22 Mart olayları

Yeğen Mehmet Paşa (d. ?, Antalya – ö. 20 Ağustos 1745, Revan) I. Mahmud saltanatında, 19 Aralık 1737 – 22 Mart 1739 tarihleri arasında; bir yıl, üç ay, dört gün sadrazamlık yapmış Osmanlı devlet adamıdır.

Antalya’da doğmuştur. 1697’de idam edilen Sahib ayar Alâiyeli Gül Yusuf Efendi’nin kızkardeşinin oğlu olduğundan “yeğen” lâkabı ile tanınmaya başlanmıştır. Bir müddet Antalya’da mültezimlikle uğraşmış ve sonra İstanbul’a gelmiştir. Maliye hizmetlerinde yetişmiş hacegan sınıfına girmiştir. 1728-29’da İstanbul gümrük eminliği yapmıştır. 1732’de Erzurum valisi olan Topal Osman Paşa’ya kapı kethüdasi olmuştur. 1733’te mevkufatcı; ardından 2. kez gümrük emini; sonra 1736 Avusturya seferine sırasında İstanbul’da sadaret kaymakamı olan Köprülüzade Hafız Ahmet Paşa’nın kethüdası olmuştur. 1737’de Hafız Ahmet Paşa Avusturya eline geçmiş olan Niş kalesinin geri alınması için serdar tayin edilince Yeğen Mehmet Efendi, vezirlik verilerek onun yerine İstanbul sadaret kaymakamı görevine getirilmiştir. 1737’de kapıkulu askeri kış için İstanbul’a dönmüş ve Sadrazam ve serdar-ı ekrem Muhsinzade Abdullah Paşa da görevinden azledilmiştir.

İstanbul sadaret kaymakamlığı sırasında gösterdiği yetenekleri dolayısıyla Yeğen Mehmet Paşa padişah I. Mahmut’un beğenisini kazanmıştı. Böylece 19 Aralık 1738’de Yeğen Mehmet Paşa’ya sadrazamlık görevi verilmiştir.

Yeğen Mehmed Paşa kendinden önceki sadrazamlar gibi çok mütacaviz olan Rusya ve hilekar olarak görülen Avusturya’nın Fransa elçiliği aracılığı yaptıkları sulhçu girişimlere inanmamaktaydı ve bunların Osmanlı ordunun sulh ümidiyle boşu boşuna oyalama oyunu olduğunu düşünmekteydi. Bu nedenle Fransa elçisinin getirdiği teklifleri reddederek yeni savaş mevsimin başında Mart 1738’da Avusturya cephesi serdarlığını da üzerine alarak Avusturya üzerine yürüdü. Rus cephesi serdarlığını görevi Genç Ali Paşa’ya verildi. Ordu Haziran 1738’de Niş’e erişti. Sadrazam buradan Belgrad üzerine yürümek istemekteydi. Ama Niş ve Vidin seraskeri İvazzade Mehmed Paşa’nın Adakale’yi kuşatma için destek istemesi üzerine Adakale üzerine yüründü.

Bu sırada 100.000 kişilik bir Avusturya ordusunun üzerine geldiğini haber alan İvazzade Mehmed Paşa Adakale kuşatmasını bırakıp Muhaddiye Boğazı’na geçti. Daha sadrazam komutasında esas Osmanlı ordusu erişmeden burada yapılan Muhaddiye Muharebesi’nde büyük Avusturya ordusu mağlup edilip çok miktarda ağırlık arkada bırakıp çekildi. İvazzade Mehmed Paşa tekrar Adakale’yi kuşatmaya geçti. Fakat bir müddet sonra İvvazzade Mehmet Paşa bu kuşatmayı kaldırdı. Bunu haber alan Sadrazam Yeğen Mehmet Paşa Fethulislam kalesine gelip burada İvvazzade Mehmed Paşa’yı seraskerlikten azletti. Fakat yerine getirdiği Genç Ali Paşa başarısız kaldı ve Avusturyalılar tekrar Muhaddiye’ye gelip elde edilmiş olan kaleleri geri aldılar. Onlardan kaçan askerlerin Tuna sağ sahillerine geri kaçmalarına İvazzade Mehmed Paşa engel oldu. İvazzade Mehmed Paşa tekrar seraskerliğe getirildi ve Muhaddiye’ye geri dönüp Avusturya ordusunu tekrar orada bozguna uğratıp o tarafları temizledi.

Sadrazam Yeğen Mehmed Paşa Macaristan ve Erdel (Transilvanya)’nın kilit noktası olan Adakale’yi kuşatmaya koyuldu. Tuz Paşa ve Murtaza Paşa komutasında 20.000 kişilik bir güç Erdel ve Temaşvar üzerine akın yaptı ve diğer bir akıncı grup Belgrad üzerine gönderildi. Üç ay süren kuşatmadan sonra Adakale Ağustos 1738’de teslim oldu.

Bu sırada Rusya’da esir olan Yahya Paşa Rusların sulh istediklerini bildirmişti. Ordu o yılki seferden sonra İstanbul’a döndü. Sadrazam Belgrad’ın geri alınması için çok ciddi hazırlık yapmaya başladı. Bu sırada Fransa’nın aracılığıyla Avusturya, Pasarofça Antlaşması sınırlarına dönülmesi şartıyla sulh istedi. Sadrazam, Kardinal Flori’nin barış aracılığı teklifini içeren mektubunu getirmiş olan Fransa elçisini kabul etmeyerek, büyük azimle hazırlığına devam etti ve Belgrat ile Temeşvar’in iadesi şartıyla sulh yapmak istiyordu. I. Mahmut, İstanbul’a gelmiş olan Kırım Hanı II. Mengli Giray’dan barış antlaşması veya savaşa devam edilmesi hakkındaki fikrini sorduğunda ondan hazır Osmanlılara galip durumda iken sulh yapılmasının uygun gördüğü yanıtını aldı. Sadrazam Yeğen Mehmed Paşa özellikle Rusların iki kere Kırım’ı işgal ve yağma etmelerinden sonra Kırım hanının bu mütelaasını çok üzücü gördü. Sadrazam Belgrad’ın mutlaka geri alınmasını istemekteydi. Devletin diğer ileri gelen ricali de sulhe taraftar oldukları için savaş taraflısı olan Yeğen Mehmet Paşa adeta yalnız kalmıştı.

