün daha ince bulut desenleri Voyager uzay aracının 1980’lerdeki uçuşlarına kadar gözlemlenemedi. O zamandan bu yana, Dünya tabanlı teleskoplar düzenli gözlemlerin yapılabileceği noktaya kadar geliştirildi.

Bulutların bileşimi, derinliğe ve artan basınca göre değişiklik göstermektedir. Üst bulut katmanlarında, 100-160 K aralığında sıcaklıklar ve 0,5-2 bar arasında uzanan basınçlarla, bulutlar amonyak buzundan oluşmaktadır. Su buzu bulutları, basıncın yaklaşık 2,5 bar olduğu bir seviyede başlamakta ve sıcaklıkların 185 ila 270 K arasında değiştiği 9,5 bar’a kadar uzanmaktadır. Bu katmanda, 190-235 K sıcaklıklarla 3-6 bar basınç aralığında uzanan bir amonyum hidrosülfür buz bandı bulunmaktadır. Son olarak, basınçların 10 ila 20 bar arasında ve sıcaklıkların 270-330 K olduğu alt katmanlar, sulu çözelti içinde amonyaklı su damlacıklarından oluşan bir bölge içermektedir.

Satürn’ün genellikle sönük olan atmosferinde zaman zaman uzun ömürlü ovaller ve Jüpiter’de görülen diğer özellikler görülmektedir. 1990 yılında Hubble Uzay Teleskobu, Satürn’ün ekvatoru yakınlarında Voyager karşılaşmaları sırasında bulunmayan muazzam bir beyaz bulut görüntüledi ve 1994 yılında daha küçük bir fırtına daha gözlemlendi. 1990 yılındaki fırtına, kuzey yarımkürenin yaz gündönümü zamanında her Satürn yılında bir kez, kabaca her 30 Dünya yılında bir meydana gelen kısa ömürlü bir fenomen olan Büyük Beyaz Leke’nin bir örneğiydi. Daha önceki Büyük Beyaz Lekeler 1876, 1903, 1933 ve 1960 yıllarında gözlemlendi; 1933’teki fırtına en iyi gözlemleneniydi. En son dev fırtına 2010 yılında gözlemlendi. 2015 yılında araştırmacılar, Satürn atmosferini incelemek için Very Large Array teleskobunu kullandılar ve “tüm orta enlem dev fırtınalarının uzun süreli imzalarını, yüzlerce yıllık ekvator fırtınalarının bir karışımını ve potansiyel olarak 70°N’de bildirilmemiş daha eski bir fırtına” bulduklarını bildirdiler.

Satürn’deki rüzgârlar, Güneş Sistemi gezegenleri arasında Neptün’den sonra ikinci en hızlı rüzgârlardır. Voyager verileri, doğudan esen rüzgârların 500 m/s (1.800 km/sa) olduğunu göstermektedir. Cassini uzay aracından 2007 yılında alınan görüntülerde, Satürn’ün kuzey yarımküresi Uranüs’e benzer şekilde parlak mavi bir renk sergiledi. Bu renk büyük olasılıkla Rayleigh saçılmasından kaynaklanıyordu. Termografi, Satürn’ün güney kutbunun sıcak bir kutup girdabına sahip olduğunu gösterdi ki bu, Güneş Sistemi’nde böyle bir olgunun bilinen tek örneğidir. Satürn’deki sıcaklıklar normalde -185 °C iken, girdaptaki sıcaklıklar genellikle -122 °C’ye kadar ulaşmaktadır ve Satürn’deki en sıcak nokta olduğundan şüphelenilmektedir.

Yaklaşık 78°N’de atmosferdeki kuzey kutup girdabının etrafında devam eden altıgen dalga deseni ilk olarak Voyager görüntülerinde fark edildi. Altıgenin kenarlarının her biri yaklaşık 14.500 km (9.000 mi) uzunluğundadır ki bu da Dünya’nın çapından daha uzundur. Tüm yapı, Satürn’ün iç kısmının dönüş periyoduna eşit olduğu varsayılan 10 saat 39 dakika 24 saniyelik bir periyotla (gezegenin radyo emisyonlarıyla aynı periyot) dönmektedir. Altıgen özellik, görünür atmosferdeki diğer bulutlar gibi boylamda kaymamaktadır. Desenin kökeni pek çok spekülasyona konu olmaktadır. Çoğu bilim insanı bunun atmosferdeki durağan bir dalga deseni olduğunu düşünmektedir. Çokgen şekiller, sıvıların diferansiyel rotasyonu yoluyla laboratuvarda çoğaltıldı.

Güney kutup bölgesinin Hubble Uzay Teleskobu görüntüsü, bir jet akımının varlığına işaret etmektedir, ancak güçlü bir kutup girdabı ya da altıgen duran dalga yoktur. Kasım 2006’da NASA, Cassini‘nin güney kutbuna kilitli, açıkça tanımlanmış bir göz çeperine sahip “kasırga benzeri” bir fırtına gözlemlediğini bildirdi. Göz çeperi bulutları daha önce Dünya dışında hiçbir gezegende görülmemişti. Örneğin, Galileo uzay aracından gelen görüntüler, Jüpiter’in Büyük Kırmızı Leke’sinde bir göz çeperi göstermedi.

Güney kutbundaki fırtına milyarlarca yıldır mevcut olabilir. Bu girdap, Dünya’nın büyüklüğüyle kıyaslanabilir ve saatte 550 km’lik rüzgarlara sahiptir.

Satürn’ün manyetik bir dipol olan kendine özgü, basit, simetrik bir şekle sahip olan içsel bir manyetik alanı vardır. Ekvatordaki gücü -0,2 gauss (20 μT)- Jüpiter’in etrafındaki alanın yaklaşık yirmide biri kadardır ve Dünya’nın manyetik alanından biraz daha zayıftır. Sonuç olarak Satürn’ün manyetosferi, Jüpiter’inkinden çok daha küçüktür.

Voyager 2 manyetosfere girdiğinde, güneş rüzgârı basıncı yüksekti ve manyetosfer sadece 19 Satürn yarıçapı ya da 1,1 milyon km (684.000 mil) genişledi, ancak birkaç saat içinde genişledi ve yaklaşık üç gün boyunca öyle kaldı. Büyük olasılıkla manyetik alan Jüpiter’dekine benzer şekilde, metalik hidrojen dinamosu adı verilen sıvı metalik hidrojen katmanındaki akımlar tarafından üretilmektedir. Bu manyetosfer, Güneş’ten gelen güneş rüzgârı parçacıklarını saptırmada etkilidir. Titan uydusu, Satürn’ün manyetosferinin dış kısmında yörüngede dolanır ve Titan’ın dış atmosferindeki iyonize parçacıklardan plazma üretir. Satürn’ün manyetosferi, Dünya’nınki gibi kutup ışıkları üretir.

Satürn ile Güneş arasındaki ortalama uzaklık 1,4 milyar kilometrenin (9 AU) üzerindedir. Ortalama yörünge hızı 9,68 km/s olan Satürn’ün Güneş etrafındaki bir turunu tamamlaması 10.759 Dünya günü (ya da yaklaşık 29+1⁄2 yıl) sürer. Sonuç olarak, Jüpiter ile yaklaşık 5:2 ortalama hareket rezonansı oluşturmaktadır. Satürn’ün eliptik yörüngesi, Dünya’nın yörünge düzlemine göre 2,48° eğimlidir. Günberi ve günöte uzaklıkları sırasıyla ortalama 9.195 ve 9.957 AU’dur. Satürn’deki görünür özellikler enleme bağlı olarak farklı oranlarda dönmektedir.

Gök bilimciler, Satürn’ün dönüş hızını belirlemek için üç farklı sistem kullanmaktadır. Sistem I, 10^sa 14^d 00^s (844,3°/d) bir periyoda sahiptir ve Ekvator Bölgesi, Güney Ekvator Kuşağı ve Kuzey Ekvator Kuşağı’nı kapsamaktadır. Kuzey ve güney kutup bölgeleri hariç diğer tüm Satürn enlemleri ise Sistem II olarak gösterilir ve 10^sa 38^d 25.4^s (810,76°/d) dönme periyoduna sahiptir. Sistem III, Satürn’ün iç dönüş hızını ifade eder. Voyager 1 ve Voyager 2 tarafından tespit edilen gezegenden gelen radyo emisyonlarına dayanarak, Sistem III‘ün dönüş periyodu 10^sa 39^d 22.4^s (810,8°/d). Sistem III, büyük ölçüde Sistem II‘nin yerini aldı.

İç kısmın dönme periyodu için kesin bir değer bulmak hala güçtür. Cassini, 2004 yılında Satürn’e yaklaşırken Satürn’ün radyo dönüş periyodunun kayda değer bir şekilde artarak yaklaşık 10^sa 45^d 45^s ± 36^s yükseldiğini tespit etti. Cassini, Voyager ve Pioneer sondalarından alınan çeşitli ölçümlerin bir derlemesine dayanan Satürn’ün dönüşünün tahmini (bir bütün olarak Satürn için belirtilen dönüş hızı olarak) 10^sa 32^d 35^s‘dir. Gezegenin C Halkası üzerinde yapılan çalışmalar 10^sa 33^d 38^s + 1^d 52^s– 1^d 19^s‘lik bir dönüş periyodu vermektedir.

Mart 2007’de, gezegenden gelen radyo emisyonlarındaki değişimin Satürn’ün dönüş hızına uymadığı tespit edildi. Bu farklılık Satürn’ün uydusu Enceladus’taki gayzer faaliyetinden kaynaklanıyor olabilir. Bu faaliyet nedeniyle Satürn’ün yörüngesine yayılan su buharı yüklü hale gelir ve Satürn’ün manyetik alanı üzerinde bir sürüklenme yaratarak gezegenin dönüşüne göre dönüşünü biraz yavaşlatır.

Satürn için belirgin bir tuhaflık, bilinen herhangi bir truva asteroidine sahip olmamasıdır. Bunlar Güneş’in yörüngesi boyunca gezegene 60°’lik açılarla yerleştirilmiş _L4 ve _L5 olarak adlandırılan kararlı Lagrange noktalarında dolanan küçük gezegenlerdir. Mars, Jüpiter, Uranüs ve Neptün için Truva asteroidleri keşfedildi. Seküler rezonans da dahil olmak üzere yörüngesel rezonans mekanizmalarının kayıp Satürn trojanlarının nedeni olduğuna inanılmaktadır.

Satürn’ün bilinen 274 uydusu vardır ve bunlardan 63’ünün resmî adı vardır. Çapı 3 km (1,9 mi) büyük 100±30 dış düzensiz uydu daha olduğu tahmin edilmektedir. Buna ek olarak, Satürn’ün halkalarında gerçek uydu olarak kabul edilmeyen 40-500 metre çapında düzinelerce ila yüzlerce uyducuğun varlığına dair kanıtlar bulunmaktadır. En büyük uydu olan Titan, halkalar da dahil olmak üzere Satürn’ün yörüngesindeki kütlenin %90’ından fazlasını oluşturmaktadır. Satürn’ün ikinci en büyük uydusu olan Rhea’nın da kendine ait zayıf bir halka sistemi ve zayıf bir atmosferi olabilir.

