Konstantius Chlorus
54. Roma imparatoru
Hüküm süresi	293 – 305 (Maximian ile Sezar olarak); 305 – 306 (Augustus olarak Batı’da, Augustus olarak Galerius ile Doğu’da)
Önce gelen	Maximian (Diokletian ile doğu’da)
Sonra gelen	II. Severus (Galerius ile batı’da)
Doğum	31 Mart 250
Ölüm	25 Temmuz 306 (56 yaşında) Eboracum, Britanya
Eş(ler)i	Helena (?-293) Theodora (293-306)
Çocuk(lar)ı	Büyük Konstantin Flavius Dalmatius Julius Constantius Flavia Julia Constantia Eutropia Anastasia
Tam adı Marcus Flavius Valerius Constantius
Hanedan	Konstantin Hanedanı
Babası	Eutropius
Annesi	Claudia

Konstantius Chlorus (Latince tüm ismi: Gaius Flavius Valerius Constantius) (d. 31 Mart 250- ö. 25 Temmuz 306). Roma imparatoru (305-306). Doğu Roma İmparatorluğu’nun (Bizans) kurucusu Büyük Konstantin’in babasıdır.

Historia Augusta, Konstantius’un Dardania’lı soylu bir adam olan Eutropius ve İmparatorlar II. Claudius ve Quintillus’un yeğeni Claudia’nın oğulları olduğu söyler. Ancak tarihçiler bu ilişkinin, ataları arasında oldukça saygı görmüş kişiler bulunduğunu ispatlamaya çalışan torunu II. Konstantin tarafından uydurulmuş bir nesep olduğundan şüphelenirler. İmparator Carus döneminde Dalmaçya valisiydi ve söylenenlere göre Carus onu ahlaksız oğlu Carinus’un yerine varisi yapabilmek için evlat edinmişti.

293 yılında İmparator Diokletian, Roma İmparatorluğu’nu Batı ve Doğu parçaları olarak ikiye bölerek Tetrarşi’yi oluşturdu. Her parça bir Sezar tarafından desteklenen bir Augustus tarafından yönetilecekti. Diocletian, Sezar’ı Galerius olduğu halde Doğu imparatoru oldu. Konstantius, Batı Augustus’u Maximian’ın Sezar’lığına atadı ve üvey kızı Theodora ile evlendi. Altı çocukları oldu. Konstantius, zaten Konstantin adında bir oğul sahibi olduğu ilk karısı (ya da cariyesi) Helena’dan boşandı. Helena bir ihtimale göre Nicomedia’lıdır (şimdiki İzmit)Galya, Britanya ve belki de Hispania’da komutan olarak görev yapmıştır.

293 yılında Konstantius, kendini 286 yılında Bononia yakınlarında Britanya ve Kuzey Galya imparatoru ilan eden Carausius’un birlikleri tarafından bozguna uğratıldı. Carausius, Konstantius’un Praetorian Muhafız prefect olarak Asclepiodotus’u adanın işgali için göndermesi üzerine 296 yılına kadar Britanya’nın komutasını elinde alan rationalisi Allectus tarafından öldürüldü. Allectus, yenilerek öldürüldü ve Britanya’daki Roma hakimiyeti yeniden tesis edildi.

Aynı zamanda 296 yılında Konstantius, Galya’daki Lingonae (Langes) şehrinde Alamanni’ler le savaştı. Şehirde kapana kısılmasına rağmen altı saat sonra ordusu tarafından kurtarıldı ve düşmanını yendi. Constantius, aynı kabileyi Vindonissa savaşı’nda (Windisch, İsviçre) bir kez daha yendi. Bu zafer, Ren sınırının savunmasını güçlendirdi.

Diocletian ve Maximian, müşterek imparatorlar olarak 305 yılında Diocletian’ın sağlık problemleri yüzünden geri plana çekildiler ve Sezarlar Kontantius ve Galerius müşterek imparator oldular. Konstantius Batı, Galerius ise Doğu imparatoru oldu. Severus ve Maximinus Sezar olarak atandılar. Konstantius’un oğlu Konstantin, Sezar olma umuduyla babasının Galya ve Britanya seferlerine katıldı. Konstantius Britanya’daki York şehrinde 306 yılınca ölünce, oğlu Konstantin ordu tarafından imparator ilan edildi.

Büyük Konstantin’in babası olarak, Konstantius hakkında birçok Hristiyan efsanesi türetilmiştir. Eusebius’un Konstantin’in hayatı adlı kitabı, Konstantius’un her ne kadar bir pagan gibi davransa da aslında bir Hristiyan olduğunu ve Diocletian’ın Sezar’ı olduğu dönemde, imparatorun Hristiyanları cezalandırma etkinliklerinde yer almadığı anlatılır. İlk karısı Helena, içinde İsa’nın çarmıha gerildiği Gerçek Haç’ın bulunması da olan birçok efsaneye konu olmuştur.