Özellikle pâdışâhin çok yakın danışmanı olan ve onun üzerinde çok etkisi olan kızlarağası Hacı Beşir Ağa’nın savaşa karşı gelmesi sadrazamı çok düşündürmekteydi. Sadrazam yakınlarına “ordu çıkınca kızlar ağasının hakkından gelirim” demişti ve onlar da bunu Beşir Ağa’ya yetiştirmişlerdi. Beşir Ağa hemen ona karşı harekete geçti. 23 Mart günü kapıkulu askerleri tüm hazırlıklarını bitirmişler ve yola çıkmak için Davutpaşa’ya gitmek üzere idiler. Tam o gün Beşir Ağa onu azletirme tertipleri yaptı. Sadrazam güya cirit oyunu seyretmek üzere Gülhane’ye davet edildi. Yeğen Mehmet Paşa oraya vardığında silâhdar ağa kendisinden mühr-ü humâyün istedi ve sadrazamlıktan birdenbire azil edildi. Bostancıbaşıya teslim edildi ve Balıkhane mevkiinde tutuklandı. Yerine Vidin tarafı seraskeri Hacı İvazzade Mehmet Paşa’ya sadrazamlık görevi verildi.

Yeğen Mehmet Paşa, tutuklamasından sonra sürgün olarak Sakız adasına gönderildi. Sonra affedilip 1740’ta Girit valiliğine gönderildi. Şubat 1742’de Girit Valiği eski sadrâzam Silâhtar Seyyid Mehmet Paşa’ya verildi Yeğen Mehmed Paşa Eğriboz muhafızlığına nakil oldu. 1 Ağustos 1742’da ise kendisinden sonra sadrazam olup, sadrazamlıktan azledilen Hacı İvazzade Mehmet Paşa Eğriboz Muhafızlığına tayin edilince Yeğen Mehmed Paşa’ya Bosna Eyalet valiliği verildi. Ekim 1744 sonlarında ise Bosna’dan alınarak Aydın muhassallığına getirildi.

Doğuda İran Şahı ilan edilen Şah Safi namına Osmanlı topraklarına giren Nadir Şah’a karşı Kars cephesi seraskeri Şehla Ahmet Paşa iken hastalığı dolayısıyla istifa etmişti. Yerine Kars tarafı seraskeri olarak Aralık 1744’te Yeğen Mehmed Paşa, aynı zamanda Anadolu valiliği ile birlikte, tayin edildi. Yeğen Mehmed Paşa 26 Haziran 1745’te Erzurum’dan hareketle Revan (günümüzde Erivan) yanında “Yagorvat” sahrasında siperli ordugahı bulunan Nadir Şah üzerine yürüdü.

Bu etrafı metrisler ile çevrili Nadir Şah ordugah mevkine Osmanlı ordusu 11 Temmuz’da (Hicri 12 Receb’de) erişti. Osmanlı ordusu Nadir Şah’ın İran ordusuna hemen hücuma geçti. İlk gün İranlılar metrislerine geri sürüldüler. Ertesi gün metris çarpışmaları başladı. Metrislerde bu süren çetin çarpışmalar sonucu Osmanlı ordusu birer birer İran metrislerini ele geçirmeye başladı. İranlılar iyice sıkışınca (bir Cumartesi günü olan Hicri 23 Recep’te yani 21 Ağustos’ta) İran ordusunu katı büyük taarruza geçmeye karar verilmişti. Ama Osmanlı ordu komutanları taarruzu planlama toplantılarına ağır hasta olan serasker Yeğen Mehmed Paşa katılamamıştı. Fakat 10.000 mevcutlu süvari leventleri birliği komutanı olan Binbaşı Hacı Nasuh ve deli ve gönüllü kuvvetleri komutanları taarruz yapma aleyhindeydiler. Ertesi gün planlanan taarruz başladı, ama çok geçmeden serasker Yeğen Mehmed Paşa’nın bir gün önce (yani 20 Ağustos’ta) hastalıktan kurtulamadan vefat ettiği haberi orduya yayıldı. Öğle vakti süvari leventleri ve bazı deli ve gönüllü birlikleri taarruzdan geri dönmeye başladılar. Bu ordunun diğer kollarına da sirayet etti, onlar da dağılıp geri çekilmeye başladılar. Galebe beklenirken Osmanlı ordusu 21 Ağustos 1745’te Revan Muharebesi’ni 20.000’den daha büyük zayiat verip kaybetti. Mağlup Osmanlı ordusu bozuk düzen içinde Kars’a döndü.

Yeğen Mehmed Paşa’nın cesedi Kars’a getirilip o şehirde defnedilmiştir.

Avusturyalı tarihçi olan Hammer, belki de Avusturya’ya karşı zaferlerinden etkilenerek, onu

mutaazzim, şedid, bildiğinden şaşmaz ve inatçı bir vezir

olarak tavsif etmektedir. Revan muharebesi esnasında hasta bulunması, bir gün meselesi olan zaferin elde edilememesine sebep olmuştur.

Kendisini yakından tanıyan Yirmisekizzade Mehmed Said Paşa ise onu çok övmektedir.

Uzunçarşılı ise Yeğen Mehmed Paşa’yı şöyle değerlendirmektedir:

Yeğen Mehmet Paşa ciddî, kadirşinas, vakur, açık sözlü, dürüst tabiatlı ve bu yüzden hiddetli, doğrulara karşı muhabbetli, mürtekip ve mürteşilere karşı düşman olup kalemden yetiştiği halde ordunun zapt ve rabtında ve sevk ve idaresinde muvaffak olmuş bir vezir ve serdardı. Muhtelif vesilelerle hazineden para çekenlere ve suiistimale alışık olanlara karşı gösterdiği şiddet, bu gibi tufeylilerin işlerine gelmediğinden, başka yollarla aleyhine harekete geçmişler ve kızlar ağasının da yardımıyla bu gazi veziri azle muvaffak olmuşlardır.