Diğer uyduların çoğu küçüktür: 131’inin çapı 50 km’den azdır. Geleneksel olarak Satürn’ün uydularının çoğu, adlarını Yunan mitolojisindeki Titanlar’dan almaktadır. Titan, Güneş Sistemi’nde karmaşık bir organik kimyanın oluştuğu büyük bir atmosfere sahip tek uydudur. Hidrokarbon göllerine sahip tek uydudur.

6 Haziran 2013’te IAA-CSIC’deki bilim insanları, Titan’ın üst atmosferinde yaşam için olası bir öncül olan polisiklik aromatik hidrokarbonların tespit edildiğini bildirdi. 23 Haziran 2014’te NASA, Titan atmosferindeki azotun, Satürn’ü daha önceki zamanlarda oluşturan malzemelerden değil, kuyruklu yıldızlarla ilişkili Oort bulutundaki malzemelerden geldiğine dair güçlü kanıtlara sahip olduğunu iddia etti.

Kimyasal yapısı kuyruklu yıldızlara benzeyen Satürn’ün uydusu Enceladus, mikrobik yaşam için potansiyel bir habitat olarak görülmektedir. Bu olasılığın kanıtı, uydunun tuz bakımından zengin parçacıklarının, Enceladus’un dışarı atılan buzunun çoğunun sıvı tuzlu suyun buharlaşmasından geldiğini gösteren “okyanus benzeri” bir bileşime sahip olmasıdır. Cassini‘nin 2015 yılında Enceladus’taki bir tüycük üzerinden yaptığı bir uçuşta, metanojenez yoluyla yaşayan yaşam formlarını sürdürmek için gerekli bileşenlerin çoğu bulundu.

Satürn, muhtemelen en çok onu görsel olarak eşsiz kılan gezegen halkaları sistemiyle bilinir. Halkalar, Satürn’ün ekvatorundan dışarı doğru 6.630 ila 120.700 kilometre (4.120 ila 75.000 mi) arasında uzanır ve ortalama kalınlıkları yaklaşık 20 metre (66 ft). Ağırlıklı olarak su buzundan, eser miktarda tholin safsızlıklarından ve yaklaşık %7 amorf karbondan oluşan biberli bir kaplamadan oluşurlar. Halkaları oluşturan parçacıkların boyutları toz zerreciklerinden 10 m’ye kadar değişir. Diğer gaz devlerinin de halka sistemleri olsa da Satürn’ünki en büyük ve en görünür olanıdır.

Halkaların yaşı konusunda bir tartışma vardır. Bir taraf çok eski olduklarını ve Satürn ile eş zamanlı olarak orijinal nebüler materyalden (yaklaşık 4,6 milyar yıl önce) ya da LHB’den kısa bir süre sonra (yaklaşık 4,1 ila 3,8 milyar yıl önce) oluştuklarını savunmaktadır. Diğer taraf ise çok daha genç olduklarını, yaklaşık 100 milyon yıl önce oluştuklarını desteklemektedir. İkinci teoriyi destekleyen bir MIT araştırma ekibi, halkaların Satürn’ün ″Chrysalis″ adlı yok olmuş bir uydusunun kalıntısı olduğunu öne sürdü.

Ana halkaların ötesinde, gezegenden 12 milyon km (7,5 milyon mil) uzaklıkta seyrek Phoebe halkası bulunur. Diğer halkalara göre 27°’lik bir açıyla eğiktir ve Phoebe gibi yörüngesinde geriye doğru dönmektedir.

Pandora ve Prometheus da dahil olmak üzere Satürn’ün bazı uyduları, halkaları sınırlamak ve yayılmalarını önlemek için çoban uydular olarak hareket ederler. Pan ve Atlas, Satürn’ün halkalarında kütlelerinin daha güvenilir hesaplanmasını sağlayan zayıf, doğrusal yoğunluk dalgalarına neden olur.

Satürn’ün D, C, B, A ve F halkalarının (soldan sağa) aydınlatılmamış taraflarının 9 Mayıs 2007’de çekilen “Cassini” dar açılı kamera görüntülerinin doğal renkli mozaiği (mesafeler gezegenin merkezine göredir).

Satürn’ün gözlemlenmesi ve keşfedilmesi üç aşamaya ayrılabilir: (1) çıplak gözle modern öncesi gözlemler, (2) 17. yüzyılda başlayan Dünya’dan teleskopik gözlemler ve (3) yörüngedeki veya uçuş halindeki uzay sondaları tarafından ziyaret. 21. yüzyılda, teleskopik gözlemler Dünya’dan (Hubble Uzay Teleskobu gibi Dünya yörüngesindeki gözlemevleri dahil) ve 2017’de emekli olana kadar Satürn çevresindeki Cassini yörüngesinden devam etmektedir.

Satürn, tarih öncesi çağlardan beri bilinmektedir ve kayıtlı tarihin erken dönemlerinde çeşitli mitolojilerde önemli bir karakter olarak yer almaktadır. Babilli astronomlar Satürn’ün hareketlerini sistematik olarak gözlemledi ve kaydetti. Antik Yunan’da gezegen “Φαίνων” (Phainon) ve Roma döneminde “Satürn’ün yıldızı” olarak bilinirdi. Antik Roma mitolojisinde Phainon gezegeni, gezegenin modern adını aldığı bu tarım tanrısı için kutsaldı. Romalılar, tanrı Saturnus’u Yunan tanrısı Kronos’un eşdeğeri olarak kabul etmişlerdir; modern Yunancada gezegen Kronos (Κρόνος) adını korumaktadır.

Yunan bilim adamı Batlamyus, Satürn’ün yörüngesine ilişkin hesaplamalarını Satürn karşıt konumdayken yaptığı gözlemlere dayandırdı. Hindu astrolojisinde Navagrahalar olarak bilinen dokuz astrolojik nesne vardır. Satürn, “Shani” olarak bilinir ve herkesi hayatında yaptığı iyi ve kötü işlere göre yargılar. Eski Çin ve Japon kültürü Satürn gezegenini “dünya yıldızı” (Çince: 土星) olarak tanımlamıştır. Bu, geleneksel olarak doğal elementleri sınıflandırmak için kullanılan Beş Element’e dayanıyordu.

Satürn’ün halkalarını çözmek için en az 15 mm çapında bir teleskop gerekir ve bu nedenle Christiaan Huygens, 1655’te onları görüp 1659’da yayınlayana kadar var oldukları bilinmiyordu. Galileo, 1610’da ilkel teleskopuyla Satürn’ün tam yuvarlak olmayan görünümünü yanlışlıkla Satürn’ün yanlarında iki uydu olarak düşündü. Huygens daha büyük bir teleskopik büyütme kullanana kadar bu düşünce çürütülmedi ve halkalar ilk kez gerçekten görüldü. Huygens ayrıca Satürn’ün uydusu Titan’ı da keşfetti; Giovanni Domenico Cassini daha sonra dört uydu daha keşfetti: Iapetus, Rhea, Tethys ve Dione. 1675 yılında Cassini, günümüzde Cassini Bölümü olarak bilinen boşluğu keşfetti.

William Herschel’in Mimas ve Enceladus adlı iki uyduyu daha keşfettiği 1789 yılına kadar başka önemli bir keşif yapılmadı. Titan ile rezonansa sahip olan düzensiz şekilli uydu Hyperion, 1848 yılında bir İngiliz ekip tarafından keşfedildi.

1899 yılında William Henry Pickering, büyük uydular gibi Satürn ile eşzamanlı olarak dönmeyen oldukça düzensiz bir uydu olan Phoebe’yi keşfetti. Phoebe bu türden bulunan ilk uydudur ve Satürn’ün yörüngesinde geriye doğru bir yörüngede dönmesi bir yıldan fazla sürmüştür. 20. yüzyılın başlarında Titan üzerinde yapılan araştırmalar, 1944 yılında Titan’ın Güneş Sistemi uyduları arasında benzersiz bir özellik olan kalın bir atmosfere sahip olduğunun doğrulanmasına yol açtı.

Pioneer 11, Satürn’e ilk uçuşunu Eylül 1979’da, gezegenin bulut tepelerinin 20.000 km (12.000 mil) yakınından geçerek gerçekleştirdi. Gezegenin ve uydularından birkaçının görüntüleri alındı, ancak çözünürlükleri yüzey detaylarını ayırt etmek için çok düşüktü. Uzay aracı Satürn’ün halkalarını da inceleyerek ince F halkasını ve halkalardaki karanlık boşlukların yüksek bir faz açısıyla (Güneş’e doğru) bakıldığında parlak olduğunu, yani ince ışık saçan malzeme içerdiklerini ortaya çıkardı. Ayrıca Pioneer 11, Titan’ın sıcaklığını da ölçtü.

Kasım 1980’de Voyager 1 sondası, Satürn sistemini ziyaret etti. Gezegenin, halkalarının ve uydularının ilk yüksek çözünürlüklü görüntülerini geri gönderdi. Çeşitli uyduların yüzey özellikleri ilk kez görüldü. Voyager 1 Titan’a yakın bir uçuş gerçekleştirerek uydunun atmosferi hakkındaki bilgileri artırdı. Titan’ın atmosferinin görünür dalga boylarında nüfuz edilemez olduğu kanıtlandı; bu nedenle hiçbir yüzey detayı görülemedi. Uçuş, uzay aracının yörüngesini Güneş Sistemi düzleminin dışına doğru değiştirdi.

Neredeyse bir yıl sonra, Ağustos 1981’de Voyager 2, Satürn sistemini incelemeye devam etti. Satürn’ün uydularının daha yakın plan görüntülerinin yanı sıra atmosfer ve halkalardaki değişikliklere ilişkin kanıtlar elde edildi. Uçuş sırasında sondanın dönebilen kamera platformu birkaç gün takılı kaldı ve planlanan bazı görüntüler kayboldu. Satürn’ün yerçekimi, uzay aracının yörüngesini Uranüs’e doğru yönlendirmek için kullanıldı.

Sondalar, gezegenin halkalarının yakınında veya içinde yörüngede bulunan birkaç yeni uydunun yanı sıra küçük Maxwell Boşluğu (C Halkasında bir boşluk) ve Keeler Boşluğu (A Halkasında 42 km genişliğinde bir boşluk) keşfetti ve doğruladı.

Cassini-Huygens uzay sondası, 1 Temmuz 2004’te Satürn’ün yörüngesine girdi. Haziran 2004’te Phoebe’ye yakın bir uçuş gerçekleştirerek yüksek çözünürlüklü görüntüler ve veriler gönderdi. Cassini‘nin Satürn’ün en büyük uydusu Titan’a yaptığı uçuşta, çok sayıda ada ve dağ ile büyük göllerin ve kıyı şeritlerinin radar görüntüleri çekildi. Yörünge aracı, 25 Aralık 2004’te Huygens sondasını bırakmadan önce iki Titan uçuşunu tamamladı. Huygens, 14 Ocak 2005’te Titan’ın yüzeyine indi.

2005 yılının başlarından itibaren bilim insanları Satürn’deki şimşekleri izlemek için Cassini‘yi kullandılar. Şimşeklerin gücü, Dünya’daki şimşeklerin yaklaşık 1.000 katıdır.