Konstantius’un Britanya’daki eylemleri Orta Çağ İngiliz efsaneleriyle hatırlanır. Monmouth’lu Geoffrey ‘in Britanya Krallarının Tarihi (1136) adlı eserinde O, Roma Senatosu tarafından Asclepiodotus’un ardından Britanya’ya gönderildiğinde, burada Britanyalı bir kral olan Colchester’li Coel hüküm sürmekteydi. Coel, Kontantius’a boyun eğmiş ve Roma’ya haraç ödemeyi kabul etmesinden sadece sekiz gün sonra ölmüştür. Constantius, Coel’in kızı Helena ile evlenerek Britanya kralı olmuştur. Konstantius ve Helena’nın Konstantin adında bir oğulları olmuş ve babasının on bir yıl sonra York’ta ölümü üzerine Britanya tahtına çıkmıştır. Helena’nın İngiliz kimliği ile özdeşleştirilmesi daha önceden Huntingdon’lu Henry tarafından yapılmıştır ancak bunun tarihsel geçerliliği yoktur, çünkü Konstantius Helena’dan Britanya’ya gitmeden önce boşanmıştır.

IV. Pius
Doğum	Giovanni Angelo Medici 31 Mart 1499 Milano, Milano Dükalığı
Ölüm	9 Aralık 1565 (66 yaşında) Roma, Papalık Devleti
Etkin yıllar	25 Aralık 1559 – 9 Aralık 1565
Yerine geldiği	IV. Paulus
Yerine gelen	V. Pius
Din	Hristiyanlık (Katolik)
Ebeveyn(ler)	Bernardino de’ Medici ve Clelia Serbellon
İmza

Papa IV. Pius veya doğum adı ile Giovanni Angelo Medici (d. 31 Mart 1499 Milano, Milano Dükalığı – ö. 9 Aralık 1565 Roma), 25 Aralık 1559 – 9 Aralık 1565 döneminde Papalık yapmıştır. Papa IV. Paulus yerine Papa seçilmiş ve ölünce 223’üncü Katolik Kilisesi papası olarak papalık görevine Papa V. Pius seçilmiştir. Papalık döneminde ortaya çıkan en önemli gelişme Trento Konsili’nin sona erip kapatılmasıdır.

Giovanni Angelo Medici 31 Mart 1499’da Milano’da Bernardino de’ Medici ve Clelia Serbelloni’nin 11 çocuğundan ikincisi olarak doğdu. Babası Milano’da yaşamakta olup hayatını Milano Düklüğü için kontratlı vergi toplayıcısı olarak kazanmakta ve oğlu Giovanni’nin papa olmasına kadar ailesi ile bir şehir içi semtinde gayet mütavazı bir evde oturmakta idi. Ailesi Floransa’da yaşamış güçlü ve etkin bir aile olan Medici sülalesi ile gayet uzaktan akraba idi. Floransa’lı Mediciler ancak Giovanni Angelo Medici, IV. Pius adı ile papalık tahtına oturduktan sonra bu uzak akrabalıklarını kabullendiler. Giovanni’nin ağabeyi “Gian Giacomo Medici” sonradan ünlü bir paralı asker birliği lideri, kurucusu ve yöneticisi (yani condottieri) olarak isim yaptı ve “İl Medeghino (Küçük Medici)” olarak anıldı. Gian Giacomo Medici Kutsal Roma İmparatoru V. Karl (Şarlken) tarafından lideri olduğu paralı asker birliği kira ile tutulması sırasında Siena’yı imparator adına eline geçirdi ve imparatora olan hizmetleri için imparator (ve Milano Dükü II. Francesco Sforza) tarafından Marignano Markisi ve Musso ve Lecco Markisi olarak şereflendirildi. Giovanni’ni dayısı “Carlo Borromeo” Kardinal ve Milano Başpiskoposu idi ve sonradan Katolik Kilisesi Karşı Reformasyon sürecinde oynadığı önemli roller nedeni ile Katolik Kilisesi tarafından 1610’dan itibaren Aziz olarak ilan edildi.

Giovanni Angelo Medici yüksek öğretiminin başında Pavia Üniversitesi’nde felsefe ve tıp üzerinde tahsil yaptı. Sonra Bologna Üniversitesi’ne geçti ve burada hukuk ve felsefe okudu. 11 Mayıs 1525’te bu üniversiteden kilise hukuku ve medeni hukuk üzerinde doktora aldı. Bu üniversitede iken gayet iyi bir hukuk bilgini olarak isim yapmaya başladı. Giovanni Angelo papazlık mesleğine girmeyi seçerek 27 Aralık 1527’de Roma’ya geçip orada hem papazlık yapıp hem de Papalık Devleti’nde çalışmaya başladı. Orada Papa VII. Clemens (papalığı 1523-1534) tarafından göstermiş olduğu zeka, çalışkanlık ve güvenilirlik ile seçkin bir görevli olduğu anlaşılarak papalık yönetiminde yüksek dereceli bir hukuk görevlisi ilk yazman, Prothonotary, olarak görevlendirildi. Sonra papa seçilen Papa III. Paulus (papalık dönemi:1534-1549) onun yetenekliliği ve doğru dürüstlüğünden çok etkilenerek onun hızla Papalık Devleti görevlileri arasında yükselmesini sağladı. Ardı ardına Papalık Devleti içinde bulunan birkaç şehre vali olarak atandı. 1454-1553’te Ragusa (modern Dubrovnik) Başpiskoposu yapıldı. Sonra Bologna’da Papalık yardımcı temsilciliğine tayin edildi. Papa III. Paulus’un papalığının son yılı olan 1549 Nisan ayında Giovanni Angelo Medici Santa Pudenziana için Kardinal-papaz yapıldı. Bu unvan ile Papalık elçisi olarak birkaç kere Almanya’ya bir kere de Macaristan’a gönderildi. Papa III. Julius (papalık dönemi:1550-1555) onu Romagna bölgesi Papalık Temsilcisi yaptı ve Papalık Devleti ordusu başkomutanı olarak atadı. Papa IV. Paulus (papalık dönemi:1555-1559) ondan hoşlanmamakta idi ve Kardinal Giovanni Angelo Medici’ye onun döneminde özel görevler verilmedi. Fakat papanın kendine antipati göstermesi, sonradan Giovanni Angelo Medici papa olunca aldığı kararlar için avantajlı oldu.