“Osmanlilar Ansiklopedisi” değerlendirmesi şöyledir.

Dürüst, sert tavırlı, ve açık sözlü (idi).

Kabataş tarafında Ayas Paşa sarayına çıkan Çiftevav sokağının başında bulunan 1732 tarihli çeşme Yeğen Mehmed Paşa’nındır. Samatya’da da bir diğer çeşmesi vardır.

Celâl Bayar
1950’lerin başında Celâl Bayar
3. Türkiye cumhurbaşkanı
Görev süresi 22 Mayıs 1950 – 27 Mayıs 1960 (10 yıl, 5 gün)
Başbakan	Adnan Menderes
Yerine geldiği	İsmet İnönü
Yerine gelen	Cemal Gürsel
3. Türkiye başbakanı
Görev süresi 1 Kasım 1937 – 25 Ocak 1939 (1 yıl, 85 gün)
Cumhurbaşkanı	Mustafa Kemal Atatürk (1923-1938) İsmet İnönü (1938-1939)
Yerine geldiği	İsmet İnönü
Yerine gelen	Refik Saydam
Demokrat Parti Genel Başkanı
Görev süresi 7 Ocak 1946 – 22 Mayıs 1950 (4 yıl, 135 gün)
Yerine geldiği	Makam oluşturuldu
Yerine gelen	Adnan Menderes
Ana Muhalefet Partisi Genel Başkanı
Görev süresi 7 Ocak 1946 – 14 Mayıs 1950
Başbakan	Şükrü Saraçoğlu (1942-1946) Recep Peker (1946-1947) Hasan Saka (1947-1949) Şemsettin Günaltay (1949-1950)
Yerine geldiği	Fethi Okyar
Yerine gelen	İsmet İnönü
Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı (vekil)
Görev süresi 11 Kasım 1938 – 26 Aralık 1938
Yerine geldiği	Mustafa Kemal Atatürk
Yerine gelen	İsmet İnönü
Türkiye İktisat Vekili
Görev süresi 10 Kasım 1932 – 1 Kasım 1937
Başbakan	İsmet İnönü
Yerine geldiği	Mustafa Şeref Bey (Özkan)
Yerine gelen	Şakir Kesebir
Türkiye Büyük Millet Meclisi 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 ve 11. Dönem Milletvekili
Görev süresi 23 Nisan 1920 – 27 Mayıs 1960
Seçim bölgesi	1920 – Manisa Genişlet 1923-46 – İzmir Genişlet 1950-57 – İstanbul
Kişisel bilgiler
Doğum	Mahmud Celâleddin[1] 16 Mayıs 1883 Bursa, Osmanlı İmparatorluğu
Ölüm	22 Ağustos 1986 (103 yaşında) Dr. Siyami Ersek Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul, Türkiye
Milliyeti	Türk
Partisi	İttihat ve Terakki (1907-1918) Türkiye Komünist Fırkası (1920-1921)  Cumhuriyet Halk Partisi (1923-1945)  Demokrat Parti (1946-1961)
Evlilik(ler)	Reşide Bayar (e. 1903; ö. 1962)
Çocuk(lar)	Refi Bayar (1904-1940)[2] Turgut Bayar (1911-1983) Nilüfer Gürsoy (1921-2024)
Bitirdiği okul	İpek Meslek Yüksek Okulu, College Francais de l’Assomption
Mesleği	Siyasetçi Ekonomist
Ödülleri
İmzası

Mahmut Celalettin Bayar (16 Mayıs 1883; Umurbey, Gemlik, Bursa – 22 Ağustos 1986, İstanbul), Türk ekonomist, siyasetçi ve eski cumhurbaşkanı. Çağdaş Türkiye’nin siyasi yaşamının çeşitli dönemlerinde önemli roller oynamış olan Bayar, Meclis-i Mebusan üyesi, cumhuriyet döneminde iktisat vekili, Mustafa Kemal Atatürk’ün son başbakanı ve 1950-1960 arasında Türkiye’nin üçüncü ve asker kökenli olmayan ilk cumhurbaşkanı olarak görev yaptı.

16 Mayıs 1883 tarihinde Bursa’nın Gemlik ilçesinin Umurbey köyünde doğdu. İlmiye sınıfına mensup bir fıkıh bilgini olan babası Abdullah Fehmi Efendi, 93 Harbi’nden sonra, bugün Bulgaristan sınırları içindeki Plevne şehrinden, Gemlik yakınlarındaki Umurbey köyüne göç etmişti.^[4] Bu köydeki rüştiyede müdürlük ve bir ara da Gemlik’te müftülük yapmıştı. Bayar, Abdullah Fehmi Efendi’nin; Behzat ve Asım’dan sonraki üçüncü oğludur.

İlk ve ortaöğrenimini babasının yanında gören Bayar’ın çocukluğu ve ilk gençlik dönemi ailesinin yerleştiği Bursa’da geçti. Gemlik Mahkeme Kalemi ve Reji İdaresinde stajyer memur olarak çalıştı. Bursa’da açılan Ziraat Bankası veznedarlığı sınavını kazandı. Bankada veznedar olarak çalışırken Fransız papazlar yönetimindeki Collège Français de l’Assomption’da Fransızca okuluna devam etti. İpekböcekçiliği eğitimi veren Darüllâlim-i Harir’de (İpek Meslek Okulu) eğitim gördü. 1905 yılında Deutsche Orient Bank’ın imtihanını kazanarak burada kısa zamanda imza sahibi oldu. 1903’te, İnegöl’ün yerlilerinden ve eşrafından Refet Bey’in kızı Reşide Bayar ile evlendi, bu evlilikten Refii (1904-1940), Turgut (1911-1983), Nilüfer Gürsoy (1921-2024) adlarında üç çocuğu olmuştur.