2006 yılında NASA, Cassini‘nin Satürn’ün uydusu Enceladus’ta gayzerler halinde püsküren ve yüzeyin en fazla onlarca metre altında bulunan sıvı su rezervuarlarına dair kanıtlar bulduğunu bildirdi. Bu buzlu parçacık jetleri Satürn’ün güney kutup bölgesindeki bacalardan yörüngeye yayılmaktadır. Enceladus’ta 100’den fazla gayzer tespit edildi. Mayıs 2011’de NASA bilim insanları Enceladus’un “bildiğimiz yaşam için Güneş Sistemi’nde Dünya’nın ötesinde en yaşanabilir nokta olarak ortaya çıktığını” bildirdi.

Cassini fotoğrafları, Satürn’ün parlak ana halkalarının dışında ve G ve E halkalarının içinde, daha önce keşfedilmemiş bir gezegen halkasını ortaya çıkardı. Bu halkanın kaynağının Janus ve Epimetheus’a çarpan bir meteoroid olduğu varsayılmaktadır. Temmuz 2006’da Titan’ın kuzey kutbuna yakın hidrokarbon göllerinin görüntüleri elde edildi ve bunların varlığı Ocak 2007’de doğrulandı. Mart 2007’de Kuzey kutbu yakınlarında, en büyüğü neredeyse Hazar Denizi büyüklüğünde olan hidrokarbon denizleri bulundu. Ekim 2006’da sonda Satürn’ün güney kutbunda 8.000 km (5.000 mi) çapında siklon benzeri bir fırtına tespit etti.

Sonda, 2004’ten 2 Kasım 2009’a kadar sekiz yeni uydu keşfetti ve doğruladı. Nisan 2013’te Cassini, gezegenin kuzey kutbunda Dünya’dakinden 20 kat daha büyük ve 530 km/sa (330 mph) daha hızlı rüzgârlara sahip bir kasırganın görüntülerini gönderdi. 15 Eylül 2017’de Cassini-Huygens uzay aracı görevinin “Büyük Finalini” gerçekleştirdi: Satürn ve Satürn’ün iç halkaları arasındaki boşluklardan bir dizi geçiş. Cassini’nin atmosfere girişi görevi sona erdirdi.

Satürn, Dünya’dan çıplak gözle kolayca görülebilen beş gezegenden en uzak olanıdır; diğer dördü Merkür, Venüs, Mars ve Jüpiter’dir. Satürn gece gökyüzünde çıplak gözle parlak, sarımsı bir ışık noktası olarak görünür. Satürn’ün ortalama görünen büyüklüğü 0.46, standart sapması ise 0.34’tür. Büyüklük değişiminin çoğu halka sisteminin Güneş ve Dünya’ya göre eğiminden kaynaklanır. En parlak büyüklük olan -0,55, halkaların düzleminin en fazla eğimli olduğu zamanın yakınında meydana gelir ve en sönük büyüklük olan 1,17, en az eğimli oldukları zaman meydana gelir. Gezegenin, Zodyak’ın arka plan takımyıldızlarına karşı ekliptiğin tüm bir turunu tamamlaması yaklaşık 29,4 yıl sürer. Çoğu insan Satürn’ün halkalarının net bir çözünürlüğe sahip görüntüsünü elde etmek için en az 30 kat büyüten optik bir yardımcıya (çok büyük bir dürbün veya küçük bir teleskop) ihtiyaç duyacaktır. Dünya, her Satürn yılında iki kez (kabaca her 15 Dünya yılında bir) halka düzleminden geçtiğinde, halkalar çok ince oldukları için kısa süreliğine gözden kaybolurlar. Böyle bir “kaybolma” bir sonraki 2025 yılında gerçekleşecek, ancak Satürn gözlemler için Güneş’e çok yakın olacak.

Satürn ve halkaları en iyi, gezegen 180°’lik bir uzanımda olduğunda ve böylece gökyüzünde Güneş’in karşısında göründüğünde gezegenin konfigürasyonu olan karşıt konumda ya da buna yakın olduğunda görülür. Satürn karşıtlığı her yıl -yaklaşık 378 günde bir- meydana gelir ve gezegenin en parlak halinde görünmesine neden olur. Hem Dünya hem de Satürn Güneş’in etrafında eksantrik yörüngelerde dolanır, bu da Güneş’e olan uzaklıklarının zamanla değiştiği anlamına gelir, dolayısıyla birbirlerine olan uzaklıkları da değişir, dolayısıyla Satürn’ün parlaklığı bir karşıtlıktan diğerine değişir. Satürn ayrıca halkalar daha görünür olacak şekilde açılı olduğunda daha parlak görünür. Örneğin, 17 Aralık 2002’deki karşıtlık sırasında, Satürn 2003’ün sonlarında Dünya’ya ve Güneş’e daha yakın olmasına rağmen, halkalarının Dünya’ya göre uygun yönelimi nedeniyle Satürn en parlak halinde göründü.

Satürn zaman zaman Ay tarafından okültasyona uğrar (yani Ay gökyüzünde Satürn’ü örter). Güneş Sistemi’ndeki tüm gezegenlerde olduğu gibi, Satürn’ün okültasyonları da “mevsimler” halinde gerçekleşir. Satürn okültasyonları yaklaşık 12 aylık bir dönem boyunca aylık olarak gerçekleşir ve bunu böyle bir aktivitenin kaydedilmediği yaklaşık beş yıllık bir dönem izler. Ay’ın yörüngesi Satürn’ün yörüngesine göre birkaç derece eğiktir, bu nedenle okültasyonlar yalnızca Satürn gökyüzünde iki düzlemin kesiştiği noktalardan birine yakın olduğunda meydana gelecektir.

Voltaire’in 1752 tarihli kısa öyküsü Micromega‘da, Sirius’tan gelen ve aynı adı taşıyan kahraman, ilk olarak Satürn’e varır ve 72 duyusu olan ve 15.000 yıl yaşayan sakinleriyle arkadaş olur, daha sonra onlardan biriyle Dünya’ya doğru yolculuğuna devam eder. Jules Verne, Güneş Sistemi’nde Seyahat‘te (1877) Satürn’e giden bir kuyruklu yıldızın güvertesinde güneş sistemi boyunca yapılan bir yolculuğu anlatır. Romanın çizimleri Satürn’ü kayalık ve ıssız bir yüzeye sahip, 8 uydusu ve 3 halkası olan bir gezegen olarak göstermektedir. IV. John Jacob Astor’un Başka Dünyalara Seyahat (1894) adlı eserinde, Dünya’dan gelen kaşifler Jüpiter’den Satürn’e ulaşırlar, Satürn eski Dünya’ya çok benzeyen tropik bir orman dünyasıdır ve gezegenin karanlık, kuru ve ölmekte olduğunu görürler. Satürn’ün tek sakinleri, telepatik olarak iletişim kuran ve geleceği tahmin edebilen dev hayalet benzeri yaratıklardır.

20. yüzyılda modern bilimin gelişmesiyle birlikte, Satürn’ün katı bir yüzeyi olmayan ve yaşama elverişli olmayan bir atmosfere sahip bir gezegen olduğunu doğrulandı ve bilimkurgu yazarlarının dikkati daha çok Satürn’ün uydularına kaydı. Örneğin Isaac Asimov, Lucky Star and the Rings of Saturn adlı eserinde halkalardan geniş bir şekilde bahsetti, ancak eserin devamını Mimas ve Titan uyduları üzerine kurdu. Arthur C. Clarke tarafından yazılan ve aynı adlı filmin senaryosunun ilk versiyonunun temelini oluşturan 2001: A Space Odyssey (1968) adlı roman, Satürn sisteminde, özellikle de Japetus uydusunda sona ermektedir.

Ahmet Ferit Tek
Türkiye İçişleri Bakanı
Görev süresi 30 Ekim 1923 – 21 Mayıs 1924
Başbakan	İsmet İnönü
Yerine geldiği	Ali Fethi Okyar
Yerine gelen	Cemil Uybadın
TBMM Maliye Vekili
Görev süresi 17 Temmuz 1920 – 19 Mayıs 1921
TBMM Reisi	Mustafa Kemal Atatürk
Yerine geldiği	Hakkı Behiç Bayiç
Yerine gelen	Hasan Saka
Türkiye Büyük Millet Meclisi 1. ve 2. Dönem Milletvekili
Görev süresi 23 Nisan 1920 – 26 Haziran 1927
Seçim bölgesi	1920 – İstanbul 1923 – Kütahya
Meclis-i Mebûsan 3. ve 6. Dönem Mebusu
Görev süresi 12 Ocak 1920 – 18 Mart 1920
Seçim bölgesi	1919 – İstanbul
Görev süresi 17 Aralık 1908 – 18 Ocak 1912
Seçim bölgesi	1908 – Kütahya
Kişisel bilgiler
Doğum	Ahmed Ferid 7 Mart 1878 Bursa, Osmanlı İmparatorluğu
Ölüm	25 Kasım 1971 (93 yaşında) İstanbul, Türkiye
Defin yeri	Sahrayıcedid Mezarlığı, İstanbul
Partisi	Cumhuriyet Halk Partisi
Bitirdiği okul	Kuleli Askeri İdadisi Harp Okulu
Mesleği	Asker, Siyasetçi, Diplomat

Ahmet Ferit Tek (7 Mart 1878, Bursa – 25 Kasım 1971, İstanbul), Türk siyasetçi, diplomat, fikir adamı.

Türk Ocağı’nın kurucularından ve derneğin resmî kuruluşundan sonraki ilk genel başkanıdır. Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk İçişleri Bakanı’dır. Son Osmanlı Meclisi Mebusanı’nda, TBMM 1. Dönem ve 2. Dönem’de milletvekilliği, I. ve II. İcra Vekilleri Heyeti’nde ve 1. Hükûmet ve 2. Hükûmet’te bakanlık, sonrasında diplomatlık yaptı. Fecr-i Ati döneminin kadın yazarlarından Müfide Ferit Tek’in eşi, sanat tarihçisi Emel Esin’in babasıdır.

7 Mart 1878 tarihinde Bursa’da doğdu. İstanbullu bir aileye mensuptur. Babası Maliye muhasebecilerinden Mustafa Reşit Bey, büyük babası kadı Asım Efendi’dir. Annesi Bursalı İbrahim Ağa’nın kızı Hanife Leyla Hanım’dır.

Öğrenimine Darü’l-Feyz Mektebi’nde başladı. Gülhane Rüştiyesi’ni bitirdikten sonra asker olma isteği ile Kuleli Askeri İdadisi’ne girdi. Askeri eğitime 1894 yılında girdiği Harbiye Mektebi’nde devam etti. 1896 yılında piyade asteğmen rütbesi ile mezun oldu.