Kardinallik döneminde değişik dönemlerde değişik kardinallik yeri için unvan verildi: Bunlar tarih sırasıyla şunlardır: Santa Pudenziana için Kardinal-papaz (1549-1550); Santa Anastasia için Kardinal-papaz (1550-15520; San Stefano al Monte Celio için Kardinal-papaz (1553-1557); Santa Prisca için Kardinal-papaz (1557-1559).

Papa IV. Paulus 18 Ağustos 1559’de ölünce 5 Eylül 1559’de yeni papayı seçmek için ” Papalık Konklavi” toplandı. Bu toplantı o zamanki devlet hükümdarlarının devamlı toplantıya katılan taraftarları olan kardinallara müdahaleri ile ve bu konklava katılan Kardinalllerin dış dünya etkenlerden güya tercrit edilip sırf kendi vicadanlarına uyarak opyalama katılacaklarına devamlı dışarıdan müdahalelerden etkilenmekte oldukları için gayet uzun sürüp 25 Aralık 1559’a kadar devam etti ve böylece 16. yüzyıl içinde en uzun Papalık Konlavı olma rekoru kırdı. Bu konlav 25 Aralık 1559’da yeni papa olarak Kardinal Giovanni Angelo Medici’yi seçti ve bu konlav böylece sona erdi. Yeni papa seçilen Kardinal Giovanni Angelo Medici papalık ismi olarak IV. Pius ismini aldı ve IV. Pius olarak papalık tahtına oturdu.

Papa IV. Pius papalık görevine başlar başlamaz ilk önemli faaliyeti daha önceki papa IV. Paulus’un ölümünden sonra ortaya çıkan sokak isyanını çıkartanlar hakkında bir genel af çıkartmak oldu.

Sonraki faaliyetinde IV. Pius kendinden bir önce 1555-1559 döneminde papa olan Papa IV. Paulus görev başında iken onun Carafa sülalesinden gelen akraba ve yakınlarına büyük imtiyazlar verip onların görevlerini sırf kendi menfaatleri için kullanıp kendilerini zengin etmeleri sorununa eğildi. IV. Pius önce IV Paulus tarafından imtiyaz ve iş verilen akrabalarının durumunu inceletmek için bir araştırma komisyonu kurdu. Bu komisyonun araştırmaları 1560 başında sona erdi. IV. Paulus’un yeğeni olan Kardinal Karlo Carafa 30 Ocak’ta kardinallikten atıldı ve diğer üç aile mensubu ile birlikte tutuklandı. Diğer imtiyazla atananlar ya işlerinden atıldılar ya da terfi etmeleri önlendi. Tutuklanan Karlo Carafa Papalık Devleti’nin adil olmayan nedenlerle amcası Papa’nin nüfuzunu kullanarak güçlü İspanya krallığı’na karşı bir savaş açmasılmasina neden olmakla ve Osmanlı Sultanı ile özel kanallardan görüşmeler yapıp din doktrinlerine delalet suçları ile itham edildi. Diğer bir IV. Paulus yeğeni olan Paliano Dükü Giovanni Carafa evli karısını zina işlemek bahanesi ile boğdurarak öldürtmekten ve onun sevgilisi olduğunu iddia ettiği kişiyi şahsen öldürmekten suçlandı. Kardinal Alfonso Carafa ölmekte olan amcası olan Papadan zorla büyük miktarda para sızdırmakla itham edildi. Bu suçtan Ferrante Carafa ve Leonardo de Cardenas da tutuklanmıştı. IV. Pius bu tutukluları af etmedi ve onları suçlu bularak idama mahkûm etti. İdamlar Mart 1561’de zindan olarak kullanılan Castel Sant’Angelo’da infaz edildi. Kardinal Carlo Carafa din adamı olduğu için kansız olarak “garrote” adlı idam cihazında iple boğularak idam edildi. .Bir kardinalin idam edilmesinin daha önceki son örneği 1517’de Kardinal Alfonso Petrucci’nin idamı idi. Dük Giovanni Carafa, Ferrante Carafa ve Leonardo de Cardenas ise kafaları kesilerek idam edildiler.