Bu yıllarda özellikle dayısının etkisiyle siyasetle ilgilenmeye başladı. 1907’de İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin Bursa’daki gizli kolu olan Küme adlı örgüte girdi.^[6] II. Meşrutiyet’in ilanından (1908) sonra İttihat ve Terakki’yi Anadolu’da örgütlendirme politikası çerçevesinde Bursa’da bir şube açıldı. Bu cemiyetin Bursa şubesinin önce rehber muavini, sonra da rehberi oldu. 31 Mart Olayı (1909) başlayınca Hareket Ordusu’na katılmak üzere Bursalı İttihatçılardan bir gönüllü birliği oluşturdu. Mudanya’ya kadar gittiyse de ayaklanma bastırıldığından İstanbul’a gitmesine gerek kalmadı. İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin fırka (parti) konumunu alması üzerine Bursa sorumlu yazmanlığına (kâtib-i mesul) atandı. Ardından aynı görevle 1911’de İzmir’e gönderildi. Orada İttihat ve Terakki politikalarının başlıca uygulayıcılarından oldu. Partinin propaganda ve örgütlenme çalışmalarını yürüttü. Halka Doğru cemiyetini kuran ve parti görüşlerini yansıtan yine aynı adlı bir dergi çıkaran Bayar, bu dergide Turgut Alp takma adıyla yazılar yazdı. Millî İktisat politikasının uygulamaya geçirilmesi için çalıştı. Yörenin ekonomisine egemen olan gayrimüslim azınlıkların yanı sıra Türk halkının da ekonomik etkinliğinin artırılması çabalarına girişti. Partisinin öncülüğünde İzmir Kız Lisesinin açılmasına önayak oldu (1912). Basmahane’de Şimendifer Meslek Okulunun açılmasına yardım etti. Kooperatifçiliği yaygınlaştırmaya çalıştı. İzmir’de bir millî kütüphane kurdurdu.

Celâl Bayar’ın, spor yapan Altaylı gençleri İttihat ve Terakki Cemiyeti’ne katmak için gösterdiği çabanın sonucunda 1914 yılının 16 Ocak tarihinde Altay fiilen kuruldu. O dönem Şark İdadisinde faaliyet gösteren Altay’ın kuruluşu için para yardımında da bulunarak Altay’ın güçlenmesini sağladı.

I. Dünya Savaşı, Osmanlı İmparatorluğu’nun yenilgisiyle son bulup İttihat ve Terakki iktidardan uzaklaştırılarak bu partinin yöneticilerine karşı soruşturma ve suçlamalar başlayınca savaş suçlusu olarak İzmir Sıkıyönetim Mahkemesi’nde yargılandı ve aklandı.

Mütareke döneminde İzmir Redd-i İlhak Cemiyeti ve İzmir Müdâfaa-i Hukuku Osmaniye Cemiyeti’nin kuruluşuna katıldı (1918). İstanbul’da İtilafçı hükûmetler iş başına geçtiğinde adı bir kez daha tutuklanacaklar listesine girince ve İzmir’in işgali tehlikesi belirince, arkadaşı Jandarma Yüzbaşısı Sarı Efe Edip ile birlikte İzmir’den kaçıp dağlara çekilerek Gökçen Efe’ye sığındı. Galip Hoca takma adıyla, zeybek ve köy hocası kılığında köy köy dolaşarak işgale karşı propaganda yaptı. İzmir’in işgalinden sonra Söke yöresindeki ulusal direnişçilerle iş birliği yaptı. Direnişçilerin safında Yunan işgaline karşı Aydın’ın geri alınması mücadelesine katıldı. Denizli cephesinde Demirci Mehmet Efe’ye danışman oldu. Balıkesir Kongresi kararıyla Akhisar cephesi alay komutanlığına getirildi.

Köylü kıyafetinde, eşeklerle odun kömürü satın almak için köy köy dolaşan Celâl Bayar, Akhisarlılara önderlik yapabilecek kabiliyette olan kişilerle irtibat kurmuştur. Özellikle kendi bölgelerinde nüfuz sahibi olan Kömürcü köyünden Uşşaki Şeyhi Sadık (Erenbaş) Efendi, Arabacıbozköy’den Kadiri şeyhi İbrahim (Yılmaz) Efendi ve Beyoba köyünden Ziya Bey ile çok sıkı bir diyalog kurmuştur. Hemen hemen Akhisar’ın bütün köylerini dolaşan Celâl Bayar, halkı örgütlemiş ve millî bilincin oluşmasında gereken her şeyi yapmıştır.

1920’de Osmanlı Meclis-i Mebusanı’na Saruhan Sancağı (Manisa) mebusu seçildi. Mecliste Kuvâ-yi Milliye’yi öven ve Saray’ın Kurtuluş Savaşı konusundaki ilgisizliğini yeren konuşmalar yaptı. İstanbul işgal edilince (16 Mart 1920) gizlice Bursa’ya geçti. Ankara’ya geçmeyi planlarken isyancı Anzavur kuvvetleri Bursa’ya doğru harekete geçince, Mustafa Kemal Paşa Celâl Bayar’dan bir süre Bursa’da kalarak buradaki Kuvâ-yi Milliye örgütüyle iş birliği yapmasını istedi. Bu görevi nedeniyle, Ankara’da 23 Nisan 1920’de toplanan TBMM’nin açılış toplantısında hazır bulunamadı. 8 Mayıs 1920’de Ankara’ya geçerek I. dönem TBMM’ye Bursa mebusu olarak katıldı. Mecliste eski İttihatçılarla iş birliği yapmayarak Mustafa Kemal Paşa’nın yakın çevresine girdi. İktisat encümeni raportörlüğü yaptı. 1920’de bir ara iktisat vekilliğine vekâlet etti. Çerkez Ethem ile TBMM arasında arabuluculuk yapmakla görevlendirilen kurula üye seçildi, Ethem ile görüşmeler yaptı. Mustafa Kemal Paşa’nın direktifleriyle Yeşil Ordu Cemiyeti ve resmî Türkiye Komünist Fırkası’nın yöneticileri arasında yer aldı.

