GeliÅŸimi

Fransa 13.yüzyıldan itibaren çok uluslu Habsburgların aksine kendilerini Franceis olarak tanıtan ve nispeten homojen bir etnik yapıya sahipti. BaÅŸka bir ifadeyle de Fransa, Orta Çağın ortalarından itibaren Fransızlar için bir patria, yani anavatandı. 13. yüzyılın ortalarından sonra krallar kiliseye karşı üstün geldi ve krallar vatan savunması vergisi (ad defensionem patriae) almaya baÅŸladı. Vatan için ölmek (pro patria mori) ise ÅŸerefli ve onurlu bir ÅŸey olarak görülüyordu. 1339 yılında hanedan savaÅŸları olarak baÅŸlayan YüzYılSavaÅŸları sonraki süreçte ağırlıklı olarak Ä°ngilizler ve Fransızlar arasındaki bir mücadele halini aldı. SavaÅŸlar sonrasında millî kimlik duygusu oluÅŸmaya baÅŸlayarak önem kazanır hale geldi. Orléons'ın kurtuluÅŸundaki rolü sonrasında Jeanne d'Arc gibi isimler Fransız milliyetçiliÄŸi için sembol hale geldi. Jeanne d'Arc Fransa'nın Meryem'i olarak görülmeye baÅŸlandı ve 1920 sonrasında azizler kategorisine dahil edildi. Ayrıca "Kutsal Fransız Ä°mparatorluÄŸuyla savaÅŸan herkes, kral Ä°sa'yla savaÅŸmaktadır" sözü kendisine atfedildi.

17. yüzyıldan sonra sahip olunan Fransız sınırları realize edilmeye baÅŸlandı. Güçlü durumda olan bir merkezi monarÅŸi kuruldu. Fransa 16. yüzyılın din savaÅŸlarına raÄŸmen toprak bütünlüÄŸünü korumayı baÅŸardı. XIV. Louis zamanında kraliyet, din ve kanuni düzen üniter bir yapıya dönüÅŸtü. Bu dönemlerden ihtilale kadar geçen sürede Fransızca saray, aristokratlar ve kuzeydeki daha büyük ÅŸehirlerin etkin dili haline geldi. 1792'li yıllarda 27 milyon Fransız'dan sadece % 12 veya % 13'lük bir kısmı doÄŸru bir ÅŸekilde Fransızca konuÅŸabiliyordu. Farklı bölgelerde hiç kullanılmayan Fransızca sadece ÅŸehir merkezlerinde konuÅŸulur hale geldi. 18. yüzyılda millet ve birey kavramı muhalefetin en belirgin söylemi haline geldi. Üniter ve merkezi ÅŸekildeki bürokrasi 19 ile 26 yaÅŸ arasındaki erkekler Fransa'da milletleÅŸtirildi. O dönemler için eÅŸi ve benzeri olmayan bir eÄŸitim sistemi ile sadece milletleÅŸtirmekle kalınmayıp aynı zamanda gelenekler, tarih yazımı, edebiyat, müzik, tiyatro ve mimarlık gibi alanlar devlet tarafından tasarlanıp biçimlendirildi. Ä°htilal sonrasındaki savaÅŸlar ile Fransızlar birbirleriyle kaynaşıp karıştılar. Cumhuriyet, anayasa ve millet olguları üzerine yeminler ettirilen coÅŸkulu bayramlar ile eski dini törenler yerine getirildi. millî bayram, millî marÅŸ, millî takvim, ÅŸiir, edebiyat, güzel sanatlar ve mimarinin millî çerçevede devreye sokulması ile Fransa modern bir devlet, orada yaÅŸayanlar ise "millet" oldu. Sanayi Devrimi ile gelen sermaye artışı, akrabalık ve köylülük gibi sosyolojik kavramları bozan ülke içi göçler, yeni ulaşım ve iletiÅŸim yollarının da etkisi tüm bu sürece olumlu bir katkı saÄŸladı. Bu süreç ve deÄŸiÅŸimin dışında 1795'ten itibaren resmî tören ve politik propagandalarda millî marÅŸ çalan ilk ülke de Fransa oldu.