Papa IV. Pius’un en önemli faaliyeti Papa III. Julius tarafından toplantıları tatil edilmiş olan ekümenik Trento Konsili’nin 18 Ocak 1562’de üçüncü ve son defa yeniden toplanmasını sağlamak oldu. Bu ekomenik konsilin 17. oturumundan son 25. oturumuna kadar toplanması Papa IV. Pius başkanlığı altında yapıldı. Bu ekümenik konsil toplantısında bulunan önemli büyük devlet taraftarları devamlı olarak kendi özel isteklerine göre menfaatler doğuracak Konsil kararlarının bu konsilin sonuçlarından olması için çalışmaktaydılar ve bunlar Papalık istekleri ile uyuşmamaktaydı. Papa bu büyük devletler taraftarlarının aralarında özel anlaşmalar yapıp Papalık’ın menfaatlerine tamamen zıt olarak Konsil kararları çıkartmalarından korkmaktaydı. Bunun için Papalık gayet dikkatli, incelikli ve iyi diplomatik tutumla bunun ortaya çıkmaması için çaba gösterdi. Papa, Kardinal Morone ve Kardianal Karlo Borromeno destekleri ile, bazen zorlama bazen karşıtlarına teslim olma ile iyi bir diplomasi kullanıp bu konsilde kararlar almışlardır. Alınan bu konsil kararları Martin Luther’in kurduğu Protestanlıktan Katolik Kilisesi’nin aldığı tenkitlere Katolik Kilisesi’nin reaksiyonu olarak görülmüştür. Bu konsil sonuçları olarak çok geniş bir alanda Katolik Kilisesi’nin inanç doktrinlerin ve öğretilerinin ana anahtar kavramları ya tekrar yeniden belirtilmiş ya da ekler, revizyonlar ve açıklamalar yapılıp daha açıklığa kavuşturulması sağlanmaya çalışılmıştır. Tüm bu değişikler kilise üzerinde Papalık, merkezi papalık hiyerarşinin ve papalık kontrolü altındaki papazların otoritelerine en küçük bile zarar gelmesi önlenerek yapılmıştır. Bu konsil sonucu olarak, o zamanki Katolik Hristiyan inançlarında fikir ayrılıkları ortaya çıkaran konuları ele alıp kapsayan, 17 dogma kararı ortaya çıkmıştır. Bu alınan kararlar Katolik karşı reformasyonu başlatılmasına ve devam ettirilmesine önayak olmuştur. Bu konsil 1563’te son oturumunu yapmış ve bu oturumda Papa’ya verilen bir dilekçe ile Papa IV. Pius’dan bu konsilde alınan kararları açıkça belirten bir Papalık Kanunu’nu hazırlayıp yayılması istenmiştir.

Papa IV. Pius bu istenilen açıklamalar ve kararları içeren Papalık Kanunu’nu 26 Ocak 1564’te Benedictus Deus adı ile yayımlayıp ilan etmiştir. 13 Kasım 1565’te ise Papa IV. Pius diğer bir Iniunctum Nobis adlı Papalık Kanununu ilan edip yayınlamıştır ve bu kanun “Tridentin İttikadı”‘nı içinde ihtiva etmektedir. Bu Papalık Kanunu (1545–1563’te toplanmış olan) ekümenik Trento Konsili’nde alınan kararların özetidir. Bu Papalık Kanunları, Fransa’da ve İspanya’da bazı küçük kısıtlamalardan sonra kabul edilmekle beraber, genel olarak Katolik Hristiyanlar tarafından “IV. Pius İttikadı” veya “Tridentin İttikadı” olarak Katolik Hristiyanlık öğreti ve inançlarınin güvenilir ve yetkili olarak ifade edilmesi olarak kabul edilmişlerdir.

1565’te Papa IV. Pius aleyhinde hazırlanmakta olan bir suikast planı bulunup bunun gerçekleşmesi önlendi. 1564’te Kont Antonio Canossa, Kont Taddeo Manfredi, şövalye Giangiacomo Pelliccione, (Kardinal Pietro Accolti’nin gayrımeşru oğlu) Benedetto Accolti; Prospero Pittori ve (kont Manfredi’nin uşağı) Giovanni da Norcia Papa IV. Pius’a suikast yapıp onu öldürmek için bir komplo hazırladılar. 6 Kasım akşamı Borgo semtinde “San Lorenzo in Piscibus Kilisesi” yanında bir binada toplandılar ve ertesi sabah Papa IV. Pius’dan onu ziyaret edip şahsen görüşmek için randevu alarak kılıç ve kamalarını yanlarında taşıyarak onu Vatikan Sarayındaki “Signature Odası”‘nda onu ziyarete gittiler. Fakat bilinmeyen bir nedenle bu komployu uygulayamadılar. Takip eden haftalarda IV. Pius’u ziyaret etmek için tekrar randevu almak istediler ve bunu için izin ancak 14 Aralık’ta çıktı. Fakat 13 Aralık akşamı şövalye Giangiacomo Pelliccione Vatikan’a Papa’nın kaldığı daireye gitti ve papanın korumaları ile uzun süren bir konuşmadan sonra Papa ile görüşebildi. Ona kendisine karşı ertesi gün bir suikast komplosu hazırlandığını ifşa etti. Ertesi sabah Papalık güvenlik mensupları Kont Manfredi’nin sarayına bir baskın düzenlediler ve komplo hazırlayanların hepsini, bir hayat kadını yanında olup orada bulunmayan ama dört dört gün sonra yakalanan Kont Canossa hariç, uykularında yakalayıp tutukladılar. Soruşturmalar, işkenceler ve yargılama bir ay sürdü. 18 Ocak’ta yargılama sonuçları verildi. Canossa, Manfredi ve Benedetto Accolti idama mahkûm edildiler; Şövalye Pelliccione sürgüne gönderildi ve diğer tutuklular suçsuz bulundular