Bir sene Erkan-ı Harbiye sınıfında çalıştı. 1897 ve 1898 yıllarında meşrutiyetçi öğrencilere karşı soruşturma başlatılmıştı. Arkadaşı Yusuf Akçura’yı korumak istemesi sonucu tutuklandı. 102 gün Taşkışla’da mahkûm olduktan sonra İstanbul’dan Fizan’a sürüldü. 8 Eylül 1897’de İstanbul’dan ayrıldı, sürgün edilen diğer mahkûmlarla Şeref isimli vapurla yaptıkları bir haftalık yolculuktan sonra Trablusgarp’a vardı; onları Fizan’a götürecek yol parası temin edilemediğinden Trablusgarp’ta hapsedildiler. Bir yıl boyunca Trabulusgarp’ta zindanda kaldı. 1898 yılında affedildi ve rütbesi iade edildi. Trablusgarp Fırkası Erkan-ı Harbiye’sinde memuriyete başladı. Eşi Müfide Ferit Hanım ile Trablusgarp’ta bulunduğu sırada tanıştı.

Yusuf Akçura ile birlikte 1900 yılında Trablusgarp kıyılarından bir kayığa binerek Tunus’a ve oradan Paris’e kaçtılar. Fransa’da bir taraftan siyasi faaliyetlere devam ederken diğer taraftan Paris Siyasi İlimler Mektebi’ne (Ecole Libre des Sciences Politiques) devam ederek, 29 Haziran 1903 tarihinde okulu yedinci olarak ve onur ödülü alarak bitirdi.

Öğrenci iken, 4 Şubat 1902 tarihinde toplanan I. Jön Türk Kongresi’ne katıldı. Paris’e gelerek Versailles Lisesi’nde öğrenime başlamış olan Müfide Ferit ile 1907’de evlendi. Bu evlilikten 1914 yılında bir kızı (Emel Esin) dünyaya geldi.

1903-1908 yılları arasında kesin olarak belli olmayan bir tarihte Kazan’a gitti ve arkadaşı Yusuf Akçura’yı ziyaret etti. Ziyaretinin ardından, Türkiye’ye dönemediği için Mısır’a yerleşti. Kahire’de yayınlanan Türk gazetesinde yazılar yazdı.

II. Meşrutiyet’in ilanı üzerine 1908 yılında İstanbul’a döndü. Şura-yı Ümmet Gazetesi’nde yazılar yazdı. Mekteb-i Mülkiye’de “18. Asır Siyasi Tarihi” dersleri verdi. 1913 yılında İstanbul’dan uzaklaştırılıncaya kadar bu görevini sürdürdü. Ayrıca 1909 yılında Ahmet Rıza Bey’in teklif ettiği Meclis-i Mebusan başkatipliği görevine atandı.

Kütahya mebusu Saffet Paşa’nın istifası üzerine Kütahya mebusu seçilerek 18 Kasım 1909 tarihinde itibaren Meclis-i Mebusan’da mebus olarak yer aldı. Mecliste İttihat ve Terakki Fırkası’nı açıkça eleştirmesi, 1909 yılında partiden ihraç edilmesine neden oldu. 1912 seçimlerinde meclis dışında kaldı.

5 Temmuz 1912 tarihinde Millî Meşrutiyet Fırkası’nı kurdu. Parti kuruluşunda yer alan diğer arkadaşları Yusuf Akçura, Müderris Zühdü Bey, Mehmed Ali ve Cami Beyler idi. Partinin programında şu fikirler yer alıyordu: Türkler yüzyıllardır İmparatorluğun hudutlarında çarpıştı. Kendi illerini ihmal etmek durumunda kaldılar. Türk illerinin kalbi olan Anadolu bakımsızdır. Türklerin de kendi millî kaderlerini düşünmesi saati çalmıştır.

22 Eylül 1912 tarihinde partinin yayın organı olan İfham Gazetesini yayına çıkarmaya ve “İfham Kütüphanesi” adı altında bir dizi kitap basmaya başladı. Gazetede ateşli yazılar yazdı. Yazılarında Türklük ve İslamiyet dayanışmasına büyük önem verdi. Milliyet fikri ve milliyetçilik ülküsünü gerçeklik şuuru ile dengelemeye, her türlü siyasi düşüncenin üstünde değişmez prensip olarak yerleşmesine büyük önem vermiştir.

Türk Ocağı adlı derneğin Askeri Tıbbiyeliler arasında 1911 yılında başlayan kuruluş çalışmaları sırasında Mehmet Emin Bey (Yurdakul) başkanlığında geçici bir idare heyeti kurulmuştu. Resmî olarak 25 Mart 1912 tarihinde kurulan Türk Ocağı’nın ilk Genel Başkanı Mehmet Emin Bey oldu.

Balkan Savaşı sırasında Çatalca’daki genel karargâhta yüzbaşı rütbesiyle bir süre görev yaptı ancak Londra Antlaşması’nın imzalanması üzerine yeniden gazetesinin başına döndü. Gazete, Mahmud Şevket Paşa’nın katli hakkındaki bir haber nedeniyle 13 Haziran 1913 günü kapatıldı. Mehmet Emin, önce Sinop’a iki yıl sonra Bilecik’e sürgün edildi. Bu yıllarda en yakın arkadaşı Refik Halit (Karay) oldu. I. Dünya Savaşı, o sürgünde bulunduğu sırada patlak verdi.

Savaş sırasında bağımsızlığını kazanan Ukrayna’nın merkezi Kiev’e 1918 yılında başkonsolos tayin edildi. Bir yıl sonra ülke Bolşevik işgaline uğrayınca İstanbul’a döndü.

Bir süre Damat Ferit Paşa kabinesinde Nafia Nazırı (Bayındırlık Bakanı) olarak görev yaptı ve Maliye Nezareti’ne vekalet etti. Millî Meşrutiyet Fırkası’ndaki arkadaşlarıyla Millî Türk Fırkası adında yeni bir milliyetçi siyasi parti kurdu. 12 Ocak 1920 tarihinde toplanacak Son Osmanlı Meclis-i Mebusanı’na tekrar Kütahya mebusu olarak girmek üzere seçimlerde aday oldu, İstanbul mebusu seçildi. Birkaç ay sonra meclis, işgal güçlerinin baskısıyla kapatılınca millî mücadelenin yürütüldüğü Ankara’ya geçti.

30 Mayıs 1920 tarihinde Ankara’ya geldi ve İstanbul mebusu olarak 1. TBMM’de yerini aldı. Birkaç ay sonra Maliye Bakanı oldu ancak bütçe görüşmelerinde çıkan bir anlaşmazlık sonucu diğer bakanlarla birlikte 16 Mayıs 1921 tarihinde istifa etti. 26 Ekim 1921 tarihinde Bakanlar Kurulu tarafından TBMM Paris temsilcisi olarak atandı, milletvekilliğinden izinli sayıldı. 1923 yılında Lozan görüşmelerine katıldı.

30 Ekim 1923 tarihinde İsmet Paşa tarafından kurulan ilk cumhuriyet kabinesinde yeni kurulmuş Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk Dahiliye Vekili (İçişleri Bakanı) olarak yer aldı. Görevini, ikinci kabinede de sürdürdü. Bakanlığı sırasında Cumhuriyet tarihinin ilk Köy Kanununu oluşturdu. O devir Anadolu’da yaygın olan eşkıyaya karşı mücadeleye girerek asayişi temin edebildi. Dâhiliye Vekilliği sırasında gerçekleştirdiği diğer önemli icraatı ise Yüzellilikler listesini hazırlamış olmasıdır.

1924’te üç Ermeni zengininin kanun dışı bir şekilde ülkeye girmesine izin vermekten şüpheli bulundu ve tahkikata uğradı. Bu arada 28 Nisan 1924 tarihli gazetelerde, Ferit Bey’in Damat Ferid Paşa kabinesinde Nafia Naziri bulunduğu sırada Milli Hareket aleyhine 8 Temmüz 1919’da Refet Paşa’ya Vekiller Heyti adına çektiği bir şifreli telgrafa dair ifşaat çıktı. Ferit Bey çektiği telgrafın bir parola olduğunu iddia etti. Refet Paşa, Ferit Bey’in Samsun’un İngilizler tarafından işgaline imkan vermeye uğraştığını ve Milli Hareket’i kötülediğini gazetecilere etraflı bir şekilde anlattı. Bu ifşaat neticesinde Ferit Bey 21 Mayıs 1924’te istifa etti.

1925 yılından sonra tamamen Hariciye’nin hizmetine girdi. 6 Mayıs 1925 tarihinde Londra’ya büyükelçi olarak atandı. İngiltere’nin Ankara Büyükelcisi Sir Percy Loraine’e göre, Bolşevik yanlısıydı. Ayrıca frsatçı ve prensipsiz biri olarak tanımladığı Tek’in eşinin Londra Büyükelçiliği’ndeki başarısında büyük bir etken olduğunu söylemektedir. Yedi yıl bu görevi sürdürdükten sonra 1932’de Varşova büyükelçiliğine atandı. Bu görevine de aralıksız yedi yıl devam etti. Bu arada 1934 yılında Soyadı Kanunu’nun çıkması ile “Tek” soyadını aldı. 1939’da merkezde görevlendirildi. Son olarak 5 Aralık 1939 tarihinde Tokyo Büyükelçiliği görevinde bulundu. Yaş haddi gelince, görev süresi bir yıl uzatıldı. 1943 yılında emekliye ayrıldı. 25 Kasım 1971 tarihinde öldü.

Ahmet Ferit Tek, Fransızca ve İngilizce bilmekteydi. İstiklal Madalyası ile Lehistan Devleti Beyaz Kartal Nişanının Büyük Kordonu’na sahipti.

Mekteb-i Mülkiye’de ders verirken okuttuğu takrirleri “Tarih-i Siyasi” (Mekteb-i Mülkiye 1. sınıf için, 1327/1911, 276 s. taşbaskı), “Tarih-i Medeniyet” (Mekteb-i Mülkiye 3. sınıf için, 856 s. taşbaskı) adı altında basılmıştır. Her ikisi de sahalarında yazılmış ilk kitaplar arasındadır ve ders teksiri olduklarından çok az sayıda basılmışlardır.

Sinop’ta sürgün olarak bulunduğu sırada yazıp İstanbul’da yayımlattığı “Turan” (1330/1914) isimli bir de kitabı vardır.

Bunların dışında 1912 tarihinde “Kuvvet ve Siyaset Muharebesi” ile “Kanun-u Esasi-yi Vilayet” isimli iki önemli makalesi, Türk Ocakları yayın organı olan Türk Yurdu Dergisinde çıkmıştır. “Türk Ocağı” adlı makalesi 1914 tarihli Nevsal-i Milli’de yayımlanmıştır. Türk Edebiyatı Dergisinin 1973 Ekim sayısında ise “1972 Başında Dünya Umumi Siyaseti ve Türkiye” isimli yarım kalmış bir makalesi kızı Emel Esin tarafından yayımlanmıştır.

Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca Краљевина Срба, Хрвата и Словенаца Kraljevina Srbov, Hrvatov in Slovencev (1918-1929) Kraljevina Jugoslavija Краљевина Југославија (1929-1941) Sırpların, Hırvatların ve Slovenlerin Krallığı (1918-1929) Yugoslavya Krallığıa (1929-1941)
1918-1941
Bayrak Arma
Slogan Један народ, један краљ, једна држава  (Kiril alfabesi) “Jedan narod, jedan kralj, jedna država”  (Latin alfabesi) “Bir millet, bir kral, bir ülke”
Millî marş Химна Краљевине Југославије Süre: 1 dakika ve 42 saniye.1:42
Başkent	Belgrad
Resmî dil(ler)	Sırp-Hırvatça
Yaygın dil(ler)	Almanca Macarca Arnavutça Makedonca Romanca Rumence Ladino
Hükûmet	Üniter parlamenter anayasal monarşi (1918–1929, 1931–1939) Kraliyet diktatörlüğü altında üniter mutlak monarşi (1929–1931) Federal parlamenter anayasal monarşi (1939–1941)
Kral
• 1918–1921 I. Petar • 1921–1934 I. Aleksandar • 1934–1941 II. Petar
Naip
• 1934–1941 Prens Pavle
Tarihçe
• Kuruluşu 1918 • Kuruluş 1 Aralık 1918 • Vidovdan Anayasası 28 Haziran 1929 • Diktatörlük 6 Ocak 1929 • I. Alexander suikasti 9 Ekim 1934 • Yugoslavya’nın işgali 6 Nisan 1941 • Monarşinin ilgası 29 Kasım 1945 • Dağılışı 1941
Yüzölçümü
• Toplam	248.665 km2
Nüfus
• Sayılan	12.017.323
Para birimi	Yugoslavya kronu (1918-1920) Yugoslav dinarı (1920-1945)
Öncüller Ardıllar Sırbistan Krallığı Sloven, Hırvat ve Sırp Devleti Yugoslavya Demokratik Federal Cumhuriyeti
Günümüzdeki durumu	Bosna-Hersek Hırvatistan Kosova[a] Kuzey Makedonya Karadağ Sırbistan Slovenya
a İlk olarak Sırp, Hırvat ve Sloven Krallığı (1918-29) olarak adlandırılmıştır. b Ülke idaresi, resmî dili önce Sırp-Hırvat-Slovence (1918-29), sonrasında Yugoslavca olarak belirtmiştir. Bunlar, dil bilimi standartlarının dışında siyasi adlandırmalardır.

Yugoslavya Krallığı, Güneydoğu ve Orta Avrupa’da 1918’den 1941’e kadar var olan bir devletti. 1918’den 1929’a kadar resmî olarak Sırplar, Hırvatlar ve Slovenler Krallığı olarak adlandırıldı, ancak kökenleri nedeniyle Yugoslavya terimi (Güney Slavlarının ülkesi) günlük konuşma dilindeki adıydı. Devletin resmi adı 3 Ekim 1929’da Kral I. Aleksandar tarafından Yugoslavya Krallığı olarak değiştirilmiştir.

İlk krallık, 1918’de geçici Sloven, Hırvat ve Sırp Devleti ile Banat, Bačka ve Baranja’nın eski bağımsız Sırbistan Krallığı ile birleşmesiyle kuruldu. Aynı yıl Karadağ Krallığı da Sırbistan ile birleştiğini ilan ederken, Kosova ve Vardar Makedonyası bölgeleri birleşmeden önce Sırbistan’ın bir parçası olmuştu.

Devlet, daha önce 1903’ten itibaren I. Petar yönetimindeki Sırbistan Krallığı’nı yöneten Sırp Karađorđević hanedanı tarafından yönetiliyordu. Petar, 1921’deki ölümüne kadar Yugoslavya’nın ilk kralı oldu. Yerine babasının naibi olan oğlu I. Aleksandar geçti. ”Birleştirici Aleksandar” olarak biliniyordu ve 1929’da krallığın adını “Yugoslavya” olarak değiştirdi. 1934’te Fransa’yı ziyareti sırasında İç Makedon Devrimci Örgütü üyesi Vlado Chernozemski tarafından Marsilya’da suikaste uğradı. Tahta 11 yaşındaki oğlu II. Peter geçti. Kral Aleksandar’ın kuzeni Paul, II. Peter’in reşit olduğu 1941 yılına kadar Prens naibi olarak hüküm sürdü. Aynı yıl, ülke Mihver güçleri tarafından işgal edilmeden önce kraliyet ailesi Londra’ya sürgüne gitti.

Nisan 1941’de ülke Mihver güçleri tarafından işgal edildi ve bölündü. Birleşik Krallık ve daha sonra tüm Müttefikler tarafından tanınan sürgündeki bir kraliyet hükûmeti Londra’da kuruldu. 1944’te İngiltere Başbakanı Winston Churchill’in baskısından sonra Kral, Demokratik Federal Yugoslavya hükûmetini meşru hükûmet olarak tanıdı. Bu, 2 Kasım’da Ivan Šubašić (Krallık adına) ve Josip Broz Tito (Yugoslav Partizanlar adına) tarafından Vis Antlaşması’nın imzalanmasının ardından kuruldu.

I. Dünya Savaşı’nın önemli bir cephesi de Güney Slavlarının siyasi birlik yönünde attığı adımlar oldu. Daha savaşın başlarında Sırp, Hırvat ve Sloven kökenli politikacı ve aydınların bu amaçla Londra’da kurduğu Yugoslav Komitesi, yeni ve birleşik bir devleti savunan çevrelerin sözcüsü durumuna geldi. Yugoslav Komitesi ile sürgündeki Sırp hükûmeti temsilcilerinin Temmuz 1917’de imzaladığı Korfu Bildirisi’yle bu program ilk kez somut bir biçim kazandı. Bildiri temelde farklı ulusal ve dinsel toplulukların eşit haklarla yer alacağı, demokratik ilkelere dayalı bir anayasal monarşi kurulmasını öngörüyordu. Bu gelişme Habsburg (Avusturya) yönetimi altında olan Hırvatlar ve Slovenler arasında bağımsızlık mücadelesini de güçlendirdi. Aynı yıl örgütlenen Yugoslav Ulusal Konseyi açıkça Güney Slavları birliğini savunmaya başladı. Yugoslav Komitesi’nin önemli bir başarısı da savaşa girmek için İtilaf Devletleri’nden Slovenya ve Dalmaçya’nın bir bölümünü topraklarına katma sözü almış olan İtalya ile belirli bir uzlaşma sağlaması oldu.

Habsburg monarşisinin çöküşe doğru gitmesi Güney Slav milliyetçiliğine yeni bir hız kazandırdı. Bir dizi ayaklanmaya sahne olan Hırvatistan, Sabor’un Ekim 1918’de aldığı kararla Macaristan’a bağımlılığa resmen son verdi. Bu sırada Dalmaçya’daki İtalya ilerlemesi sürdüğünden, Güney Slav halkları düzenli orduya dayanan Sırbistan’ın çevresinde kenetlendi. Kasım 1918’de Cenevre’de bir araya gelen Yugoslav Komitesi, Yugoslav Ulusal Konseyi ve Sırp partilerinin temsilcileri Karayorgiyeviç hanedanı altında birleşmeyi öngören bir plan hazırladı. Öte yandan Karadağ’da toplanan bir ulusal meclis de Sırbistan’a katılma kararı aldı.

Sırp naip prensi Aleksandar 1 Aralık 1918’de babası Petar’ın yönetiminde “Sırp, Hırvat ve Sloven Krallığı”’nın kurulduğunu açıkladı. İtalya’ya bazı toprakları bırakarak ve öteki komşularla bir dizi antlaşma imzalayarak sınırlarını çizen yeni krallığı, içeride savaşın yol açtığı büyük yıkımı giderme ve yönetim yapısını biçimlendirme gibi daha ağır sorunlar bekliyordu.

Ortak ve köklü kurumlardan yoksun olan yeni devletin birbirinden kopuk çok sayıda etnik ve dinsel topluluğu barındırması nedeniyle, Kasım 1920’de kurucu meclis için yapılan seçimlerde karmaşık ve çok renkli bir bileşim ortaya çıktı. Mecliste çoğu etnik temellere dayanan 15 dolayında partinin temsilcileri yer aldı. Yeni anayasanın hazırlanmasında temel görüş ayrılığını üniter ya da federal bir devlet yapısının benimsenmesi oluşturdu. Federal devlet ilkesinin reddedilmesinden sonra Hırvatistan Köylü Partisi’ne bağlı temsilciler meclisten çekildi. Bir bakana yönelik suikastın ardından da meclisteki komünistlerin üyeliğine son verildi. Böylece Sırp radikal ve demokratik partilerinin Müslüman temsilcilerle oluşturduğu ittifak, son derece merkezi bir sistem getiren anayasayı meclisten kolaylıkla geçirdi. Yeni anayasa Sırp ulusal gününe rastlayan 28 Haziran 1921’de yürürlüğe girdi.

İzleyen dönemde Radikal Parti’den Nikola Pašić’in başbakanlığı altında kurulan çeşitli hükûmetler, Sırplar arasındaki siyasi çekişmelerin yanı sıra Hırvat ve Sloven ayrılıkçılığıyla da baş edemedi. Pašić’in 1925’te Hırvat lideri Stjepan Radić’le sağladığı iş birliği sonucunda oluşturulan koalisyon hükûmeti de başarısızlığa uğradı. Baskı, ayrımcılık ve yolsuzluklar nedeniyle tırmanan siyasi gerginlik, Karadağlı bir milletvekilinin Haziran 1928’de iki Hırvat milletvekilini öldürmesi ve Radić’i ağır biçimde yaralamasıyla doruğa ulaştı. Hırvat milletvekilleri parlamentodan çekilerek Zagreb’de ayrı bir meclis topladı. Sloven önderi Anton Korošec’in başbakanlığı üstlendikten sonra parlamentoya işlerlik kazandırmak için gösterdiği çabalar da sonuçsuz kaldı.

Tahta 1921’de çıkmış olan I. Aleksandar, bu gelişmeler üzerine Ocak 1929’da parlamentoyu dağıtarak anayasayı yürürlükten kaldırdı ve kişisel bir diktatörlük kurdu. Bir süre sonra da ülkenin adını Yugoslavya olarak değiştirdi ve yerel yönetim yapısını yeniden düzenledi. Etnik, dinsel ve bölgesel partileri kapatarak, geniş çaplı baskılara girişti. Eylül 1931’de yürürlüğe giren yeni anayasayla görünüşte temsilî hükûmet sistemine dönüldüyse de Yugoslav Ulusal Partisi’nin (sonradan Yugoslav Ulusal Birliği) egemen olduğu güdümlü bir yönetim sürdürüldü. Hırvat önderi Vladimir Maček’in öncülük ettiği Birleşik Muhalefet adlı blok, seçimlere katılmakla birlikte etkili olamadı. Bu arada İtalya’ya ve Macaristan’a kaçan birçok Hırvat ayrılıkçı Ustaşa adlı örgütü oluşturarak terör eylemlerine girişti.