1921-1922 yılları arasında iktisat vekili olarak görev yaptı. 1922’de Lozan Konferansı’na gönderilen ilk kurula danışman olarak katıldı. Aynı yıl bir süre hariciye vekilliğine vekâlet etti. 1923 seçimlerinde, Anadolu ve Rumeli Müdâfaa-i Hukuk Grubu adayı olarak 2. TBMM’ye İzmir Milletvekili olarak girdi. Türk Kurtuluş Savaşı’nda göstermiş olduğu üstün hizmetler dolayısıyla Kırmızı-Yeşil şeritli İstiklâl Madalyası ile taltif edildi.

Cumhuriyet’in ilanından sonra, Mart 1924’te Mübadele, İmar ve İskân vekilliğine atandı. Temmuz 1924’te bu görevden istifa etti. Aynı yıl Mustafa Kemal tarafından yeni bir ulusal banka kurmakla görevlendirildi. 26 Ağustos 1924’te ulusal ekonomi politikasının temel taşlarından olan ve Türkiye’nin ekonomik yaşamında belirleyici bir rol oynayan Türkiye İş Bankası’nı kurdu ve 1932’ye değin genel müdürlüğünü yaptı.

Hükûmetin etkin desteğinden yararlanan İş Bankası hızlı bir gelişme gösterdi. Bayar bu dönemde Mustafa Kemal’in yakın çevresinde bulunmasının sonucu olarak rejimin ekonomi politikasının belirlenmesinde etkili oldu. Aşarın kaldırıldığı, toprak dağıtımına gidildiği, Teşvik-i Sanayi Kanunu’nun çıkarıldığı, demir yolu yapımının hızlandırıldığı ve T.C. Merkez Bankası’nın kurulduğu bu dönemde, ekonomi politikasının temel özelliği, devlet desteğiyle bir tür kapitalizm yaratma kaygısıydı. 1929 Büyük Bunalımı’nın etkileri, “liberal” denen bu politikanın yerini devletçiliğe bırakmasına yol açtı.

1932’de iktisat vekilliğine getirilen ve 1937’ye değin bu görevde kalan Bayar, devletçiliğin de önde gelen uygulayıcılarından oldu. Ama “İş Bankası Çevresi”nin baş temsilcisi olarak, daha katı bir devletçilikten yana olan İsmet Paşa çevresiyle tam olarak anlaşamadı. Bayar’ın devletçilik anlayışı, devletçiliği bir sistem olarak değil, ulusal kapitalist bir ekonominin yaratılmasında etkin bir yöntem olarak görmede odaklanıyordu. Bayar’ın iktisat vekilliği döneminin ayırıcı özelliği, devletin ekonomiye düzenleyici müdahalelerinin artmasının yanı sıra, bizzat devlet eliyle sanayileşme girişiminin büyük boyutlara ulaşmasıydı. Bu amaçla 1. Beş Yıllık Sanayi Planı hazırlandı. Sanayileşmenin yürütülmesi ve finansmanıyla görevli Sümerbank, Etibank gibi kuruluşlar oluşturuldu. Birçok alanda devlet tekeli getirildi. Sanayileşmeyi desteklemek amacıyla dış ilişkilerde korumacı bir siyaset izlendi, iç ticaret hadleri tarım aleyhine bozuldu. Birçok alanda millîleştirmeye gidildi.

Haziran 1936’da Celal Bayar millî iktisat anlayışını özetlerken şu sözleri kullandı:

Liberalizmi -dilim dahi dönmüyor, bu kelime bana o kadar yabancı geliyor- yıkaraktan memleketimizde güdümlü bir ekonominin esaslarını kurmak istiyoruz. Bu istihale (değişme) devresinde bizim samiamıza (duyma alışkanlığımıza) işitmemize hoş gelmeyecek birtakım şeyler olacaktır. Fakat bu tecrübe mutlak surette müsbet (olumlu) bir netice verecektir.

İsmet İnönü, bazı konularda Atatürk’le anlaşmazlığa düşerek başbakanlıktan istifa edince, 1 Kasım 1937’de Bayar bu göreve getirildi. Ama yeni hükûmet genel politikada köklü bir dönüşüm gerçekleştiremedi. Hükûmetin bileşiminde de önemli bir değişiklik yapılmadı, ekonomi politikası değiştirilmedi. Bayar hükûmeti döneminde devletçi yaklaşımı sürdüren Denizbank Kanunu çıkarıldı, birkaç devletleştirme yapıldıysa da bu alanda önemli bir girişim olmadı. Atatürk’ün ölümünden (10 Kasım 1938) sonra cumhurbaşkanı seçilen İnönü’nün yeniden başbakanlığa atadığı Bayar’ın bu görevi kısa sürdü, Ocak 1939’da istifa ederek başbakanlıktan ayrıldı.

II. Dünya Savaşı yıllarında Bayar’ın siyasal etkinliği sınırlı kaldı, yeniden milletvekili seçildiyse de önemli bir göreve getirilmedi. 1943’ten sonra hükûmete karşı ılımlı muhalif bir tutum takındı. Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) yönetimine karşı muhalefet, 1945 yılı Bütçe Kanunu’nun oylanması sırasında su yüzüne çıktı; 29 Mayıs 1945 günü, Şükrü Saraçoğlu Hükümetinin 1945 yılının yedi aylık bütçesi için yapılan oylamada Bayar, Adnan Menderes, Fuat Köprülü, Refik Koraltan ve Emin Sazak’la birlikte bütçeye ret oyu verdi, ardından, aynı gün içinde yapılan güven oylamasında hükûmete güvensizlik oyu verenler arasında yer aldı. Parti içi muhalefet 7 Haziran 1945’te Bayar, Menderes, Koraltan ve Köprülü’nün CHP Meclis Grubu başkanlığına “Dörtlü Takrir” diye bilinen “Parti tüzüğü ve bazı kanunlarda tadilat” isteyen bir önerge vermesiyle iyice belirginleşti. Ülkede ve partide siyasal liberalleşme isteyen bu önerge, CHP grubunda, imza sahiplerinin dışındaki üyelerce oy birliğiyle reddedildi. Ardından, önce 21 Eylül 1945 günü CHP Divanı oy birliğiyle Dörtlü Takrir’i verenlerden Köprülü ve Menderes’i, kısa süre sonra da Koraltan’ı partiden ihraç etti. Bayar, Eylül 1945’te milletvekilliğinden, Aralık 1945’te de CHP’den istifa etti. 7 Ocak 1946’da bu üç arkadaşıyla birlikte Demokrat Parti’yi (DP) kurdu ve partinin genel başkanlığına seçildi.