Papa IV. Pius 9 Aralık 1565’te 66 yaşında iken, bazı tarihçilere göre “Roma Humması” adı verilerek teşhis edilen ve diğerleri tarafından boşaltım sistemi iltihabı olarak bildirilen, hastalıktan dolayı ölmüştür. Papa IV. Pius ölüm yatağında iken yatağı başında Katolik karşı reformasyonu liderlerinden olan Filippo Neri ve dayısı Karlo Borromeo bulunmakta olduğu bildirilmektedir. Cenazesi önce Aziz Petrus Bazilikası bodrum katı altında katakomba gömülmüştür. Ama sonra 4 Ocak 1583 tarihinde IV. Pius’un mimar olarak Michelangelo’ya antik “Diocletianus Hamamı” kalıntıları içinde tasarlatıp yaptırdığı “Santa Maria degli Angeli e dei Martiri Kilisesi”‘ne nakledilerek o kilisenin sunağının doğusunda (“Presbytery”) gömülmüştür.

Papa IV. Pius yerine Papa V. Pius papa olarak seçilmiştir.

Papa IV. Pius Roma’da yaptığı imar faaliyetleri ile de isim yaptı. Roma’ya su taşımak için antik çağlarda yapılmış su yollarını onartıp renove ettirdi. Roma İmparatoru Diocletianus tarafından yaptırılmış olan ama uzun yıllar kullanılmadan ve bakımsızlıktan harabeye dönmüş olan büyük antik “Dıocletianus Hamamı” harabesi içinde Santa Maria degli Angeli e dei Martiri Kilisesi’ni eski Romalı yapı kısımlarını da kullanıp tamamen yeniden yapmak için Michelangelo’ya sipariş verip bu kilisesiyi yaptırttı. Ayrıca Vatikan Sarayı içinde 16. yüzyıl başında mimar Donato Bramante tarafından tasarlanıp yapılmış büyük bir avlu olan Belvedere Avlusundaki bitmemiş saray kısmını mimar Pirro Ligorio’ya tamamlattı. Bu avlunun batısında daha önce başlatılmış olan bir villayı mimar Pirro Ligorio’ya yeniden tasarlatıp yaptırdı. Antik patrisiyen villası tipinde bu villaya “Villa Pia” veya “Casina Pio IV” adı verilmiştir. Günümüzde bu villa “Papalık Bilimler Akademisi”; “Papalık Sosyal Bilimler Akademisi” ve “Papalık San Thomas Aquinas Akademisi”ni barındırmaktadır.

Guru Angad Dev (31 Mart 1504 – 28 Mart 1552) on Sih gurusundan ikincisidir.

Pencap’ta dünyaya geldi. Ailesi tarafından Bhai lehna adı konan Angad’ın babası Pheru, annesi Mata Ramo’dur. 1538’de Guru Nanak Dev tarafından ikinci Sih gurusu olarak atandı. Birinci guru tarafından başlatılan çalışmaları devam ettirdi.

Angad 1520’de Mata Khivi ile evlendi ve iki erkek (Dasu, Datu), iki kız (Amro, Anokhi) olmak üzere dört çocuğu oldu. Gurmuki yazısını icat etti. Adi Granth‘ın pek çok bölümünü bu yazı ile kaleme aldı. Sanskrit dili yerine bölgenin kendi dili olan Pencapçanın yayılması için okullar açtı. Beden eğitiminin yaygınlaşması için çalıştı. Kast sistemine muhalif olarak sofra arkadaşlığını zorunlu kılan Guru ka Langkar’ın (gurunun mutfağı) gelişmesi için çaba harcadı.

II. Henri
François Clouet tarafından yapılmış portresi
Fransa kralı
Hüküm süresi	31 Mart 1547 – 10 Temmuz 1559
Taç giymesi	25 Temmuz 1547
Önce gelen	I. François
Sonra gelen	II. François
Doğum	31 Mart 1519 Saint-Germain-en-Laye Şatosu
Ölüm	10 Temmuz 1559 (40 yaşında) Hôtel des Tournelles
Defin	13 Ağustos 1559 Saint-Denis Bazilikası
Eş(ler)i	Catherine de’ Medici (e. 1533)
Çocuk(lar)ı	II. François İspanya Kraliçesi Elisabeth Claude, Duchess of Lorraine Louis, Duke of Orléans IX. Charles III. Henri Margaret, Queen of France Francis, Duke of Anjou Victoria of Valois Joan of Valois
Hanedan	Valois-Angoulême Hanedanı
Babası	I. François
Annesi	Claude de France
Dini	Katolik Kilisesi

II. Henri (31 Mart 1519 – 10 Temmuz 1559), 31 Mart 1547’den ölümüne kadar Fransa Kralıydı. I. François’nın ikinci oğludur. Ağabeyi Breton dükü III. François’nın 1536 yılında ölümü üzerine Fransa’nın dofeni olmuştur.