İhtilal sonrası

ne yaptığının farkında olan ve mevcut siyasi iktidara raÄŸmen veya onsuz önce bir birey, ardından da bir millet olduÄŸunu düÅŸünen kiÅŸilerin zaferi oldu ve sadece Fransız milliyetçiliÄŸinin deÄŸil aynı zamanda dünya genelinin de bir miladı oldu. Ä°htilalci Fransızlar kendilerini tek ve bölünmez (une et indivisible) olarak niteledi. 1791 Fransa Anayasasının II. BaÅŸlığının 1. maddesinde "Krallık tektir ve bölünmez" ibaresi yer alırken Ä°htilalciler sonraki süreçte Jean-Jacques Rousseau'nun genel irade (volonté générale düÅŸüncesinden aldıkları ilhamla her türlü egemenlik kaynağının millete ait olduÄŸunu ilan ettiler. Fakat bu anlayış Fransız halkının tamamı kapsamadı çünkü temsilciler belirli bir düzeyde vergi vermekteydiler. YürürlüÄŸe sokulmayan 1793 Fransız Anayasasının 25. maddesinde egemenliÄŸin halka dayandığı yönünde ibareler yer aldı. Yönetim ve halk arasındaki sınır ve farklılıkları ortadan kaldıran ihtilal, millet ile iç ve dış düÅŸmanlar arasında derin ayrılıklar yarattı. Jakoben iktidarı döneminde bu sebepten 500.000 bin insan hayatını kaybetti. 1793-1794 arasındaki bu dönem "terör dönemi" olarak adlandırıldı. Sonraki yıllarda ise Jakobenizm kavramı ile tepeden inme devrim veya halka raÄŸmen halk için ÅŸeklinde terimler üredi. Ä°htilal öncesi ve sonrasında sekiz ile on bin arasında deÄŸiÅŸen jakoben kulübü bulunmaktaydı ve merkezleri sadece Paris deÄŸildi. Bu da Jakobenlerin halkçı yönünü vurgulamak isteyenler için bir birer tez konusu oldu.

Fransız milliyetçiliÄŸinin geçirdiÄŸi evrim Robespierre'ye ait partinin üyesi olan Napolyon Bonapart ile devam etti. Napolyon milliyetçi düÅŸüncelerini Fransa'nın geleneksel dini deÄŸerleriyle örtüÅŸtürerek kazanımlar elde etti. Yayılmacı siyaseti ile sınırları geniÅŸletti. 1815 AnlaÅŸması cumhuriyetçi, muhafazakâr, laik ve monarÅŸist kesim tarafından reddedildi. 1871 Savaşı yenilgisi sonrasında milliyetçilik düÅŸüncesi Fransız toplumunda itibarlı bir düÅŸünce sistemi haline geldi. Maurice Barrès entegral milliyetçilik teorisini ortaya attı. 1898'de halkı harekete geçirecek ÅŸeyin Fransız milliyetçiliÄŸi olduÄŸunu dillendirmeye baÅŸladı. Fransız halkının aldığı eÄŸitim ise milletleÅŸme kavramına önemli bir katkı yaptı. EÄŸitim kurumlarındaki sınıflara kaybedilen toprakların fotoÄŸrafları asılarak belirli yönde bir bilinç oluÅŸturulmaya çalışıldı. Gençlerin askeri sisteme göre yetiÅŸtirildiÄŸi bir düzen getirildi.

I. Dünya Savaşı sonrası

I. Dünya Savaşı öncesine kadar Fransa'da göze çarpan bir birlik durumu yoktu. Katolik gelenekleri, laisizm, Kilise'nin engellediÄŸi düÅŸünceler, insan hakları ve kırsal kesim ile kent arasındaki farklılıklar hakimdi. ÇoÄŸu Fransız barbarlara karşı yapılan savaÅŸta kutsal birlikte yer aldı ve eski düzende deÄŸiÅŸim yaÅŸandı. SavaÅŸ sonrasında birçok yere ÅŸehit/kahraman abideleri yapılarak askeri seremoni ve gazi yürüyüÅŸleri yapıldı. Vatan için ölmek çoÄŸu Hristiyan kavram ve deÄŸerinden daha önemli bir unsur haline geldi. 1940 askeri yenilgisi Fransız milliyetçiliÄŸini bir nevi kesintiye uÄŸrattı. Katolik öÄŸretisine geri dönmeyi deÄŸerlendirmeye, monarÅŸiye olumlu bakmaya ve aileye önem verilmeye baÅŸlandı fakat Charles de Gaulle ile kalınan yerden devam edildi. Mitterrand, Gaulle'ye karşı muhalif bir tavır sergiledi. Fransa'nın sadece birinci sırada olduÄŸu zaman Fransa olduÄŸunu ve Fransa'nın büyük olmadan gerçek Fransa olamayacağını ifade eden söylemlerde bulundu.

21. yüzyıl sonrası

19. yüzyıl Fransız siyasetinde büyük bir FransızlaÅŸtırma (francisation) politikası izlendi. Bu politika bugün yaÅŸayan Fransızların üçte biri oranına denk geldi. 2000 yılına gelindiÄŸinde sosyalist Ä°çiÅŸleri Bakanı Jean-Pierre Chevènement, içinde bulunduÄŸu hükûmetin Korsika'ya ve diÄŸer bazı bölgelere ayrıcalıklar vermek istemesi sonrasında Fransa'nın bütünlüÄŸünü ve birliÄŸini tehlikede gördüÄŸünden dolayı istifa etti. Ä°lerleyen yıllarda "Fransa'nın sadece kendisine karşı sorumluluÄŸu vardır." ilkesi günümüz Fransız siyasetçilerince ağırlı olarak benimsendi.