Tek parti dönemindeki, özellikle II. Dünya Savaşı yıllarındaki sıkıntıların halkta yarattığı hoşnutsuzluk ve savaş ertesinde dünya çapındaki demokratik gelişme bağlamında kurulan, aynı zamanda tek parti üst kademesindeki (özellikle İnönü-Bayar çekişmesinde odaklaşan) iktidar mücadelesini ve (İnönü’nün saf devletçiliği ile Bayar’ın özel girişime yönelik devletçiliği gibi) farklı ekonomi politikası yaklaşımlarını yansıtan Demokrat Parti’nin programında siyasal demokratikleşme, bürokrasinin gücünün kırılması, devletçilik ilkesi korunmakla birlikte, özel girişimin özendirilmesi gibi temalar işleniyordu. Bayar partiyi tanıtmak için çıktığı gezilerde artık halkın iktidara gelmesi gerektiğinden, halk iradesinden söz ediyordu.

DP 1946 seçimlerinde CHP’ye karşı görece bir başarı elde ederek 62 milletvekili çıkardı. Bayar da İstanbul’dan milletvekili seçildi. 1946-1950 yılları arasında, ana muhalefet partisi lideri olarak eski partisi CHP’ye karşı zaman zaman sertleşen bir muhalefet yürüttü. DP’nin Ocak 1947’deki ilk kongresinde Bayar, Seçim Kanunu’nun değiştirilmesini, aynı kişinin hem cumhurbaşkanı hem parti başkanı olamamasını, antidemokratik yasaların kaldırılmasını istedi. Ama CHP’ye karşı muhalefetin dozu konusunda, DP içindeki ılımlılar arasında yer aldı. “Aşırılar” daha sonra partiden ayrılarak Millet Partisi’ni kurdular. DP tek parti döneminin etkin laiklik politikasından hoşnutsuzluk duyan dinci çevrelerce desteklenmekle birlikte, Bayar’ın “Atatürkçü” kişiliği bu partinin laikliğe bağlılığı konusunda güvence olarak görülüyordu.

1950 seçimlerinde oyların yüzde 53’ünü alan DP büyük bir seçim başarısı elde ederek tek başına iktidara geldi ve Cumhuriyet döneminde iktidar ilk kez el değiştirdi. Muhalefet günlerinde Celâl Bayar cumhurbaşkanı olmak yerine, kabine başında olmayı tercih ettiğini kesin surette söylemişti. Parti liderinin cumhurbaşkanı olmaması ve bu makamın politika dışında kalması hakkında muhalefet devrinde yapılan ısrarlarında samimi olduğu, Bayar’ın cumhurbaşkanlığını reddetmesi suretiyle belirtilmiş olacaktı. Fakat seçimlerin ardından kararı değişince Celâl Bayar, 22 Mayıs 1950’de cumhurbaşkanı seçildi ve DP genel başkanlığından çekildi.

1954 ve 1957 seçimleri sonunda da yeniden cumhurbaşkanı oldu ve 27 Mayıs Darbesi’ne (1960) kadar bu görevde kaldı. Türkiye’nin üçüncü cumhurbaşkanı olan Bayar, Cumhuriyet’in asker kökenli olmayan ilk cumhurbaşkanıdır (Bayar görevden uzaklaştırıldıktan sonra da 29 yıl boyunca cumhurbaşkanlığı makamında asker kökenliler yer aldı.). DP genel başkanlığından ayrılmasına karşın, DP iktidarı döneminde DP politikalarının belirlenmesinde Adnan Menderes’le birlikte birinci derecede söz sahibi oldu. Partiler üstü bir görev anlayışı izlemedi, taşıdığı DP amblemli bastonda simgeleşen davranışlarıyla sürekli olarak DP’nin önderi olduğu görünümünü verdi. Seçimlerde etkin biçimde propaganda gezilerine katıldı. Bu nedenle muhalefet tarafından sık sık eleştirildi.

DP döneminde Batı blokuyla ilişkiler sıklaştırıldı, Türkiye Kore Savaşı’na ve NATO’ya katıldı. Bu temelde birçok dış gezi de yapan Bayar, 1954’te, ABD’ye resmî bir ziyarette bulunan ilk Türkiye Cumhurbaşkanı oldu. 1957 seçimleri öncesi, 20 Ekim 1957’de DP’nin İstanbul’daki mitingindeki konuşmasında “Türkiye’nin 30 yıl içinde bir “Küçük Amerika” olacağını” açıkladı.

On yıllık DP iktidarı döneminde Türk toplumu derin dönüşümler yaşadı. Özel girişimi özendiren enflasyonist bir ekonomi politikası izlendi ama devletin ekonomik ağırlığı azaltılmadı. Halkın siyasal katılımı arttı, siyasal üst kademenin yapısı değişti. Laiklik yönelimi terk edilmemekle birlikte, tek bir partinin etkin laiklik politikasından vazgeçildi. Ama 1950’lerin ikinci yarısında, ekonomik bunalımın da etkisiyle, DP gittikçe artan otoriter bir politika izledi, muhalefete karşı baskı uyguladı. Bu otoriter yönetimde Bayar’ın da belirleyici bir etkisi oldu. Etem Menderes, 14 Kasım 1957 günü not defterine, Bayar’ın, “İcap ederse İsmet Paşa’yı da sehpaya götürmekte tereddüt etmem!” dediğini yazdı ve bunu “korkunç ihtiras” olarak tanımladı.