Ashikaga Yoshiteru (Jp. 足利 義輝; 31 Mart 1536 – 17 Haziran 1565) ) Japonya’nın Muromaçi döneminin sonlarında 1546’dan 1565’e kadar hükümdarlık eden 13. Ashikaga hükümdarıydı. 12. hükümdar Askikaga Yoshiharu’nun en büyük oğluydu. Annesi, daha sonraları Keyijuyin olarak adlandırılacak olan Konoye Taiyi’nin kızıydı. Erkek kardeşi Ashikaga Yoshiyaki 15. hükümdar olmuştur.

Babasının Hosokawa Harumoto ile politik sürtüşmesi sebebiyle 1546’da emekliliğe zorlanmasından sonra, her ne kadar babası gibi kukla bir hükümdar olsa da Yoshiteru, Seyi Tayişogun olmuştur. Yoshiteru o sırada sadece 11 yaşındaydı ve taç giyme töreni Kiyoto’nun dışında olan Orni şehrindeki Sakamoto’da yapılmıştır.

Yoshiteru’nun taç giyme töreninden çok zaman geçmemişti ki, babası Yoshiharu Kiyoto’ya dönmek için Harumoto ile anlaşma yaptı. Fakat, Harumoto’nun hizmetkarı Miyoshi Nagayoshi, Hosokawa Ujisuna’nın tarafını tutmak için Harumoto’dan ayrıldı ve iki Hosokawa, Yoshiteru’nun, aynı zamanda babası Yoshiharu ve Harumoto’nun da sürülmesine sebep olan savaşa başladı. 1550’de, Yoshiharu, Kiyoto’ya dönemeden Omi’de öldü.

1552’de, Yoshiteru, Kiyoto’ya dönmek için Nagaharu ile barış anlaşması yaptı. Fakat bir sonraki sene, Yoshiteru ve Harumoto, Nagayoshi’nin gücünü azaltmak için ona karşı savaş başlattı. Rokkaku Yoşikata’nın yardımıyla, Yoshiteru için savaş başlangıçta iyi gittiyse de, 1558 yılında Nagayoshi’nin karşı atağı sonrasında tekrar Kiyoto dışına sürüldü. Nagayoshi bir hükümdarı öldürmekle suçlanmamak için Yoshiteru’nun ölüm emrini vermedi, bunun yerine Yoshiteru’yla, kendi yetkisi altında Kiyoto topraklarında kalması koşuluyla bir anlaşma yaptı. Nagayoshi, Yoshiteru’nun danışmanı oldu, bu da Yoshiteru’yu lastik bir mühürden farksız kıldı.

Hükümdarın himayesine sadece kendi iyilikleri için girmeyi seçen dayimyolarca çevrelenen Yoshiteru, hükümdarlık otoritesini kullanarak Japonya’nın her yerini etkileyecek kararlar almaya başlayarak aktif diplomaside yeniden rol almayı başardı. Çok iyi bilinen dayimyolardan, Takeda Shingen ve Yusugi Kenshin, Shimazu Takahisa ve Otomo Yoshishige ile Mori Motonari ve Amago Haruhisa arasında barış pazarlıkları yapmaya çalışması, otoritesinin çeşitli dayimyolar tarafından fark edilmesine sebep oldu. Kaynak yokluğunda, Yoshiteru, kendi kanjisini Mori Terumoto gibi çeşitli samuraylara vererek onlara bir çeşit manevi baba olma gibi bir fırsat yakaladı. Yoshiteru, yaptıkları ile büyük takdir toplamıştı ve çoğu araştırmacı onu mevkisini elinde tutmayı başaran etkili son hükümdar olarak tanımlar. Oda Nobunaga ve Yusugi Kenshin, hükümdara saygılarını sunmak amacıyla Kiyoto’ya giden birçok dayimyo arasındaydı.

1564’te, uzun süreli danışman ve devlet görevlisi Nagayoshi hastalıktan dolayı öldü ve Yoshiteru hükümdarlık otoritesini ilan etmek için bir fırsat yakaladı. Fakat, Matsunaga Hisahide ve Miyoshi konseyinin üç üyesi, tıpkı Nagayoshi’nin yaptığı gibi Yoshiteru’nun yetkilerini yok ederek onu yönetmek istiyorlardı ve Ashikaga Yoshihide’yi kukla hükümdar olarak başta görmek istiyorlardı.

1565’te, Hisahide, üç Miyoshi ve Miyoshi Yoshitsugu, Yoshiteru’nun yaşadığı yer olan ve daha sonraları Nijo Kalesi olarak adlandırılacak olan birkaç bina topluluğuna karşı isyan başlattılar. Yoshiteru, kenjutsu’ya kendini adamıştı ve Kamiyizumi Nobutsuna ve Sukahara Bokuden’den katana kullanma sanatı ve taktiklerini öğrenmişti. Yoshiteru’nun kendi başına, kendisine farklı farklı dayimyolarca verilen bir düzineden fazla katanayı kullanarak, büyük miktarda düşman süvarisini öldürdüğü söylenir, bu sırada kırılan kılıçların paha biçilemez olmalarını önemsememiştir bile. Fakat, zamanında kendisini destekleyen hiçbir dayimyodan yardım gelmemesi sebebiyle, Yoshiteru’nun emri altındaki birkaç süvari ve Yoshiteru’nun kendisi, Miyoshi tarafından ezilerek öldürülmüştür. Kayıtlara göre annesi de aynı gün ölmüştür.