I. Aleksandar’ın Ekim 1934’te Fransa’da bir Ustaşa militanınca öldürülmesinden sonra tahta küçük yaştaki oğlu II. Petar geçti. Naip olarak yönetimi üstlenen Petar’ın amcası Prens Pavle, 1935 seçimlerinin ardından başbakanlığa, bir uzlaşma ortamı yaratması beklenen Milan Stojadinović’i getirdi. Yumuşama yönünde bazı adımlar atmakla beraber etkisiz hükûmetiyle şiddet olaylarının önünü alamayan Stojadinović, Aralık 1938’deki seçim zaferinin ardından faşizan eğilimlere destek vermesine tepki gösteren bakanlarının istifası üzerine başbakanlıktan çekildi. Yerine geçen Dragiša Cvetković, daha önce naip Pavle’nin isteği doğrultusunda Macek’le gizlice yürüttüğü görüşmeleri sonuçlandırarak Ağustos 1939’da bir uzlaşmaya vardı. Hırvatistan’a yarı özerk bir statü verilmesinin ardından yeni bir koalisyon hükûmeti kuruldu ve anti demokratik seçim yasasını değiştirme hazırlıklarına başlandı. Ancak Avrupa’daki savaş havasına bağlı olarak belirlenen dış tehdidin yol açtığı siyasi bunalım, anayasal sorunları çözme ümidini boşa çıkardı.

Komşu ülkelerle toprak anlaşmazlıklarından kaynaklanan dış tehditlere karşı önceleri Fransa’ya dayanmaya çalışan Yugoslavya, aynı zamanda Küçük Antant (1920-1921) ve Balkan Antantı (1934) gibi bölgesel ittifaklarla konumunu güçlendirme çabasına girişti. Ama içerideki baskıcı rejimin etkisiyle Fransız desteğinin zayıflaması, ülkeyi giderek Alman yayılmasına açık bir duruma getirdi. Nazi Almanyası ile kurulan sıkı ekonomik bağlar çok geçmeden Üçlü Pakt’a (Almanya, İtalya ve Japonya) katılma yönünde yoğun bir baskıyı getirdi.

II. Dünya Savaşı’nın hemen başlarında bölgede üstün konuma geçen Mihver Devletleri’ne karşı Yugoslavya’nın izlemeye çalıştığı tarafsızlık politikası ancak Mart 1941’e değin sürebildi. Hükûmetin bu tarihte Alman baskısına boyun eğmesi üzerine, Britanya’nın desteklediği askeri bir darbeyle Pavle’nin naipliğine son verilerek genç kral II. Petar’ın yönetimi eline alması sağlandı. Ama SSCB’ye saldırmadan önce güney kanadını güvence altına almak isteyen Almanya, bir ay sonra büyük bir kuvveti Yugoslavya üzerine sürdü.

6 Nisan 1941’de birkaç koldan birden başlayan Alman saldırısına karşı koyamayarak dağılan Yugoslavya ordusu iki hafta içinde teslim oldu. Atina’ya kaçmak zorunda kalan Kral II. Petar ve bakanları daha sonra Londra’ya geçerek bir sürgün hükûmeti oluşturdu. Bu arada askerî yenilgiyi izleyen düzenlemelerle Yugoslavya birkaç parçaya bölündü. Slovenya’nın büyük bölümü doğrudan Almanya’ya bağlandı. İtalya daha önce hak iddia ettiği Slovenya’nın güneyi ile Dalmaçya’nın önemli bir bölümünü aldı. Karadağ’ı işgal eden İtalyan birlikleri göstermelik bir meclisle bağımsızlık ilan etti.Arnavutların çoğunlukta olduğu Kosova gibi Yugoslavya toprakları gene İtalyan nüfuzu altındaki Arnavutluk’a verildi. Voyvodina’nın büyük bölümü Macarlarca ilhak edilirken, Banat doğrudan Alman yönetimine girdi. Sınırları iyice daralan Sırbistan’da kukla bir rejim başa geçirildi. Sırbistan ve Makedonya’nın geri kalan kesimi Bulgaristan’a bırakıldı. Bosna-Hersek’in bağlandığı Hırvatistan’da ise Ustaşa önderi Ante Pavelić’in yönetiminde faşist bir rejim kuruldu.

Faşist Hırvat rejimi elindeki topraklarda Nazi uygulamalarını bile aşan acımasız bir soykırım harekâtına girişti. Yahudi ve Çingene azınlıklarla birlikte Sırpların büyük bir bölümü ortadan kaldırıldı.^{[kaynak belirtilmeli]} Sırpların önemli bir bölümü de Katolikliği benimsemeye zorlandı. Ustaşa çeteleri Katolik din adamlarıyla birlikte kırsal kesimde terör estirmeye başladı.

Yugoslavya ordusundan artakalan bazı birlikler, bozgundan hemen sonra Albay Draža Mihailović’in önderliğinde Çetnikler olarak bilinen çeteleri kurdular. Karadağ’da kukla hükûmetin ilanıyla birlikte yerel ayaklanmalar başladı. İşgale karşı bir başka direniş odağı da Josip Broz Tito yönetimindeki Yugoslavya Komünist Partisi’nin Temmuz 1941’de başlattığı silahlı ayaklanmayla ortaya çıktı. Partizanlar olarak anılan komünist gerillalar Eylül 1941’de Užice kentini ele geçirdikten sonra Sırbistan ve Bosna’nın bazı yörelerini içine alan bir cumhuriyet oluşturdular. Bütün ülkeyi Büyük Sırbistan çevresinde yeniden birleştirme hedefini güden Çetniklerin izlediği strateji Müttefiklerin bölgede başlatacağı bir harekâtı temel alıyordu. Federal bir cumhuriyet programıyla ortaya çıkan Partizanlar ise direnişi bütün ülkeye yayacak bir stratejiyi öngörüyordu. Bu nedenle Mihver kuvvetlerinin direniş hareketini ezmek için Ekim 1941’de başlattığı saldırı karşısında eşgüdüm sağlanamadığı gibi, Çetnikler ve Partizanlar arasında sert ve kanlı bir çatışma kaçınılmaz hâle geldi.

Mihver Devletleri saldırısı üzerine Bosna’ya çekilerek İşçi Tugayları’na dayalı yeni bir savaş taktiğini seçen Partizanlar, İtalyan, Alman, Ustaşa ve Çetnik birliklerinin Mart 1942’de giriştiği harekâttan sonra Bosna’nın kuzeybatı kesimini üs edindi. Tito’nun Kasım 1942’de topladığı Yugoslavya Antifaşist Ulusal Kurtuluş Konseyi (AVNOJ) direniş harekâtının bütün Yugoslav halklarını birleştirecek bir siyasal programa kavuşmasını sağladı.

Müttefiklerin Balkanlar’a çıkarma yapmasından önce Yugoslavya’daki Partizan hareketini boğmak isteyen Nazi yönetimi, 1942-1943 kışında toptan imhayı hedef alan yeni bir harekât düzenlediler. Öncelikle Çetnikleri saf dışı ederek konumlarını sağlamlaştıran Partizan kuvvetleri, ardından Alman kuşatmasını yararak Karadağ’ın Durmitor bölgesine geçtiler. Mayıs 1943’te bu bölgeye yönelik ikinci Alman kuşatma harekâtı da boşa çıktı. Üstün Alman birlikleriyle şiddetli çarpışmalardan sonra sarp bir geçidi aşan Partizan kuvvetleri sonunda Bosna’nın orta kesimine ulaşmayı başardı. Yugoslavya’nın bağımsızlık mücadelesinde bir dönüm noktası sayılan bu zafer, aynı zamanda Partizan hareketine Müttefiklerin siyasi ve askerî desteğini sağladı. İtalya’nın Müttefiklere teslim olmasından sonra Partizanların denetimine giren geniş kıyı şeridi, silah ve askerî gereç almak için önemli bir kapı durumuna geldi. Bu arada Kasım 1943’te ikinci toplantısını yapan AVNOJ, bir geçici hükûmet oluşturduğunu ilan etti.

Mayıs 1944’te Tito’nun karargâhına yönelik son Alman saldırısını da atlatan Partizanlar, sonraki aylarda işgal kuvvetlerini Sırbistan’a doğru geriletmeye başladı. Aynı sıralarda bozgun içindeki Alman ordularını izleyen Sovyet Kızıl Ordusu Romanya ve Bulgaristan sınırlarına dayanmış bulunuyordu. Daha önce bağımsız bir çizgide direttiği için Stalin’in tepkisini çekmiş olmakla birlikte Moskova’ya giderek Sovyet ileri harekâtıyla belirli bir eşgüdümü sağlayan Tito, bir yandan da Londra’daki sürgün hükûmetiyle görüşmelere oturdu. Tito’ya önemli bir siyasi ağırlık kazandıran görüşmeler sonunda kurtarılmış bölgelerde kurulan ulusal kurtuluş komiteleri geçici yönetim organları olarak kabul edildi. Çetniklerle iç savaş biçimini alan Sırbistan’daki Partizan ilerleyişi, Alman ordularının geri çekildiği sonbahara doğru büyük ölçüde başarıya ulaştı. Partizan kuvvetleri ile Sovyet birliklerinin ortak harekâtıyla Ekim 1944’te Belgrad ele geçirildi. Sürgün hükûmetinin başbakanı Ivan Subasić’in Belgrad’a dönmesinden sonra koalisyon niteliğinde bir geçici hükûmet oluşturuldu. Bütün Yugoslavya toprakları Partizanların denetimine girerken, son Çetnik kalıntıları da temizlendi.

Kasım 1945’teki seçimlerde, komünistlerin önderliğindeki Halk Cephesi’nin kazandığı büyük zaferin ardından, 2 Aralık 1945’te Yugoslavya Demokratik Federal Cumhuriyeti’nin kurulduğu ilan edildi, böylece kâğıt üstünde de olsa devam eden monarşi resmen sona erdi.Ocak 1946’da federal bir cumhuriyet yapısını öngören yeni anayasa yürürlüğe kondu.

Yugoslavya Krallığı, Balkanlar’ın batısında yer almıştır. Krallığın yüzölçümü 1931 yılı kaydına göre 248.665’tir.

Krallığın 1921 yılındaki nüfusu 11.984.011’dir. 1931 yılında bu nüfus 13.929.988 olarak verilmiştir.

Sırplar, Hırvatlar ve Slovenler, 1928 yılında kadar anayasal milletlerdir. Sonrasında bu etnik yapılar “Yugoslav” adı altında birleştirilmişlerdir.