DP’nin artan baskısına karşı artan hoşnutsuzluktan yararlanan 27 Mayıs 1960 askerî müdahalesi DP iktidarını devirdi. Bayar, darbe sabahı Çankaya Köşkü’nde kendisini teslim almaya gelen subaylara karşı önce direnmeye çalıştı, sonra da ceketinin cebindeki tabancayı şakağına dayayarak intihar girişiminde bulundu. Ancak 77 yaşındaki Bayar’dan daha atik davranan askerler tabancayı elinden almayı başardılar. Bayar öbür DP yöneticileriyle birlikte tutuklandı, “vatana ihanet” ve “anayasayı ihlal” suçlamasıyla Yassıada’da, Yüksek Adalet Divanı’nda yargılandı. Yassıada’da tutuklu olduğu sırada, 25 Eylül 1960’ta, Düşükler Yassıada’da filmine tepki göstererek bel kemeriyle intihara teşebbüs etti ancak kurtarıldı. 15 Eylül 1961’de idama mahkûm edildi. Hüküm verildiği zaman 78 yaşında olan Bayar’ın cezası Millî Birlik Komitesi tarafından yaşam boyu hapse çevrildi ve Yassıada’dan Kayseri Cezaevi’ne nakledildi.

Hastalığının ilerlemesi üzerine, 14 Şubat 1962’de tedavi için Ankara’ya getirildi ve 5 gün sonra yeniden Kayseri’ye götürüldü. 1963 yılının ilk aylarında Celâl Bayar’ın sağlık nedenleriyle Cumhurbaşkanı tarafından affı gündeme geldi. Bayar’ın cezası, sağlık nedenleriyle hükûmet tarafından 6 aylık bir süre için ertelendi ve 22 Mart 1963’te tahliye edildi. 23 Mart’ta Kayseri’den Ankara’ya gelen Bayar’ı, büyük bir konvoy ve kalabalık karşıladı. Bu coşkulu karşılama tepkilere neden oldu, aleyhte gösteriler Adalet Partisi (AP) binasının, Bayar’ın yerleştiği evin ve Yeni İstanbul gazetesinin taşlanmasına kadar gitti. AP’nin kapatılacağı endişesi ortaya çıktı. Bu gelişmelerden sonra 28 Mart’ta Bayar’ın cezasının ertelenmesi ile ilgili karar kaldırıldı. Bu tarihten itibaren 6 ay Ankara Hastanesinde gözetim altında kaldıktan sonra, sağlık durumunda herhangi bir değişiklik olmamasına rağmen tekrar Kayseri Cezaevi’ne gönderildi (5 Ekim 1963).

Sağlık nedeniyle serbest bırakıldığı 8 Kasım 1964’e değin Kayseri Cezaevi’nde kaldı. 8 Temmuz 1966’da da hakkında verilen adli tıp raporuyla dönemin cumhurbaşkanı Cevdet Sunay tarafından, Anayasa’nın 97. maddesinde yazılı sebeplere dayanılarak affedildi. Adalet Partisi hükûmetinin 8 Ağustos 1966’da çıkardığı yeni bir af yasasıyla, ömür boyu hapis cezasına çarptırılanlar da dâhil olmak üzere eski DP’lilerin tümü özgürlüklerine kavuştular.

Bundan sonra, eski DP’lilerin siyasal haklarının geri verilmesi için çalıştı. 1968’de, kendisi gibi siyasal haklarını yitirmiş eski DP’lileri haklarını geri alabilmeleri için bir araya getirmeyi amaçlayan “Bizim Ev” adlı bir kulüp kurdu. 14 Mayıs 1969’da siyasal hasmı İsmet İnönü ile tarihî buluşma gerçekleştirerek eski DP’lilerin siyasi haklarının geri almaları için gereken anayasa değişikliği konusunda CHP’nin desteğini sağladı. İnönü’nün yardımlarıyla Anayasa değişikliği TBMM’de onaylandı.

Ancak değişikliğin Cumhuriyet Senatosu’nda oylanmasından önce Türk Silahlı Kuvvetleri ve Cumhurbaşkanı Cevdet Sunay’ın tavır alması nedeniyle, iktidardaki Adalet Partisi’nin lideri Süleyman Demirel yaklaşan 1969 seçimleri öncesinde TSK ile gerginlik çıkmaması için Senatodaki oylamanın seçimlerden sonraya bırakılmasını istedi. AP’nin af konusundaki tutumu ile parlamentonun itibarını zedelediğini ileri süren Bayar’ın kızı Nilüfer Gürsoy ve eski DP’li bakanlardan Samet Ağaoğlu’nun eşi AP Manisa Milletvekili Neriman Ağaoğlu, 31 Temmuz 1969 günü partilerinden ve milletvekilliklerinden istifa ettiler. Bu gelişme eski DP’lilerin AP’lilerle ihtilaflarının su yüzüne çıkması şeklinde yorumlandı.

Bununla birlikte seçimlerin ardından anayasa değişikliği Cumhuriyet Senatosu’nda görüşüldü ve 6 Kasım 1969’da kabul edildi. Ancak 14 Kasım 1969 günü Türkiye İşçi Partisi, kanun değişikliğinin usul yönünden iptali için Anayasa Mahkemesi’ne başvurdu. Mahkeme başvuruyu haklı bularak, 16 Haziran 1970’te anayasa değişikliğini iptal etti. Bu iptal, kanunun Millet Meclisinde kabulü sırasında AP’li Meclis Başkanı Ferruh Bozbeyli’nin yaptığı hatanın sonucu olarak nitelendirildi, Bozbeyli’nin itirazına rağmen, bilerek usul hatası yaptığına dair iddialar sürdü. Siyasi affın bu şekilde Anayasa Mahkemesi’nce iptali, AP’nde parti içi bölünmelerin artmasına neden oldu. Bu süreçte AP’den istifa ve ihraç edilenler Aralık 1970’te Demokratik Parti’yi kurdular. Bayar, kurucuları arasında kızının da yer aldığı Demokratik Parti’yi destekledi. Bu partinin seçim kampanyalarına katıldı.

1973 seçimlerinden sonra oluşan CHP-MSP Koalisyonu zamanında 2 Nisan 1974’te Meclis, eski DP’lilerin siyasi haklarının iadesini öngören kanun teklifini kabul etti. Ancak eski DP’lilerin siyasi partilere üye olabilmesi ve milletvekili seçilebilmeleri için siyasi partiler ve seçim kanunlarında da yapılması gereken değişiklikler vardı, bu değişiklikler aynı yılın aralık ayında gerçekleştirilebildi.