Kuzeni Ashikaga Yoshihide’nin 14.hükümdar olması için aradan üç yıl geçecekti.

Dayanıklılığı ve düzenli olarak antrenman yaptığı bilinen katana yeteneklerinden dolayı, Yoshiteru, Kengo Şogun olarak adlandırılırdı ve Ashikaga Takayuji’den beri samuraylara ve yerel diktatörlere en yakın olan hükümdardı. Hükümdarlığı yüksek bir itibara sahipti, fakat tüm bunlara rağmen öldürülmesi, Yoshiteru’nun otoritesinin ve itibarının ne kadar zayıf olduğunu ortaya çıkarmıştır.

Yoshiteru’nun ölümünde bıraktığı waka (Japon şiiri), onun hayallerinin ne kadar büyük olduğunu ve bunların ne kadar azını başardığını gösterir.

Papa XIV. Benedictus
Papa XIV. Benedictus’un portresi Ressam:Pierre Subleyras
Doğum	Prospero Lorenzo Lambertini 31 Mart 1675 Bologna Papalık Devleti
Ölüm	3 Mayıs 1758 (83 yaşında) Roma, Papalık Devleti
Milliyet	İtalya
Etkin yıllar	17 Ağustos 1740 – 3 Mayıs 1758
Yerine geldiği	XII. Clemens
Yerine gelen	XIII. Clemens

Papa XIV. Benedictus, asıl adı Prospero Lorenzo Lambertini (Fransızca: Benoît XIV, İtalyanca: Benedetto XIV) (d. 31 Mart 1675, Bologna, Papalık Devleti – ö. 3 Mayıs 1758, Roma), 17 Ağustos 1740 ile 3 Mayıs 1758 arasında papa.

Papa XIV. Benedictus, Prospero Lorenzo Lambertini adı ile o zamanlar Papalık Devleti’nin ikinci büyük şehri olan Bologna’da soylu bir aileden olan babası Marcello Lambertini ile annesi Lucrezia Bulgarini’nin beş çocuğundan üçüncü çocuğu olarak 31 Mart 1675’te doğdu. Çocukluğu ve gençliğinde klasik İtalyan edebiyatı ile yakın ilgilendiği ve Dante, Tasso ve Ariosto’yu gayet iyi bildiği belirtilmektedir.

Hukuk ve teoloji eğitimi yaptıktan sonra Katolik Kilisesi papazı olarak Vatikan bürokrasi hiyerarşisi (Curia) içinde “Kutsal Ayinler ve Törenler Cemaati (Congregatio pro Sacris Ritibüs et Caeremoniis)” kurumu içinde 1712-1728’de görev yaptı. 1725’te sadece isimsel olarak Teodosia Piskoposu oldu ve 1727’de Ancona Piskoposluğuna seçildi. 1727’de Kardinaller Koleji üyesi oldu. 1730’da Bologna Kardinali olarak atandı.

Papa XII. Clemens 6 Şubat 1740’ta ölünce 18. yüzyılda en uzun süren bir Kardinaller Konklav toplantısından sonra 17 Ağustos’ta tüm Kardinallerin oyu ile papa seçildi. XIV. Benedictus papalık adını aldı.

1740’ta Papa 1701’de, “Prusya Kralı” unvanını almış olan “Brandenburg Elektörü”nün babadan oğla geçen Prusya Kralı unvanını taşımasını kabul etmiştir. Papalığının ikinci ön yılında papa daha “muhafazakâr” oldu. Cizvit misyonerlerin girişimleri hakkında gayet temkinli olarak davrandı. Paraguay yerlilerini tümünün Cizvit misyoner papazlar tarafından tamamıyla Hristiyanlığa dönüştürülüp Paraguay’da misyonerler tarafından idare edilen bir teokratik devlet oluşturulması politikasını kınayıp yasakladı. Cizvitlerin oluşturdukları “Çin tipi ayinler” ve “Malabar tipi ayinler” Katolik Kilisesi ayinlerinden sapmış olduklarını kabul edip yasakladı.

15. yüzyılda Güney Tirol’da güya 3 yasında bir çocuğun Yahudiler tarafından öldürülmesi olayını ele alıp bu çocuğa evliyalık unvanı vererek Alman Katolik halkın özellikle anti-semitik olanları tarafından evliya olarak tapınılmasını onaylamış oldu. İsa’nın çarmıha gerilmesi dolayısıyla ve diğer Hristiyanların zaman zaman güya Yahudiler tarafından öldürülmesi nedeniyle Yahudilerin Hristiyanlar kan borcu olduğu sorununu incelemek için yakın çalışma arkadaşı olan ve sonra kendini takip eden XII. Clemens adla papa olacak yüksek Vatikan görevlisine bu sorun hakkında bir rapor yazma görevi verdi. Ama bu raporda Yahudilerin böyle bir kan borcu olmadığı sonucu verilince bu sonucu kabul etti.