1921 nüfus sayımı sonuçlarına dayanarak ilk dil bilgileri şu şekildedir:

• Sırp-Hırvatça: 8,911,509 (%74.36)
  • Sırplar: %44.57
  • Hırvatlar: %23.5
  • Boşnaklar: %6.29
• Slovence: 1,019,997 (%8.51)
• Almanca: 505,790 (%4.22)
• Macarca: 467,658 (% 3.9)
• Arnavutça: 439,657 (%3.67)
• Rumence: 231,068 (%1.93)
• Türkçe: 150,322 (%1.25)^[A]
• Çekçe ve Slovakça: 115,532 (%0.96)
• Rusince: 25,615 (%0.21)
• Rusça: 20,568 (%0.17)
• Lehçe: 14,764 (%0.12)
• İtalyanca: 12,553 (%0.11)
• Diğerleri: 69,878 (%0.58)

• Yugoslavlar: %82.87 (Sırplar, Hırvatlar, Slovenler ve kimliklerine göre diğer Müslümanlar)
• Almanlar: %4.22
• Macarlar: %3.90
• Arnavutlar: %3.67
• Rumenler: %1.93
• Türkler: %1.25^[A]
• Çekler ve Slovaklar: %0.96
• Rusinler: %0.21
• Ruslar: %0.17
• Lehler: %0.12
• Diğerler: %0.69

• Hıristiyanlar: 10,571,569 (%88.21)
  • Ortodokslar: 5,593,057 (%46.67)
  • Katolikler: 4,708,657 (%39.29)
  • Protestanlar: 229,517 (%1.91)
  • Yunan Katolikleri: 40,338 (%0.34)
• Müslümanlar: 1,345,271 (%11.22)
• Yahudiler: 64,746 (%0.54)
• Diğerleri: 1,944 (%0.02)
• Ateistler: 1,381 (%0.01)^[2]

• Tarım, ormancılık ve balıkçılık – %78.87
• Endüstri ve zanaat – %9.91
• Bankacılık, ticaret ve ulaşım – %4.35
• Sivil servis, serbest meslek ve askerlik – %3.80
• Diğer meslekler – %3.07^[3]

Krallık, tarihî süreç içinde üç farklı idari yapı sistemine sahip olmuştur. 1918-1922 arasındaki idari yapı, I. Dünya Savaşı öncesindeki yapının devamı niteliğindedir. 1922 yılında ise krallık, idari olarak 33 bölgeye (oblast) bölünmüştür. 1929’da krallığın idari yapısı 9 banlık üzerine düzenlenmiştir.

Yugoslavya Krallığı’nın resmî dili Sırpça, Hırvatça ve Slovencenin ortaklaştırıldığı bir dildir. Krallık yönetimi, bu resmî dili önce Sırp-Hırvat-Slovence (1918-29), sonrasında Yugoslavca olarak belirtmiştir. Söz konusu resmî dil adlandırması, dil bilimi standartlarının dışında siyasi adlandırmalardır.

Krallığın resmî dili dışında ülkede birçok dil daha konuşulmuştur. Ülkede Macarca, Arnavutça, Türkçe, Rumence, bölgenin yerleşik dilleri olarak ülke çapında çeşitli bölgelerde konuşulmuştur. Bunların yanında, bölgenin asli olmayan dilleri sayılabilecek Almanca, Çekçe, Slovakça, Rusince, Rusça, Lehçe de konuşulmuştur.

Yugoslavya Krallığı üç üniversiteye sahip olmuştur. Bunlar Zagreb Üniversitesi, Belgrad Üniversitesi ve Ljubljana Üniversitesi’dir.

Yeni devletin kuruluşuyla birlikte ele alınan ilk konulardan biri toprak reformu oldu. Serfliğin kaldırılmasını ve büyük malikanelerin kamulaştırılmasını sağlayan reform, yeni yatırımlar ya da modern teknik ve araçlarla desteklenmekle birlikte toprak sahibi geniş bir köylü sınıfı yarattı. I. Dünya Savaşı sonrasında tarım ürünlerine talebin yükselmesi, kırsal kesime önemli bir refah getirdi. Devletin tarımsal kalkınmaya pek önem vermemesi nedeniyle, köylüler özellikle Slovenya ve Hırvatistan’da kooperatifler aracılığıyla örgütlenme yoluna gitti. Ama ekonomik bunalımın derinleştiği 1930’larda kredi, borç erteleme ve destekleme alımı gibi araçlarla köylülere belirli bir devlet desteği verildi.

Yüklü savaş tazminatlarının yanı sıra Fransa ve ABD gibi ülkelerden sağlanan borçlar, yeni devletin koruyucu gümrük duvarları arkasında tutarlı bir sanayileşme programı yürütmesine olanak verdi. Bu alanda özellikle madencilik, ormancılık, enerji üretimi, metalürji ve dokumacılık gibi dallar büyük bir gelişme gösterdi. Yeni demiryolu hatlarıyla ulaşım ağı genişletildi. Deniz ticareti ve turizm önemli bir gelir kaynağı durumuna geldi.

Büyük Bunalım’ın Yugoslavya’daki etkileri ancak savaş tazminatı ödemelerinin durduğu ve dış kredilerin kesildiği 1931’den sonra duyulmaya başladı. Milletler Cemiyeti’nin Etiyopya’nın ilhakı nedeniyle İtalya’ya karşı uyguladığı ekonomik yaptırımlar da Yugoslavya’nın bu ülkeyle geniş çaplı ticaretine ağır bir darbe indirdi. İzleyen dönemde bu açığı kapatmak için Nazi Almanyası ile sıkı ekonomik ilişkiler kurdu.

Neve Şalom Sinagogu

Temel bilgiler
Konum	Beyoğlu, İstanbul, Türkiye
Koordinatlar	41°01′36″K 28°58′21″D
İnanç	Yahudilik
Mezhep	Sefarad Ortodoks
Açılış	25 Mart 1951
Durum	Açık
Yönetici	Türkiye Hahambaşılığı
Mimari
Mimar(lar)	Elyo Ventura ve Bernar Motola

İstanbul’daki sinagoglar listesi

İstanbul’daki sinagoglar, ilk olarak Bizans döneminde şehre gelen Musevilerin dinî gereksinimleri için kurdukları ibadethanelerdir. Kayıtlarda, İstanbul’da ilk sinagoğun MS 318 yılında, bakırcılıkla uğraşan Musevilerin yoğun olarak yaşadığı Halkopratia semtinde inşa edildiği geçmektedir. Bu sinagog, II. Theodosius döneminde kiliseye çevrilse de, şehrin çeşitli noktalarında sinagoglar her dönemde varlığını sürdürmüştür. İstanbul’un 1453 yılında Türkler tarafından ele geçirilmesinin ardından da, Museviler İstanbul’daki varlıklarını sürdürmüşlerdir. Osmanlı İmparatorluğu’nun 1492 yılında İspanya’dan sürgün edilen Musevilere sığınma hakkı vermesiyle, Osmanlı topraklarındaki Musevi nüfusu büyük oranda artmıştır. Türkiye’de cumhuriyet ilan edildikten sonra, ülkenin dört bir yanındaki pek çok Musevi, İstanbul’a yerleşmiştir.

Günümüzde Türkiye’de 20 bin dolaylarında Musevi olduğu sanılmaktadır. Bunların 18 bin kadarı İstanbul’da yaşamaktadır. İstanbul’daki Musevilerin büyük çoğunluğu İspanya kökenli Sefaradlar olup, 500 kadar da Aşkenaz bulunmaktadır. Türk Musevilerinin yasal temsilciliğini Türkiye Hahambaşılığı üstlenmiştir. Hahambaşılığın merkezi İstanbul’da bulunmaktadır. Hahambaşılığın otoritesini tanımayan ve özerk bir cemaat oluşturan Karayların sayısı ise 80 dolaylarındadır.

Tüm Türkiye’de olduğu gibi, İstanbul’da da sinagoglar vakıf statüsündedir. İstanbul’da Musevi cemaatinin ibadetlerini gerçekleştirebilmesi için sürekli hizmet veren 20 sinagog vardır. Bunlardan 3’ü, yalnızca yaz aylarında açılmaktadır. İstanbul’un en eski sinagogları, 15. yüzyıldan beri ara verilmeksizin kullanılan Ahrida ve Yanbol sinagoglarıdır.

İstanbul’da Musevi cemaatinin kullanımına ayrılan 8 gömü alanı vardır. Bunlar, Kuzguncuk, Hasköy, Ortaköy, Ulus, Şişli, Bağlarbaşı Acıbadem ve Kilyos’ta bulunmaktadır.^[5] 1991 yılında cemaate tahsis edilen Kilyos’taki mezarlık alanı, cemaatin en yeni gömü alanıdır.

Mimari özellikleri

İstanbul’daki sinagoglar mimari açıdan büyük farklılıklar göstermektedir.^[8] Sinagogların mimari özellikleri, inşa edildikleri dönemin beğeni ve akımlarına göre değişiklik gösterebilmektedir. Göçmen sinagoglarında, göç edilen bölgenin mimari özelliklerinden esintiler görülür. Uzun yıllar boyunca depremler ve yangınlar nedeniyle sık sık zarar gören sinagoglar, kimi zaman aslına sadık kalınarak; çoğu zaman da büyük değişikliklere gidilerek onarılmış ya da yeniden yapılmıştır.

Sinagoglar, düzgün dikdörtgen ya da dört köşe olurlar. Pek çoğu ahşap ve yığmataş kullanılarak yapılmıştır. Hemen hemen hepsinin çatıları tümüyle ahşaptır. Hemen hiçbirinde kubbe ögesi yoktur.^[8] Genel olarak Musevilerin yoğun yaşadığı semtlerde kurulurlar. Sinagogların dış duvarları süsten ve gösterişten uzaktır. Genelde bir avlu ya da bahçe içinde bulunurlar. Avluda ibadet öncesi el yıkamak için yapılmış bir çeşme bulunur. Avlu, yüksek duvarlarla dışarıdan soyutlanır. Avlunun dışarıya açılan girişinde Davut yıldızı motifi ve sinagoğun İbranice adının işlendiği yazıta sık rastlanır.

Adlandırma gelenekleri

İstanbul ile ilgili en kapsamlı kaynaklardan olan Dünden Bugüne İstanbul Ansiklopedisi’nin sinagoglarla ilgili bölümünde İstanbul’un sinagogları, adlandırılma biçimleri bakımından 5 ana başlık altında işlenmiştir. Bu grupların birincisini, bulundukları semt ya da mekâna göre adlandırılan sinagoglar oluşturulmaktadır. İstanbul sinagoglarının çoğunluğu bu grupta bulunmaktadır. Örneğin Bakırköy, Caddebostan ve Yeniköy sinagogları bulundukları semtin adını, Zülfaris Sinagogu bulunduğu sokağın adını (Bugünkü Perçemli Sokağı, eski Zülfaris Sokağı), Çorapçı Han Sinagogu ise bulunduğu yapının adını almıştır.

İkinci gruptaki sinagoglar, adlarını kurucularının ya da cemaatinin kökenlerinden almaktadır. Bu sinagogların büyük bölümü Bizans döneminden kalmıştır ya da 1492 göçünden sonra kurulmuştur. Makedonya, Ohri göçmenlerinin kurduğu Ahrida Sinagogu; Bulgaristan, Yanbolu göçmenlerinin kurduğu Yanbol Sinagogu, günümüzde terk edilen Selaniko (Selanik) ve Verya (Veria) sinagogları bu grup altında değerlendirilebilir.

İstanbul sinagoglarının adlandırılmasında üçüncü grubu, adlarını kurucularının ya da cemaatlerinin mesleklerinden alan sinagoglar oluşturmaktadır. Bu tür adlandırmalara İstanbul sinagoglarında çok ender rastlanmaktadır. Galata’daki Terziler Sinagogu ve uzun süre önce terk edilen Hasköy’deki Kumaş Tacirleri Sinagogu bu grup sinagoglarına örnektir.

Dördüncü grupta adını, kendilerini kuran ya da yapımında emeği geçen ailelerden alan sinagoglar vardır. Bu tür sinagogların sayısı da oldukça azdır. Büyükada’daki Hesed Le Avraam Sinagogu bu gruba dâhil edilebilir. Bu ad, sinagoğun yapılması için arsasını bağışlayan Avram Arslan Efendi’ye atfen sinagoga verilmiştir.