Cezaları bağışlanan Bayar, 1961 Anayasası’na göre, eski cumhurbaşkanı olarak, Cumhuriyet Senatosunun doğal üyesi sayılıyordu. AP’li senato başkanı Tekin Arıburun’un, Senatoya katılması yolundaki çağrısını, doğal üyeliğe karşı olduğu savıyla geri çevirdi (28 Nisan 1974).

Affın gerçekleşmesinden sonra Demokratik Partililerden büyükçe bir grubun AP’ye dönmesi üzerine, Bayar da 1975 Senato kısmi seçimlerinde yeniden Adalet Partisi’ni destekledi; Bursa’da yapılan AP mitinginde, Süleyman Demirel ile birlikte kürsüye çıkarak konuştu. Bu dönemde sağ siyasal güçler açısından birleştirici bir simge sayıldı. 12 Eylül Darbe yönetimini ve 1982 Anayasası’nı destekledi.

Uzunca süre yaşadığı konjestif kalp yetmezliği nedeniyle kaldırıldığı İstanbul Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Merkezinde (günümüzde Dr. Siyami Ersek Göğüs Kalp ve Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi) 22 Ağustos 1986’da 103 yaşında öldü. Öldüğünde, dünyanın en yaşlı politikacısıydı.

Ölümünün ardından Anıtkabir’e defnedilmesi gündeme geldi. Bazı basın organları ve siyasi partiler konuyu gündeme getirdi. Başbakan Turgut Özal ve SHP lideri Erdal İnönü de Anıtkabir’e gömülmesine destek verdi. Cumhurbaşkanı Kenan Evren ise buna karşı çıktı, teklifi reddetti.

Cenazesi, 28 Ağustos 1986’da Ankara’da Cumhurbaşkanı Kenan Evren’in de katılımıyla gerçekleşen devlet töreninin ertesi günü doğum yeri olan Umurbey’de toprağa verildi.

1965 ile 1972 arasında Ben de Yazdım başlığıyla 8 cilt hâlinde anılarını yayımladı. 1969’da Başvekilim Adnan Menderes (derleyen İsmet Bozdağ) adlı bir kitabı yayımlandı. 1961 ile 1964 arasında yaklaşık üç yıl kaldığı Kayseri Cezaevi’ndeki anıları Kayseri Cezaevi Günlüğü (hazırlayan Yücel A. Demirel) adıyla 1999 yılında kitaplaştırıldı.

Doğduğu ev, Yapı Kredi Bankası’nın sahibi Kazım Taşkent’in katkılarıyla restore edilmiştir. 1992 yılında kurulan Manisa’daki Celal Bayar Üniversitesine adı verildi.

Daewoo Motors

Kurulduğu ülke	Güney Kore
Kurulduğu Yıl	1983
Üretimin Bittiği Yıl	1999
Akobeti	İflas ederek GM Daewoo olarak adı değişmiştir
Önceli	Saehan Motors
Ardılı	GM Daewoo

Daewoo, Güney Koreli şirket topluluğu idi. Dewoo Sınai adı altında 22 Mart 1967’de kurulmuştur. 1972 yılında otomotiv alanında faaliyete geçmiştir. 1999 yılında iflas etmiştir. Güney Kore hükûmeti firmanın iflasıyla kalan 76 milyar dolarlık borcu üstlenmek zorunda kalmıştır. Daewoo’nun eski başkanı Kim Woo Chung’u kötü yönetim, bilanço sahtekarlığı ve yurt dışına para transferi nedeniyle 10 yıl hapis, 21 milyar dolar da para cezasına çarptırmıştır. Daewoo’nun otomobil üretimi yapan iştiraki “Daewoo Motor” dünyanın en büyük otomobil üreticisi Amerikalı GM (General Motors) satın alınarak, diğer Daewoo iştiraklerinden ayrılmış ve “GM Daewoo” (GMD) adını almıştır.

Türkiye’ye Chevrolet tarafından pazarlanmıştır.

1980 Türkiye cumhurbaşkanlığı seçimi

← 1973 1980 1982 →

1980 Türkiye cumhurbaşkanlığı seçimi, Türkiye’nin 7. cumhurbaşkanını seçmek üzere yapılan ancak 22 Mart 1980 tarihinden 12 Eylül 1980 tarihine kadar sonuç alınamadan devam eden seçim sürecidir.

6 Nisan 1980 tarihinde 7 yıllık görev süresi dolacak Fahri Korutürk’ün yerine cumhurbaşkanlığına geçecek kişiyi belirlemek üzere 450 TBMM üyesi ile 184 Cumhuriyet Senatosu üyesinin katıldığı ortak oturumlarda yapılan oylamaların ilk iki turunda 3’te 2 çoğunluk (423), sonraki turlarda ise salt çoğunluk (318) arandı. 22 Mart 1980 tarihinde yapılması gereken seçim, aday çıkmaması nedeniyle 25 Mart 1980 tarihine ertelendi. Bağımsız milletvekili Nurettin Yılmaz’ın adaylığını koymasıyla 25 Mart 1980 tarihinde oylamalar başladı.

En çok oyu Eski Türk Hava Kuvvetleri Komutanı ve Kontenjan Senatörü Muhsin Batur aldı. Oyu 300’ü geçti ama yeterli sayıya ulaşamadı. Batur, görev süresini tamamlayıp emekliye ayrıldıktan sonra oylamalar 11 Eylül 1980 tarihinde yapılan 124. tura kadar devam etti.

Meclis’in en büyük iki partisi olan AP ve CHP’nin liderleri Süleyman Demirel ve Bülent Ecevit, seçim konusunda anlaşamadı. Oy kâğıtlarına Ajda Pekkan, Bülent Ersoy, Aynur Aydan gibi isimlerin de yazıldığı seçim turları sonuç vermedi.^[2][3] 12 Eylül Darbesi’yle yönetime el koyan Millî Güvenlik Konseyinin başkanı Genelkurmay Başkanı Orgeneral Kenan Evren, 1982’deki referanduma kadar Devlet Başkanı olarak görev yaptı.