1758 başlarında itibaren, zaten gut hastalığından muzdarip olan papanın sağlığı bu hastalığın komplikasyonlarından dolayı gittikçe bozuldu. XIV. Benedictus 3 Mayıs 1758’de hayata gözlerine yumdu. Mezarı ve mezar anıtı Roma’da Aziz Petrus Bazilikası’ndadır.

V. Frederik
Danimarka ve Norveç kralı
Hüküm süresi	6 Ağustos 1746 – 14 Ocak 1766
Taç giymesi	4 Eylül 1747
Önce gelen	VI. Christian
Sonra gelen	VII. Christian
Doğum	31 Mart 1723 Kopenhang Kalesi, Danimarka
Ölüm	14 Ocak 1766 (42 yaşında) Christiansburg Sarayı, Kopenhag
Defin	Roskilde Katedrali
Eş(ler)i	Louise Juliana Maria
Çocuk(lar)ı	VII. Christian Sofya Magdalena Wilhelmina Caroline Prens Frederik Louise
Hanedan	Oldenburg Hanedanı
Babası	VI. Christian
Annesi	Sophie Magdalena
Dini	Luthercilik

V. Frederik (31 Mart 1723 – 14 Ocak 1766), 1746’dan ölümüne kadar Danimarka-Norveç ve Schleswig-Holstein düklüğü yapmıştır. Kendisi IV. Christian ve Sophia Magdalene’nin oğludur.

Saltanatında ticaret, bilim ve sanat gelişmiştir. Ebeveynleri Pietizm’e bağlı olsa da o Hedonizm’in etkisinde kaldı. Naip olarak, şura toplantılarına katılarak hükümet işlerinde rol aldı. Ancak alkolizmden muzdaripti ve yönetiminin çoğu , Aydınlanma Çağı’nın fikirlerinden etkilenen yetenekli bakanlar tarafından yönetildi.

V. Frederik, 31 Mart 1723’te Kopenhang Kalesinde doğmuştur. IV. Frederik’in torunudur. Babası VI. Christian iken annesi ise Sophie Magdalene’dir. Adını dedesi IV. Frederik’ten almıştır. Babası 1730’ta tahta çıktığında veliaht prens oldu.

1730’da Frederik’in eğitmeni Iver Rosenkrantz oldu. 1741’de Ulrika Eleonora’nin ölümünün ardından çıkan veraset krizinde Frederik’in İsveç veliahtı olma ihtimali yüksekti. Köylüler, Frederik’i İsveç veliaht prensi kabul ettiler ve 1743’te Dalecarlian isyanı çıktı. Ancak 1741-1743 İsveç-Rusya savaşı’nı sonlardıran Åbo Antlaşması’nda İsveç veliaht prensi Adolf Frederick oldu.

Frederik, 10 Kasım 1743’te II. George ve Ansbachlı Caroline’in kızı Louise ile evlendi.

6 Ağustos 1746’da babası VI. Christian öldü ve Frederik, VI. Frederik olarak Danimarka ve Norveç kralı olarak tahta çıktı. Tahta çıktıktan sonra Adam Gottlob Moltke’yi Lord Chamberlain olarak atadı. 1754 yılında Danimarka Batı Hindistan Şirketi’nden Danimarka Batı Hint Adaları’nı satın aldı. 24 Haziran 1749’da Norveç’teki ilk mason locası’nı kurdu.

Louise, 19 Aralık 1751’de Christiansborg Sarayı’nda öldü. Sonrasında Roskilde Katedrali’na gömüldü. 8 Temmuz 1752’de Braunschweig-Lüneburg dükü II. Ferdinand Albrecht ve Antoninette’nin kızı Juliena Maria ile evlendi. Frederik 14 Ocak 1766’da öldü ve yerine en büyük oğlu VII. Christian geçti.

Frederik ve Louise’nin 5 çocuğu oldu.

• Christian (7 Temmuz 1745 – 3 Haziran 1747)
• Sofya Magdalena (3 Temmuz 1746 – 21 Ağustos 1813): İsveç kralı III. Gustav ile evlendi ve İsveç kraliçesi oldu. IV. Gustav Adolf’un annesidir.
• Wilhelmina Karolina (10 Temmuz 1747 – 19 Ocak 1820): Hesse elektörü I. Wilhelm ile evlendi.
• VII. Christian (29 Ocak 1749 – 13 Mart 1808): 1766’dan ölümüne kadar Danimarka ve Norveç kralıdır. Caroline Mathilde ile evlendi.
• Louise (20 Ocak 1750 – 12 Ocak 1831): Hesse-Kassel prensi Karl ile evlendi. VI. Frederik’in karısı Marie ve IX. Christian’ın annesi Louise Caroline’in annesidir.

Frederik ve Juliena Maria’nin 1 çocuğu oldu.

• Frederik (11 Ekim 1753 – 7 Aralık 1805): Mecklenburg-Schwerin prensesi Sophia Frederica ile evlendi. VIII. Christian’ın babası ve IX. Christian’ın karısı olan Louise’nin dedesidir.