Beşinci grupta ise felsefi, efsanevi, mesaj veren adlar taşıyan sinagoglar bulunmaktadır. Ortaköy’deki Etz Ahayim Sinagogu (Hayatağacı Sinagogu), Haydarpaşa’daki Hemdat İsrael Sinagogu (İsrailoğlu’nun Şefkati), Galata’daki Neve Şalom Sinagogu (Barış Vahası) bu grupta yer alır.

Liste

Türkçe adı	İbranice adı	Bulunduğu yaka	Konum	Yapım yılı	Durum
Ahrida Sinagogu	אכרידה‎ Ahrida	Avrupa Yakası	Balat	15. yüzyılın başları	Aktif
Aşkenaz Sinagogu	האשכנזי‎ בית הכנסת Beyt HaKnesset HaAşkenazi	Avrupa Yakası	Galata	1900	Aktif
Bakırköy Sinagogu	Yok	Avrupa Yakası	Bakırköy	19. yüzyılın sonları	Yalnızca Şabat ayinlerine açık
Bet Avraam Sinagogu	בית הכנסת בית אברהם Beyt HaKnesset Beyt Avraham	Avrupa Yakası	Sirkeci	1920’ler	Aktif
Bet İsrael Sinagogu	בית הכנסת בית ישראל Beyt HaKnesset Beyt İsrael	Avrupa Yakası	Osmanbey	1920’ler	Aktif
Bet Nissim Sinagogu	בית הכנסת בית ניסים Beyt HaKnesset Beyt Nisim	Anadolu Yakası	Kuzguncuk	1840’lar	Aktif
Bet Yaakov Sinagogu	בית הכנסת בית יעקב Beyt HaKnesset Beyt Yaakov	Anadolu Yakası	Kuzguncuk	1878	Cumartesi sabahları Şabat ayinlerine açık
Bet Yaakov Sinagogu	בית הכנסת בית יעקב Beyt HaKnesset Beyt Yaakov	Prens Adaları	Heybeliada	1953	Yaz aylarında aktif
Burgazada Sinagogu	Yok	Prens Adaları	Burgaz Adası	1968	Yaz aylarında aktif
Caddebostan Bet El Sinagogu	Yok	Anadolu Yakası	Caddebostan	1961	Aktif
Etz Ahayim Sinagogu	בית כנסת החיים Beyt Knesset HaHayim	Avrupa Yakası	Ortaköy	ilk:1707’den önce ikinci:1941	Aktif
Hemdat İsrael Sinagogu	בית הכנסת חמדת ישראל Beyt HaKnesset Hemdat Yisrael	Anadolu Yakası	Haydarpaşa	1899	Aktif
Hesed Le Avraam Sinagogu	בית הכנסת חסד לאברהם Beyt HaKnesset Hesed Le Avraham	Prens Adaları	Büyükada	1 Eylül 1904	Yaz aylarında aktif
İtalyan Sinagogu	בית הכנסת האיטלקי Beyt HaKnesset Haİtalki	Avrupa Yakası	Galata	ilk: 1800’ler ikinci: 1931	Cumartesi şabat ayinlerine açık
Kal Kadoş Çorapçı Han Sinagogu	Yok	Avrupa Yakası	Sirkeci	1880’ler	Aktif
Karaim Sinagogu	בית הכנסת קראית Beyt HaKnesset Karait	Avrupa Yakası	Hasköy	16. yüzyıldan önce	Yalnızca özel günlerde açık
Maalem Sinagogu	בית הכנסת מעלם Beyt HaKnesset Ma’alem	Avrupa Yakası	Hasköy	1960’lar	Aktif
Neve Şalom	בית הכנסת נווה שלום Beyt HaKnesset Neve Şalom	Avrupa Yakası	Galata	25 Mart 1951	Aktif
Şaar Aşamayim Sinagogu	בית הכנסת שער השמים Beyt HaKnesset Şaar Haşamayim	Avrupa Yakası	Kemerburgaz	21 Eylül 2006	Aktif
Yanbol Sinagogu	Yok	Avrupa Yakası	Balat	ilk: Bizans dön. ikinci: 18. yüzyıl	Aktif
Yeniköy Sinagogu	Yok	Avrupa Yakası	Yeniköy	1800’lerin sonu	Şabat ayinlerinde açık
Zülfaris Sinagogu	Yok	Avrupa Yakası	Karaköy	1671’den önce	2001’de müzeleştirildi

Terk edilen sinagoglar

Adı	Bulunduğu yaka	Konum	Yapım yılı	Kapanış yılı	Kapanış sebebi
Çana Sinagogu	Avrupa Yakası	Fener	Bizans dön.	1958’den sonra	Azalan nüfus
Çıksalın Sinagogu	Avrupa Yakası	Çıksalın	19. yüzyılın ikinci yarısı	1950 1998	Terkedildi Yıkıldı
Darülaceze Sinagogu	Avrupa Yakası	Okmeydanı (Darülaceze binası)	25 Mayıs 1905		Darülaceze’nin Musevi sakini bulunmadığından kapalı tutulmaktadır
Eliav Sinagogu	Avrupa Yakası	Fener	Bilinmiyor		Bakımsızlık
Ezger Sinagogu	Avrupa Yakası	Hasköy	19. yüzyılın ilk yarısı	28 Temmuz 1948	Cemaatin yokluğu
İştipol Sinagogu	Avrupa Yakası	Ayvansaray	ilk: 1694 ikinci: 1899	16 Eylül 1987	Kültür ve Tabiat Varlıkları Koruma Kuruluna devredildi
Kasturya Sinagogu	Avrupa Yakası	Balat	Fatih Sultan Mehmet dön.	1937	Terkedildi
Kenesset Sinagogu	Avrupa Yakası	Galata	1923’te kiralandı	1982	Bina sahipleri arasında çıkan anlaşmazlık
Mayor Sinagogu	Avrupa Yakası	Hasköy	Bilinmiyor (300 ila 500 yıl önce)
Or Hodeş sinagogu	Avrupa Yakası	Galata	1897	1985	Satıldı
Parmakkapı Sinagogu	Avrupa Yakası	Hasköy	Bilinmiyor	1804’ten sonra	Azalan nüfus
Pol Yaşan Sinagogu	Avrupa Yakası	Balat	Bilinmiyor	1950 1985	Bakımsızlıktan terk edildi Satıldı
Selaniko Sinagogu	Avrupa Yakası	Balat	Fatih Sultan Mehmet dön.	1975	Çatı çökmesi
Sinyaro Sinagogu	Avrupa Yakası	Hasköy	1660		Yangın
Terziler Sinagogu	Avrupa Yakası	Galata	8 Eylül 1894	1960 1998	Azalan nüfus Sanat galerisine dönüştürüldü
Unkapanı Sinagogu	Avrupa Yakası	Unkapanı	1698	18 Temmuz 1985	Haliç ve çevresini düzenleme projesi gereğince yıkıldı
Verya Sinagogu	Avrupa Yakası	Balat	Bilinmiyor	1890	Yangın

Musevi mezarlıkları

Ana madde: İstanbul’daki Musevi mezarlıkları

İstanbul’da Musevi cemaatine tahsis edilmiş 9 mezarlık alanı vardır. Bunlardan Kuzguncuk, Hasköy ve Ortaköy mezarlıklarının geçmişi, 16. ve 17. yüzyıllara kadar dayanmaktadır.^[5] Beyoğlu ilçesinde yer alan Hasköy Mezarlığı, İstanbul’da Musevilere ait en büyük mezarlık alanıdır. Ulus’ta, Sefarad ve Aşkenaz cemaatine ait olmak üzere iki ayrı mezarlık vardır. Şişli ile Mecidiyeköy arasındaki gayrimüslim mezarlığında Ermeni ve Rum cemaatiyle birlikte, İtalyan Musevi cemaatine de bir bölüm ayrılmıştır. Musevi bölümü mezarlığın batısında yer almaktadır. Bunların yanı sıra, Anadolu Yakası’nda Bağlarbaşı ve Acıbadem semtlerinde de birer Musevi mezarlığı vardır. İstanbul’daki Musevi mezarlıkları genellikle bir sinagoğun çevresinde kuruludur. Ancak günümüzde bu gelenek büyük ölçüde kaybolmuş ve mezarlık çevrelerindeki sinagoglardan bazıları yıkılmıştır. İstanbul’daki Musevi mezarlıkları zaman zaman deprem, şiddetli yağışlar ve bakımsızlık gibi nedenlerle tahrip olmuştur. Tehlikeye açık hâle gelen mezarlıklar kimi zaman ideolojik saldırılara maruz kalmıştır. Kimi mezarlıklar, içinden ya da çevresinden yol geçirilmesi nedeniyle istimlâke uğramıştır. Çok eski mezarlıklar ise şehirleşme alanları açmak amacıyla taşınmış ya da yok edilmiştir. Günümüzde Musevi cemaatine ayrılan en yeni mezarlık alanı Sarıyer’in Kilyos köyünde bulunmaktadır. 1991 yılında cemaate verilen mezarlık alanında düzenleme ve parselasyon çalışmaları bitirilmesiyle, gömü işlemlerine 2010 yılının başında başlanmıştır. Ortaköy, Hasköy, Bağlarbaşı, Ulus Sefarad, Ulus Aşkenaz ve Kilyos mezarlıklarının yönetimi ve bakım işleri Neve Şalom Sinagogu Vakfı tarafından düzenlenmektedir.

İlgili görseller

 

• 
• İstanbul Aşkenazi Sinagoğu, Galata
• 
• Bet Yaakov Sinagoğu, Heybeliada
• 
• Etz Ahayim Sinagoğu, Ortaköy
• 
• Karaim Sinagoğu, Hasköy
• 
• Maalem Sinagoğu, Hasköy
• 
• Mayor Sinagoğu, Hasköy
• 
• Zülfaris Sinagoğu, Beyoğlu

 

Neve Şalom Sinagogu (İbranice: בית הכנסת נווה שלום‎, lit. “Barış Vahası veya Barış Vadisi”), İstanbul’un Karaköy semtinde bulunan bir sinagogdur. Pazar, 25 Mart 1951’de (İbrani takviminde, 17 Adar 5711) açılan dönemin Türkiye Hahambaşı Rav. Rafael David Saban’ın katılımı ile yapıldı. İstanbul’daki sinagogların en büyüğü olan Neve Şalom Sinagogu ise yapılması için 1949’da yıkılan Birinci Karma Yahudi İlkokulu tören salonundan dönüştürülerek inşa edilmiştir. Mimarları Türk Musevileri Elyo Ventura ve Bernar Motola’ydı.

İstanbul’daki diğer sinagogların aksine çok faal olan sinagogda Şabat (Yahudi ayini), düğünler, cenazeler, Bar Mitsvalar, sünnet ve dini bayramlar düzenlenir. Sinagog; 6 Eylül 1986, 1 Mart 1992 ve 15 Kasım 2003 tarihlerinde olmak üzere üç saldırının hedefinde oldu.